Resultaten onderzoek
Hoi allen,
Ik weet niet of dit voor jullie ook geldt. Maar ik was nieuwsgierig naar het laatste onderzoek t.a.v. misbruik. Deze vandaag gevonden door link van Iva op linkedin.
Wat kwam eruit:
Delen is helen. Mensen die hun verhaal delen ervaren minder eenzaamheid, minder ptss klachten en minder (emotionele) verwaarlozing in het gezin.
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0145213425004582
Mocht je het hele onderzoek willen lezen.
Ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie hiervan vinden. Ik heb namelijk ook veel menden getroffen waarbij delen juist averechts effect had (omdat de personen waarmee gedeeld werden waarschijnlijk niet de juiste waren).
Bezig met laden...
20 Reacties
Interessant om te lezen! Ik kan me zeker vinden in de conclusies en dat het hebben van een sociaal netwerk cruciaal is, hoewel dit nou juist ook vaak een van de probleemgebieden is als het gaat om misbruik als kind. Wat dat betreft vind in het een beetje kort door de bocht, omdat het vaak begint met het delen van 1 klein deel aan 1 iemand. Dat dit vooral aan het begin vaak de verkeerde personen zijn, die niet goed (kunnen) reageren vind ik ook een logisch gevolg van wat we als slachtoffers hebben meegemaakt. Je zoekt immers ol wat bekend is, toch?
Ik ben gelukkig inmiddels zo ver dat ik steeds makkelijker deel en dit ook bij (meestal) de juiste personen doe. Maar hier is een hele weg aan vooraf gegaan. Aan het begin is het effect van delen erg heftig want je doorbreekt een stilte met een enorme lading. Ik vind het niet gek dat slachtoffers zich hierdoor terugtrekken en het niet meer aandurven. Toch denk ik dat het delen de kernfactor is van herstel, dat je kunt ervaren dat jijzelf en de mensen om je heen het gebeurde wel kunnen handelen zodat het een plek kan krijgen.
Hoe is het delen bij jou gegaan, heb je een fijn sociaal netwerk kunnen opbouwen? Ben jij iemand voor het verleden helemaal geen geheim meer is? Ik ben er deels open over, zoekende hoeveel verder ik hierin wil gaan en vooral met welk doel.
Groetjes, Cindy
Ik heb alweer een tijd terug mijn verhaal hier uitgebreid neergezet:
https://community.slachtofferhulp.nl/groep/voor-slachtoffers-van-seksueel-misbruik-en-seksueel-geweld/verhalen/uitgebreid-verhaal
Mocht je een klein boekwerk willen lezen 😁
Maar delen is helen... nee niet geheel mee eens maar de grens over durven gaan en het mogen vertellen en het leed er mogen laten zijn. Dat is helen.
Delen aan de verkeerde mensen kan hertraumatiserend zijn wat de winst zoals hierboven genoemd weer overschaduwen/ ongedaan maken.
Ik heb geen geheimen over mijn verleden. Ik ben ook op een linkedin best actief en ben hier ook een tijdje ambassadeur geweest en dus met naam en toenaam op internet gestaan. Ook mensen die er geen begrip (weerstand) voor hebben spreek ik er gerust over, want het kan en het lukt me dus waarom niet. Maar ik heb dan ook zelden nog triggers en als ik ze wel heb weet ik ze meteen weg te werken voor altijd. Dus dat scheelt enorm natuurlijk
Wat mij vooral nog tegenhoudt is mijn gebrek aan grenzen. Ik ben opgegroeid in een ongeveer grenzeloze omgeving en kan dit nog steeds vaak niet goed voelen en aangeven (en geloof me, dit is op dagelijkse basis heel vaak!). Ik dissocieer veelal terwijl ik verder wel functioneer maar dus niet mijn grenzen voel. Mijn verhaal te snel delen betekent op deze manier dus vooral kwetsbaarheid zonder kracht, vandaar dat ik het voorzichtig in ben. Toch voel ik dat ik hierin wel toe ben aan een volgende stap.
Het aangeven van grenzen gaat wel iets beter en de manier waarop je omschrijft hoe je tegen je vader bent opgetreden en daarna tegen je misbruiker is een beetje wat ik hierbij ervaar.
Persoonlijkheid en eigenheid door trauma verdwenen.
