Misbruikt als kind
Vorig jaar in juli heb ik na 28jaar verteld aan mijn moeder dat ik vanaf mijn 8e misbruikt ben door halfbroer, ben ook betast door de buurman en neef. Toen ik 12/13 jaar was kwam mijn halfbroer vaker bij mij in bed liggen, hij deed van alles en probeerde binnen te dringen. Ik heb jarenlang geleefd alsof dit niet is gebeurd. Hij kwam over de vloer bij ons, en ik gedroeg me normaal. Ik weet ook niet hoe dit kan, dit is heel verwarrend voor mij.
De trauma's kwamen terug toen ik moeder werd en mijn dochter de leeftijd had toen mijn misbruik allemaal begon.
Het vertellen aan mijn moeder heeft mij ontzettend veel moeite gekost, ik vond het zo moeilijk.
Ik heb uiteindelijk op aandringen van mijn moeder hulp gezocht. Ik heb na een lange wachttijd emdr gedaan en mijn laatste sessie was 2 weken terug. Het heeft mij wel geholpen maar ik heb zoveel behoefte om erover te praten, en dat iemand echt naar me luisterd. Ik heb het mijn moeder verteld en aan mijn broertje maar die stellen geen vragen erover. Gesprekken zijn meer oppervlakkig
Voel me zo eenzaam hierin. Ik heb de diagnose depressie, angststoornis en ptss. Ik ben moeder en ik wil me goed voelen, maar voel soms weinig steun. Mijn moeder is nu zelf depressief doordat zij voelt dat ze gefaald is als moeder, ze begint in augustus met therapie. Ik loop vast in mijn leven, het is nu 3 uur snachts en ik kan niet slapen omdat ik continue online zoek naar bevestiging ofzo een praatgroep of iets wat mij kan helpen. Ik ben radeloos.. ik heb geen flashbeelden meer van vroeger maar voel me alsnog niet gelukkig. Ik heb laatst 3 fijne weken gehad, geen gedachtes, ik voelde mij oprecht blij. En ineens alles weer weg..of is dit normaal? soort terugval even. Ik dacht echt dat het beter ging met me.
Bestaat er een praatgroep in Rotterdam of omgeving. Voor vrouwen die misbruikt zijn in hun jeugd? Ik wil graag praten, maar weet ook niet of ik het kan maar wil me niet zo alleen voelen hierin.
13 Reacties
Het raakt me om te lezen dat je zulke nare dingen als kind heb moeten mee maken. Sommige dingen herken ik als lotgenoot van seksueel misbruik. Het is een hele nare diepe wond, die ontstaat na zulke gebeurtenissen. Tenminste, zo voelt het voor mij!
Blij om te lezen dat je uitreikt naar de andere lotgenoten. Het kan soms intens voelen, maar het helpt zeker om met andere te praten. Ik geloof dat iedereen het op z'n eigen tijd doet. Ik zelf heb bijvoorbeeld veel andere lichaamgerichte groepen bijgewoond voor dat ik bij de lotgenoten van seksueel misbruik terecht kwam. Toen ineens voelde ik een hele duidelijke behoefte voor de echte contact met lotgenoten. Op diverse locaties in Nederland worden de lotgenoten bijeenkomsten groepen georganiseerd. In Rotterdam ook, volgens mij. Als je je aanmeld, dan kunnen ze je alvast registreren en zodra er genoeg aanmeldingen zijn, start het. Ik raad het je aan, wanneer je sterke behoefte hebt om te praten over wat er gebeurde. Andere mensen zien praten over hun diepste kwetsuur heeft mij geholpen om te voelen en begrijpen waarom ik het soms zo zwaar vind en terugval krijg in verdriet.
Zo mooi om te lezen dat jouw moeder jouw geholpen heeft om de stappen te zetten naar de therapie! Ze geeft om jou en ze gaat eigen proces aan. Wat dapper van jullie! Maar ook lastig, als je moeder er niet kan zijn voor jou omdat ze met eigen proces bezig is. Soms is er meer tijd en afstand nodig om dingen uit te werken voor dat je weer met elkaar kunt zijn. Gelukkig zijn er plekken waar je met andere mensen kunt praten, delen en iets over jezelf leren. Je moet misschien nog alleen ontdekken waar je zou kunnen aansluiten.
Het is helemaal niet gek om een sterke behoefte te hebben om met andere mensen te praten over je persoonlijke, intieme dingen, emoties, kwetsuren, ervaringen. Dat hebben de mensen die niet misbruikt zijn ook. Mensen willen soms wat inhalen aan de gemiste emotionele ontwikkeling, psychoseksuele ontwikkeling. Het bied een kans om de onschuldige, speelse, authentieke kant van zichzelf te her-ontmoeten, beleven en zichzelf weer thuis voelen. Bij vele mensen zitten deze basale behoeftes diep van binnen te wachten om vervuld te kunnen worden, om te helen.
