je moet niet forceren, gun jezelf de tijd

probeer te beseffen dat je de angst in het gezicht moet zien, al wil die je pakken; je hebt het overleefd dus die kracht heb je, elementaire logica

ik heb een goede intuitie en weet dat jij hier door heen komt, maar gun jezelf de tijd

Nog altijd paniekaanvallen. De eerste keer was alsof ik dood ging al 10 jaar geleden.. Ik deed alsof er niks was gebeurd of wilde vooral dat het nóóit was gebeurd. En deed dus ook zo. Ik gaf mezelf de schuld. Ik moest niet miepen gewoon door. Tot mijn lichaam zei .. * nee nee.... hier dit voelt als wel iets of niet?* Ik kreeg geen lucht ook toen probeerde ik nog te doen alsof er niks aan de hand was. Ik trilde en zweette... ik zat in de bus en ik stapte wankel de bus uit. 3 x moeten blazen voor ik in de gaten had wat er was. Dit bleef zich herhalen . Veel verschillende therapieën gehad. Werkt altijd wel iets. Maar traumaverwerking ben ik zo bang voor. Ik heb mezelf rond die tijd ook bijna van mijn leven beroofd en veel soms heel veel automutilatie. Doe ik allang niet meer. Ik heb mijn littekens en ben blij dat ik er nog ben. Paniekaanvallen nog af en toe. Traumaverwerking is wel iets wat ik moet gaan ondergaan. Na 10 jaar is het ook wel tijd. Alsnog ben ik er niet aan toe.

Ik heb dat ook. Maar oefening baart kunst. Dat is echt zo hoor

Heel herkenbaar Richelle. Wat goed dat je dit kan voelen en dat je dit hier deelt. Zowel de geestelijke gevolgen, als de lichamelijke verdienen de aandacht. Ik heb mijn lichaam heel lang genegeerd. Het lukte me om niets te voelen en ik was daar erg trots op. Maar dat hield ik niet vol. De angst nam de controle van mijn lichaam steeds meer over. Telkens ontdek ik weer een nieuw iets. Eerst vaginisme, buikpijn, hoofdpijn. Nu nekklachten, ademhaling en kaakspanning. Simpelweg ontspannen op commando gaat niet. Simpelweg anders ademen ook niet. Afgelopen jaar ben ik bij een logopedist geweest en stap voor stap opnieuw leren ademen, het is een wereld van verschil! Ik denk dat de combinatie van psychische hulp en lichamelijke begeleiding uiteindelijk het beste is. Lieve groet

Hoi Richelle, Ja ik herken dat zeker. Bij mij is mijn misbruikverleden er pas op mijn 34ste uitgekomen. Iemand in mijn nabije omgeving kreeg te maken met misbruik en vanaf dat moment kreeg ik iedere week migraine. Ik kreeg ook hyperventilatie en paniekaanvallen en ik viel regelmatig flauw. Lichamelijk onderzoeken wezen niks uit. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar het ggz en daar is alles eruit gekomen. Praten over wat hebt meegemaakt, zeker met lotgenoten helpt bij de verwerking. Maar trauma blijft in je lijf opgeslagen. Eigenlijk zou lichaamsgerichte therapie zoals een haptonoom of een ademcoach ook aangeboden moeten worden vanuit het ggz. Pas nadat ik deze behandelingen heb gehad gaat het lichamelijk ook veel beter. Lieve groetjes van Paula