Bij herstel terug naar wie ben ik nu. Door loslaten wie was ik en herbepalen (nieuwe) normen en waarden.
Door te weten wie je bent kun je voor jezelf opkomen en grenzen aangeven.
Door dit te doen versterk je wie je bent waardoor je nog beter je grenzen kunt bewaken en meer aan durft te gaan.
Tot het punt dat je niet meer bewust grenzen hoeft te bewaken maar het onderdeel van je "zijn" is geworden.
Ieder stapje is er 1. In mijn verhaal beschrijf ik de grote lijnen maar er zitten veel (kleine) (mentale) stappen tussen
Wat een zoektocht om mezelf weer te vinden, voor zover er ook de leeftijd dat het misbruik begon al echt een persoonlijkheid was.
Daarbij ben ik ook een tweeling en door mijn moeder vanuit angst altijd bij elkaar gehouden. Zie vanuit dat punt nog meer identiteitsproblemen. Toch krijg ik langzaam beter zicht op wie ik ben en waar ik voor sta, al ben ik bij elke stap bang dat ik het weer kwijt raak of dat ik daar blijf hangen en niet verder kom. Herken je dat?
Mijn moeder heeft haar trauma nooit helemaal kunnen verwerken en haar persoonlijkheid nooit goed kunnen ontwikkelen. Dat vind ik erg verdrietig (en dus ook eng) om te zien.
Dankjewel dat je de moeite neemt om weer te reageren, ik merk dat ik meer behoefte heb om te delen/sparren de laatste tijd.
Groetjes, Cindy
Met de uitkomst van dat onderzoek ben ik wel benieuwd hoe het opgesteld is. Wie hebben meegedaan. Zijn ze niet bias. Waarschijnlijk dat de mensen bij wie delen = helen niet van toepassing is uit zichzelf niet mee hebben gedaan? En dat daarom de uitkomst gekleurd is.
Zelf vind ik mij namelijk ook bij degene horen waarbij delen voorheen veelal avérechts geweest is. Hoe erop gereageerd werd.
Inmiddels zijn we wel een tijd verder en is er online vanalles te vinden en wellicht meer kennis.
De mensen met wie je deelt speelt dan ook een rol vind ik .
Wat ik schreef was dat ik ook mijn vraagtekens zette. Of iemand die de veiligheid niet ervaren heeft met delen wel de bereidheid voelt om bij zo'n onderzoek te delen. Of zich begeeft in het leven dusdanig om dergelijke vragenlijsten tegen te komen. Oftewel als je de cijfers demografisch bekijkt en de opkomst beziet is er dan een schatting te maken van bij wie delen absoluut niet geholpen heeft? Of moet je dan echt een onderzoek starten door actief slachtoffers te volgen? Maar die ga je ook niet vinden tenzij ze zich melden en melden betekent ook delen vaak. Dus tja... de nodige bias ja. Maar het geeft wel inzicht in de mensen die zich wel in het leven van een csg en linkedin enzo begeven en hoe deze het ervaren.
Het was me even niet helemaal duidelijk of er ook gezocht is op hoeveel mensen bij wie dit totaal andersom geweest is.
Voor mij zou het al meer fair zijn als dat ook gedaan is. De vraagstelling totaal anders opgesteld bedoel ik.
Misschien dat andere factoren dan ook nog meegerekend moeten worden, zoals cultuur achtergrond, religie, de tijd waarin men leeft of leeftijd van de persoon zelf.
Nou ja, toch meestal inderdaad wat inzicht en soms weer voer om er zelf op door te denken of te reflecteren.
Hoe dan ook is waar mensen luisteren zonder (waarde)oordelen het fijnste, maar vaak dus ook het moeilijkst. Mensen heven niet alles te begrijpen als ze maar aan willen aannemen hoe het voor mij is.
Het proces van herstel naar erover kunnen praten en jouw verhaal kunnen doen en vervolgens het reflecteren op jouw verhaal in een bredere zin, de ervaringen an anderen erbij en zo een meer generalistisch beeld krijgen en daarop gereflecteerd hebbende.
Jammer dat bij een lotgenotengroep er toch een richting bepaald werd. Ik ben dan ook wel benieuwd of dit een begeleide groep was of niet? Juist de verschillen kunnen ons sterken. De verschillen kunnen juist helpen om ons eigen hersteltraject meer in beeld te brengen.
