Hoi lieve mensen!
Zins kort ben ik bezig met een psychosomatisch fysiotherapeut naast mijn psycholoog om de balans na het misbruik van spanning en ontspanning terug te krijgen. Ik merk dat het zich niet alleen geestelijk opslaat maar ook lichamelijk. Er zit enorm veel spanning in mijn lichaam wat gelinkt staat aan het misbruik! Om hier contact mee te maken is enorm eng en confronterend, zijn er meerdere die hier ook doorheen zijn gaan of erg bewust zijn van de opgeslagen trauma’s in het lichaam? Ben benieuwd hoe jullie hier mee omgaan en de soms enorm moeilijke confrontaties met het lichaam verdragen!
Veel liefs!
3 reacties
Hoi Richelle,
Ja ik herken dat zeker. Bij mij is mijn misbruikverleden er pas op mijn 34ste uitgekomen. Iemand in mijn nabije omgeving kreeg te maken met misbruik en vanaf dat moment kreeg ik iedere week migraine. Ik kreeg ook hyperventilatie en paniekaanvallen en ik viel regelmatig flauw. Lichamelijk onderzoeken wezen niks uit. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar het ggz en daar is alles eruit gekomen. Praten over wat hebt meegemaakt, zeker met lotgenoten helpt bij de verwerking. Maar trauma blijft in je lijf opgeslagen. Eigenlijk zou lichaamsgerichte therapie zoals een haptonoom of een ademcoach ook aangeboden moeten worden vanuit het ggz. Pas nadat ik deze behandelingen heb gehad gaat het lichamelijk ook veel beter.
Lieve groetjes van Paula
Heel herkenbaar Richelle. Wat goed dat je dit kan voelen en dat je dit hier deelt. Zowel de geestelijke gevolgen, als de lichamelijke verdienen de aandacht. Ik heb mijn lichaam heel lang genegeerd. Het lukte me om niets te voelen en ik was daar erg trots op. Maar dat hield ik niet vol. De angst nam de controle van mijn lichaam steeds meer over. Telkens ontdek ik weer een nieuw iets. Eerst vaginisme, buikpijn, hoofdpijn. Nu nekklachten, ademhaling en kaakspanning. Simpelweg ontspannen op commando gaat niet. Simpelweg anders ademen ook niet. Afgelopen jaar ben ik bij een logopedist geweest en stap voor stap opnieuw leren ademen, het is een wereld van verschil! Ik denk dat de combinatie van psychische hulp en lichamelijke begeleiding uiteindelijk het beste is.
Lieve groet
Ik heb dat ook. Maar oefening baart kunst. Dat is echt zo hoor