Mooi dat je nu weet hoe je kan voelen als het helemaal goed met je gaat. Schrik niet van de terugval. Dat gebeurd ook en is een soort van onderdeel van een groei proces. Je bent al zo ver gekomen.. met vallen en opstaan beweeg je verder vooruit.
Lieve groet,
Vilija
Het is een intensief proces waarbij niks overgeslagen hoeft te worden .
Elke emotie mag gezien en eindelijk gehoord worden.
Het leren dat de dader invloed heeft gekregen in jouw lichaam en geest.
Ook al is het wezenlijke misbruik gestopt.
Daderinvloed genoemd.
Er zit geen tijdslimiet aan de therapie.
Van overleven naar echt leven.
Ik zit ook nog in dat proces.
Soms met wanhoop dan weer hoop.
Ontdekken wie jij bent zonder de dader.
En dan uitkomen bij jouw eigenheid.
Veel sterkte hoor!!
Wat vreselijk wat je meegemaakt hebt!!
Het is een weg naar heling.
En er veel over kunnen praten is daar juist een deel van.
Misschien heb je wat aan de site ionoi.
En dan even doorklikken voor meer informatie.
Erg goede hulp!
Praat maar van je af hier wanneer je er aan toe bent.
Jouw verhaal mag en moet gehoord worden!!
Veel sterkte hoor.
Ik ben er voor je waar ik kan.
Lieve groet
Wat mega dapper dat je dit ook hier op de chat durft te delen!
Enneee hier is nog zo'n nachtbraker die over precies dezelfde dingen na denkt!
Ik heb geen antwoord op je vraag over of er praatgroepen zijn in de buurt van Rotterdam, maar wil wel even zeggen dat je niet alleen bent!
Ik hoor je verhaal en zie je! Ik snap al de gedachten die door je hoofd gaan zo goed. Mensen zijn vaak bang om gesprek erover aan te gaan of er dieper op in te gaan maar ik herken die behoefte om alles gewoon te kunnen vertellen!!
Het moet er ook letterlijk vroeg of laat allemaal een keer uit!
Ik heb zelf ook ervaring gehad met misbruik als kind, dus ik herken alles wat je zegt.
En die dingen die je noemt over hoe je denkt over de dader, keuzes die je hebt gemaakt, hoe je je voelde etc, dat zijn echt van die vragen die eindeloos door je eigen hoofd kunnen blijven spoken, maar juist die dingen zijn zo ontzettend cruciaal om te bespreken met een tweede persoon (met ander perspectief op de situatie). Ik wil je laten weten dat ik er in ieder geval voor je ben hier op de chat, ik zou je met liefde m'n nummer geven zodat we hierover in gesprek 1;1 zouden kunnen gaan maar vlgm mag dat volgends de chat regels niet....
Wat onwijs pittig dat je moeder er nu ook niet echt voor je kan zijn en dat zeker met hoe jij je nu voelt en waar je behoefte aan hebt! Ik snap je verlangen naar je gewoon goed voelen, en geloof me dat komt echt. Je noemt het zelf ook een terugval maar dat is echt niet zo, je mag echt met compassie naar jezelf kijken, dit gevoel wat samen gaat met al die vragen enzo is zo volkomen logisch en juist goed! Het laat zien dat je inderdaad meer ruimte krijgt om over deze dingen na te gaan denken die je hopelijk zodra je dat bespreekbaar maakt, kan verwerken en je je echt beter zal gaan voelen! Maar ook dit deel hoort nog bij trauma verwerking en heling. Dat je geen flashbacks enzo meer hebt betekent niet dat alles dan goed moet gaan en geheeld is!
Ik ben mega trots op de stappen die je allemaal hebt gezet en die je ongetwijfeld nog gaat zetten want je bent mega sterk en dapper! Ik hoop dat je voor deze nacht wat troost en die bevestiging die je probeert te zoeken op internet kan halen!
Heel veel Liefs,
Noor
Dank je wel voor je ontzettend lieve en ondersteunende reactie. Het betekent echt veel voor me dat je de moeite hebt genomen om te reageren en me te laten weten dat ik niet alleen ben. Het voelt zo fijn om begrepen te worden en om te weten dat er anderen zijn die soortgelijke gedachten hebben.
Het is ook bemoedigend ( en verdrietig ) om te horen dat je zelf ervaring hebt gehad met misbruik en dat je begrijpt waar ik doorheen ga. Het is inderdaad een hele worsteling om al die gedachten en vragen in mijn hoofd te hebben. Ik realiseer me dat praten met iemand anders, met een ander perspectief, echt waardevol kan zijn. Het is iets waar ik serieus over nadenk en ik zal zeker proberen om een manier te vinden om erover te praten.
En ja, het is zeker moeilijk dat mijn moeder er nu niet echt voor me kan zijn. Maar ik probeer te begrijpen dat iedereen zijn eigen worstelingen heeft en dat ze haar best doet op haar eigen manier. Ik zal proberen geduldig te zijn en mezelf de tijd te geven die ik nodig heb om te helen.
Nogmaals, heel erg bedankt voor je steun en bemoedigende woorden.
Veel liefs