Dank voor je reactie en vraag!
Het is al zo lang geleden en gezien de tijd waarin deze eerste groepen tot stand kwamen in de tweede helft van de jaren 80, misschien wel logisch dat 'men' wilde dat er hetzelfde gedacht werd, gevoeld ook.
Herkenbaarheid destijds misschien nog meer zo'n euforie gaf?
Van begeleiding was nauwelijks nog sprake.
Alles stond nog zo in de kinderschoenen.
Dat zal nu mogelijk al wel wat anders zijn.
Overigens is het wel een aspect wat ik tegenkwam in lotgenotengroepen met andere problematiek.
Vooral de emotie, volgens mijn inschatting dan, bijdraagt aan een soms wat opgedrongen karakter van advies, raad, maar ook het denken over....en mee eens 'moeten' zijn.
De grote behoefte aan (h)erkenning draagt denk ik ook daar aan bij.
Zelf denk ik dat voor groepen belangrijk is te leren, elkaar ruimte te geven om verschillende belevingen te (mogen) hebben. Onderdeel van een groepsproces kan worden.
Juist degene die een groepsproces begeleiden hier alert op moeten zijn en vooral ook zelf niet in algemeenheden of generaliseren vallen.
Zij ook vooral dat kunnen duidelijk maken aan een groep.
Verder is voor mijn gevoel belangrijk dat er vragen gesteld worden aan individuen, zonder dat dit direct beantwoord hoeft te worden, maar juist als zelfonderzoek heel helpend kan zijn. Niet direct alles duidelijk hoeft te zijn/worden. Mensen door een hele warboel van herinneringen, gevoelens, behoeftes die daar onder liggen moeten kunnen gaan om daarin hun eigen antwoorden te vinden, hun eigen bodem moeten maken, hun eigen pad bewandelen en door ervaren en voelen leren wat goed en niet goed is.
Juist daarmee neem je de regie van je eigen leven, voor zover dat mogelijk is, terug. Waar ook omgevingsfactoren natuurlijk meespelen.
Verder gebruik ik zelf nog steeds liever het woord proces.
Dit omdat zoals ik het ervaar dit een leven lang duurt.
Hersteltraject suggereert min of meer dat het allemaal goed komt?
Maar dat is misschien ook hoe ik het interpreteer.
Aangemerkt dat ik in mijn proces ontdekt heb dat ik niet alleen vanuit mijn ervaringen, maar ook vanuit mijn persoonlijkheid meer een eenling ben en niet goed in groepen functioneer.😊
Een van de resultaten was dat ik een en ander toch wat uit kon kristalliseren en concluderen dat niet alles direct een gevolg was/is van mijn jeugd.
Dat ook niet in alles lukte, logisch omdat teveel ook met elkaar 'vergroeid' is.
Nu, wat ouder ben ik wat minder bezig waar iets in mijn gedrag vandaan komt, met besef van mijn trauma's en dat gevolgen in welke mate ook, met mij meelopen, meegaan in mijn verdere leven. Dus bij mij horen!
Dat zie ik, waar ik dat eerder ook noemde, niet als 'levenslang' met een soort van zwaard van Damocles boven me.
Leven met alles en in elke fase van je leven weer wat uitlaatkleppen vinden, omdat andere 'problemen' zich aandienen, constateren dat er misschien weer iets nodig is. Dat is voor mij heling, met alle gevoelens, worstelingen die daarbij komen kijken. In beweging blijven. Waarbij het wel een mildere vorm krijgt.
Het voelen mij juist ruimte geeft om ook kleine gelukjes te ervaren, tevredenheid, genieten dat ik leef, natuur, steeds weer de weg naar mensen zoek.
Mijn verdriet mag er zijn, mijn gemis, mijn verlangen, mijn behoeftes (al kunnen die niet ingevuld worden)mijn onmacht, de dagen dat ik het niet aankan.
Ook dat het voor mij min of meer een keuze is, als ik opsta of ik de dag wil aangaan zoals die zich aandient.
Waar ik ook accepteer dat er periodes zijn dat het me allemaal niet zo goed afgaat.
Gelukkig zijn vind ik zelf een te groot woord, maar ik vind wel dat mijn leven aanvaardbaar is geworden, te dragen.
