Het gevoel m’n verhaal bij niemand kwijt te kunnen
Hi allemaal,
2 jaar geleden hard handig veerkracht met geweld na het uitgaan door een bekende. Wel aangifte gedaan helaas niet tot een rechtszaak gekomen wat me al laat zo laat voelen dat ik niet gehoord ben worden, ik ben nu eindelijk sinds 3 maanden opgenomen voor een klinische behandeling voor interne trauma behandeling maar die is ook nog steeds niet gestart, ik ben momenteel heel erg ziek, verward heb veel herbelevingen en dissociaties, ik slaap bijna niet en heb dan door het slaap te kort weer woede uitbarstingen. Ik heb 3 maanden geleden ook m’n eerste psychose gehad, heb borderline naast de Cptss. Ik voel me heel erg eenzaam en niet gehoord, ik wil zo graag geholpen worden. Het is eenzaam je trauma’s alleen te moeten dragen er is in mijn omgeving ook niemand waarmee ik een diepgaander gesprek kan voeren, vanuit huis werd ik emotioneel verwaarloosd en emoties mogen er bij ons niet zijn. Liefs Noah
3 Reacties
Wat ontzettend naar om te horen, ik voel je pijn. Ik heb ongeveer het zelfde meegemaakt en snap dus precies wat je meemaakt. Ik heb ook met het zelfde probleem geworsteld en worstel en nogsteeds soms mee. Wat voor mij erg heeft geholpen is dat ik via deze community in contact ben gekomen met iemand, die mij heel erg helpt en ik haar. We begrijpen elkaar en snappen elkaar volledig en dat voelt een keer fijn. Mocht je dat ook willen zou ik een nep snapchat aan kunnen maken zodat ik via daar m’n nummer geef. Laat maar weten of je daar behoefte aan hebt.
Je staat er niet alleen voor, ookal voelt dat soms wel. ❤️
In de ervaring ben je niet alleen. In de worsteling ben je niet alleen. En in de eenzaamheid ben je niet alleen. Er zijn velen zoals jij en ik. Kun je je verbonden voelen met hen? Met ons? In gedachten? Over de hele wereld, oud/jong, rijk/arm, ver weg of soms ook wel dichtbij.
In gedachte bij jou.
Wat knap dat je verhaal met ons durft te delen. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je eenzaam voelt in dit proces. Dit heb ik zelf ook heel erg ervaren tijdens de periode dat het seksueel misbruik plaatsvond en de periode hierna.
Ik durfde mijn verhaal pas echt na 7 jaar te vertellen aan de therapeute. Daarvoor heb ik het amper gedeeld en zeker niet met mijn ouders en zussen. Na de therapie ben ik mijn verhaal steeds meer gaan delen met mijn omgeving.
Ik vind het al heel erg knap dat je ons in vertrouwen neemt om je verhaal kwijt te kunnen. Dat is heel belangrijk, want je bent echt niet alleen en je moet deze last ook echt niet in je eentje dragen. Ik vind het ook al heel knap dat je stappen hebt ondernomen om aan je eigen proces te werken. Ik hoop dat je hierin de juiste hulp zult vinden.
Heb je in je omgeving misschien goede kennissen of vrienden waaraan je (een deel) van je verhaal te delen?
Je mag mij ook altijd een berichtje sturen als je behoefte hebt om te praten en als je je daar fijn bij voelt.
Heel veel sterkte de komende tijd.
Liefs,
Sharon