Loslaten van de rechtszaak

Gisteravond heb ik met mijn begeleider de laatste brieven van het OM met de onderbouwing voor het seponeren van de zaak en mijn “ik laat los” “neem afstand van het proces” brief ritueel verbrand. Hoe strijdvaardig ik was om toch de artikel 12 procedure op te gaan starten. Ben ik gaan inzien, hoe eenzaam, vermoeiend, slopend , verdrietig, machteloos, weerloos ik me blijf voelen en het dat gevecht opnieuw aangaan tegen de dader met wel alle bewijzen daar niet meer waard, ik gun het mezelf niet er nog verder zo aan onder door te gaan. Ik denk dat veroordeling van de dader voor verkrachting met ernstige fysieke mishandeling en blijvend letsel, me niet het gewenste gaat brengen, niet dat ik nu opgeef, maar ik besef me nu meer dan ooit, dat het om mij draait, ik moet het een plek gaan geven en er mee dealen, bijvoorbeeld door de juiste en echte goede (trauma) behandeling te gaan vinden. Ik zit nu voor de 4e keer sinds een jaar in een eerst crisis opname nu over naar ivb medium care opname, over een paar dagen alweer 3 maanden hier, geen woonplek meer, fysiek erg slecht in orde. Ik ben het waard, waard goed voor mezelf te zorgen. Voor mij is het duidelijk wat er gebeurt is en hoe ik me daarbij voel(de) en alle emoties en gedachten erbij. Ik kan deze interne strijd ook winnen zonder uiteindelijk een veroordeling. Ik dacht echt zwak te zijn de rechtszaak niet door te zetten, maar het gevoel ebt langzaam een beetje weg, ook dankzij alle lieve woorden van jullie van slachtofferhulp zelf, mijn behandelaren en begeleiders en mensen om me heen. Dank jullie wel!