Veel veranderde voor mij toen iemand mij de vraag stelde of ik rust wilde of wilde leven.
Rust in de zin toch min of meer was leven met onderdrukken van overlevingsmechanismen, maar ook met medicatie , enzovoort en/of het niet willen praten erover.
Inmiddels heb ik ook begrepen dat mensen ook doordat het voelen misschien te veel vraagt in hun beleving zij kiezen voor rust. Dat ook een mogelijkheid is, moet kunnen zijn, in het proces wat zij lopen, individueel en/of in groepen.
Ook dat, volkomen te begrijpen is en ruimte voor moet zijn.
Dat was een inzicht omdat ik ook zelf natuurlijk mijn momenten had/heb waarin ik gemotiveerd door mijn eigen proces, mensen dat ook gun, maar het misschien helemaal niet zo beleefd kan worden.
Het meest geruststellende is wel denk ik dat mocht ik op een dag het niet meer aankunnen het ook prima is om voor 'rust' te gaan.
Welke keuze ook de een niet zaligmakender is dan het ander.
Keuzes die alleen gemaakt kunnen worden door de persoon zelf.
Lang verhaal, maar ik wil het altijd proberen helder uiteen te zetten juist vanuit mijn eigen beleving omdat het nu eenmaal veel en complex is.
Wat jammer dat de ervaring destijds negatief was. Mijn ervaring was juist heel positief, maar er zal in die tijd wel veel veranderd zijn ja. Overweeg je nog eens deel te worden van een support groep of is dit voor jou een afgesloten hoofdstuk?
Ik las je reactie en merkte dat ik werd geraakt door een zwart/wit gevoel. Alsof je alleen maar de rust kan vinden door het proces niet verder aan te gaan? Het is zeker een heel proces maar ik hoop toch dat die rust er ook na dit proces kan zijn? Dat er ergens een moment komt dat ik alle emoties voldoende heb doorvoeld en ik vrede heb met het gebeurde (overigens zonder dat het me nooit meer raakt).
Groetjes, Cindy
Nee geen groepen meer. Ik heb ook geen hulp meer nodig in mijn proces.
Met elke fase in mijn leven kom ik wel weer het een en ander tegen en is het vaak genoeg als er iemand voorhanden is die mij slechts wil aanhoren.
Het is zeker niet zo zwart/wit zoals het bij jou is overgekomen maar schijnbaar wel zo heeft gevoeld en dat is jammer.
Vandaar even meer uitleg.
Iedereen weet dat met welke ingrijpende gebeurtenis ook er een groep mensen is die gevoelens onderdrukt met drugs, alcohol, medicatie of anderen verslavingen en daar niet vanaf komen.
Met overlevingsmechanismen gebeurt eigenlijk hetzelfde. En dat geeft een bepaalde mate van rust. Misschien niet bij iedereen. Zelfs een soort van veiligheid.
Vaak pas wanneer overlevingsmechanismen een last worden, je in de weg gaan staan, in plaats van dat ze je overeind houden, gaan mensen een proces in.
Dat proces is voelen, het onder ogen zien.
Dat was bij nogal wat vanaf mijn 3de tot aan mijn 21ste en alle gevolgen voor mij, maar uiteindelijk ook voor mijn gezin. Dat is een zeer lange periode en het helen was voor mij uiteindelijk willen voelen, mijn hart open willen houden.
Dus alles willen voelen!
Niet verzanden in wrok, haat, bitterheid. Ik heb teveel ervaren waar dat toe leidt.
Verder ga ik er niet verder op in, omdat ik nog steeds, ook al zie ik mijn kinderen niet hen wil beschermen.
Uiteindelijk koos ik in dat proces dus voor voelen en in mijn beleving was dat vaak nog erger dan op de momenten dat ik misbruikt/mishandeld werd omdat toen overlevingsmechanismen in werking traden en me min of meer ook in leven hebben gehouden maar niet daadwerkelijk voelde, ook fysiek niet.
Het willen voelen houdt ook in dat ik dagelijks mijn gemis moet voelen, leegte, gevolgen van jaren en jaren.
Verder heb ik in mijn familie en ook regelmatig ondervonden in mijn omgeving dat mensen dat proces van voelen niet konden/willen aangaan.
Welke redenen ze daar ook voor hebben, kan het ook 'veilig' voelen.
