Misbruikt als kind

Dat geeft hoop

Hoi, ik ben ook in mijn jeugd misbruikt en mishandeld. Door mijn vader en ook een oom. Het begon toen ik een jaar op 5 was het slaan en misbruik rond mijn achtste. En heel jong uit huis gegaan en dat ik zo bang was voor mijn vader. Hij was altid dronken en had losse handjes. Rond mijn vijftiende jaar verkracht door 2 jonjens en rond mij 22ste jaar 2 keer misbruikt door een patner waar ik 2 jaar een relatie mee had. Hij was 17 jaar ouder als mij. Ik durfte niet weg bij hem. Ik een bepaald moment heb ik voor mezelf gekozen. Ik stortte in elkaar. Heb toen al hulp gehad bij de ggz. Ik dacht dat ik het verwerkt had maar 2 jaar geleden ik was 44 jaar gebeurde er iets in mijn leven dat alles terugkwam met herinneringen, slaaploze nachten, depressief, angst, niet willen leven en zo veel schaamte. Waarm ovrkwam mij dit nou. Ik schaam me nog maar ik heb door hulp van de huisarts trauma therapie gekregen. Daar bleek dat ik echt ptts heb. Heb genoeg triggers en vermijd ook dingen maar wordt door deze therapie wel beter. Liefs 8

Hoi ik herken heel veel ik schrijf je later eventjes liefs

ik dacht ook eerst dat het over zou moeten gaan en dat ik er wel een keer vanaf kwam maar ik heb moeten constateren dat dat niet zo is er gaan geen dagen voorbij dat er niet herinneringen zijn en beelden die in mijn hoofd zitten ik heb mijzelf aangeleerd te gaan schrijven over de dingen die in mijn hoofd zitten en dat die niet gek zijn ik heb ook geleerd dat de emoties die vrij komen er ook bij horen en die schrijf ik ook op daardoor gaat mijn ongeduld ook weg en de irritatie dat ik er nog niet over heen ben ik kom er waarschijnlijk ook niet over heen probeer geduldig te zijn met jezelf ik heb ook geleerd dat de mensen om mij heen nooit praten over het misbruik terwijl zij het wel weten voor veel mensen is dat te pijnlijk zij kunnen dat niet ik stuur wel eens kleine fragmenten van wat ik schrijf aan mensen toe de reacties zijn wisselend ik snap dat je de gesprekken erover oppervlakkig vindt dat heb ik ook je was alleen met de daders en ik denk dat niemand dat gevoel kent wat jij beleefd hebt het alleen zijn met de daders maakt eenzaam ik zou willen zeggen geef jezelf een kans probeer geduldig te zijn en probeer te tekenen of te schrijven het hoeft niet veel te zijn een paar zinnen opschrijven van wat je denkt of voelt doet wonderen ik heb ook geleerd dat omstanders die dit niet kennen geen goede graadmeter zijn om je mee te vergelijken probeer jezelf te volgen in dit proces en niet de ander houdt hoop en laat je niet van je weg afbrengen volg je eigen spoor en behoeften sterkte met alles lijkt mij ook moeilijk als je ook nog de zorg hebt voor kinderen

Hi Luz, Het raakt me om te lezen dat je zulke nare dingen als kind heb moeten mee maken. Sommige dingen herken ik als lotgenoot van seksueel misbruik. Het is een hele nare diepe wond, die ontstaat na zulke gebeurtenissen. Tenminste, zo voelt het voor mij! Blij om te lezen dat je uitreikt naar de andere lotgenoten. Het kan soms intens voelen, maar het helpt zeker om met andere te praten. Ik geloof dat iedereen het op z'n eigen tijd doet. Ik zelf heb bijvoorbeeld veel andere lichaamgerichte groepen bijgewoond voor dat ik bij de lotgenoten van seksueel misbruik terecht kwam. Toen ineens voelde ik een hele duidelijke behoefte voor de echte contact met lotgenoten. Op diverse locaties in Nederland worden de lotgenoten bijeenkomsten groepen georganiseerd. In Rotterdam ook, volgens mij. Als je je aanmeld, dan kunnen ze je alvast registreren en zodra er genoeg aanmeldingen zijn, start het. Ik raad het je aan, wanneer je sterke behoefte hebt om te praten over wat er gebeurde. Andere mensen zien praten over hun diepste kwetsuur heeft mij geholpen om te voelen en begrijpen waarom ik het soms zo zwaar vind en terugval krijg in verdriet. Zo mooi om te lezen dat jouw moeder jouw geholpen heeft om de stappen te zetten naar de therapie! Ze geeft om jou en ze gaat eigen proces aan. Wat dapper van jullie! Maar ook lastig, als je moeder er niet kan zijn voor jou omdat ze met eigen proces bezig is. Soms is er meer tijd en afstand nodig om dingen uit te werken voor dat je weer met elkaar kunt zijn. Gelukkig zijn er plekken waar je met andere mensen kunt praten, delen en iets over jezelf leren. Je moet misschien nog alleen ontdekken waar je zou kunnen aansluiten. Het is helemaal niet gek om een sterke behoefte te hebben om met andere mensen te praten over je persoonlijke, intieme dingen, emoties, kwetsuren, ervaringen. Dat hebben de mensen die niet misbruikt zijn ook. Mensen willen soms wat inhalen aan de gemiste emotionele ontwikkeling, psychoseksuele ontwikkeling. Het bied een kans om de onschuldige, speelse, authentieke kant van zichzelf te her-ontmoeten, beleven en zichzelf weer thuis voelen. Bij vele mensen zitten deze basale behoeftes diep van binnen te wachten om vervuld te kunnen worden, om te helen. Mooi dat je nu weet hoe je kan voelen als het helemaal goed met je gaat. Schrik niet van de terugval. Dat gebeurd ook en is een soort van onderdeel van een groei proces. Je bent al zo ver gekomen.. met vallen en opstaan beweeg je verder vooruit. Lieve groet, Vilija

Hallo moedige vrouw Wat vreselijk wat je meegemaakt hebt!! Het is een weg naar heling. En er veel over kunnen praten is daar juist een deel van. Misschien heb je wat aan de site ionoi. En dan even doorklikken voor meer informatie. Erg goede hulp! Praat maar van je af hier wanneer je er aan toe bent. Jouw verhaal mag en moet gehoord worden!! Veel sterkte hoor. Ik ben er voor je waar ik kan. Lieve groet

Oh en ik nodig je sowieso uit meer te vertellen over de gedachten gangen die je hebt over het misbruik :) misschien kan dat al voor nu wat opluchten dat je het deelt en dat iemand (ik hahaha) het lees!!