Een proces aan gaan betekent veranderingen en consequenties en niet iedereen wil en/of kan dat aangaan.
Daar heb ik ook geen oordeel over. Dat bedoel ik vooral te willen zeggen dat wat en waar mensen ook voor kiezen dat oké is.
Niet iedereen heeft het vermogen, de kracht, want het is niet niks, zoals je ook zelf wellicht ervaart!
Het willen voelen bracht mij ruimte om ook te genieten van zoveel (kleins) en de draagkracht het leven te kunnen dragen.
Ik ben vrij, vrij van medicatie, van overlevingsmechanismen.
Maar omdat dat mijn eerste intuïtieve reactie was als kind, zijn die nog wel aanwezig en ja daar kan ik dan een beroep op doen als het leven als teveel voelt.
Voor mij voelt dat geruststellend. Dat wat er ook op mijn pad komt (en dat kwam er en nog) ik dat aan kan, hoe dan ook.
Jaren verlangde ik zo naar rust, naar niets meer, naar dat het over was, maar dat gebeurde niet op die manier, telkens gebeurde er weer wat en veelal ingrijpend.
Uiteindelijk wist ik dat ik dat verlangen moest laten gaan.
Het laten gaan, gaf dus wel een vorm van rust, maar een andere.
Misschien maakt dit het zo wat duidelijker voor je?
En natuurlijk....een proces aangaan maakt het leven beter, draaglijker en bij vlagen ja zelfs rustiger, maar dat is geen constante.
Lieve groet
Sterrenacht
"Maar omdat dat mijn eerste intuïtieve reactie was als kind, zijn die nog wel aanwezig en ja daar kan ik dan een beroep op doen als het leven als teveel voelt." Dit vind ik ook wel een hele mooie, die neem ik mee 🙏
Mensen die je verhaal ontkrachten of bagataliseren haalt naar beneden
En weet maar net de juiste te vinden, die echt luistert. Gelukkig ben ik er achter gekomen dat die mensen er ook echt wel zijn.
Maar ik merk zelf wel hoe vaker ik deel, dat dit wel als een opluchting voelt. Een stukje minder alleen. Dus ondanks dat ik ook nare ervaringen heb met delen, ben ik wel van mening dat het goed is om te blijven doen. Wetend dat de ‘goede’ mensen om te luisteren ergens zijn.
mooi verwoord 'delen met mensen die het willen aanhoren zonder oordeel of ontkrachten en bagataliseren.' Ik denk inderdaad dat dàt helend werkt. Het delen op zich dan niet in alle gevallen maar de reactie wat erop komt. Het delen met iemand die oprecht een dialoog met je wil aangaan en je het gevoel hebt dat jou ervaring en emoties er mogen zijn. Ik denk dat als dat eenmaal een aantal keer voorkomt dat dat helend voelt.
En dan doet het misschien ook weer minder pijn als er terug wat niet-helpende/veroordelende reacties komen.
Je schrijft 'ondanks dat ik nare ervaringen heb met delen, ben ik van mening dat het goed is om te blijven doen.'
Zo sta ik er ook in.
Ik ben helaas verkracht door een goede vriend van mijn partner toen ik al een tijdje in mijn bed lag te slapen na een huisfeestje bij mij thuis. Samen hadden we een hechte vriendengroep van zo’n 20 vrienden. Ik heb destijds besloten het wel te delen met mijn beste vriend die ook deel uit maakt van de vriendengroep. En diegene heeft iedereen (met mijn toestemming) ingelicht. Gelukkig geloofde iedereen mij en heb ik onwijs veel steun gehad van iedereen.. maar als ze mij niet geloofd hadden of niet zo gesteund hadden zoals ze gedaan hebben, dan denk ik niet dat ik er vandaag nog was geweest om dit te schrijven. Ik heb ook destijds direct melding en vervolgens aangifte gedaan en hij is 2,5 jaar later veroordeeld voor 24 maanden onvoorwaardelijk. Helaas is hij nu is hoger beroep en kan de hel weer helemaal opnieuw beginnen. Ik voel mij soms heel kwetsbaar en bekruipt een gevoel van schaamte dat zoveel mensen afweten wat er met mij is gebeurd.. al die vrienden vertellen het natuurlijk ook weer aan vrienden, ouders, broers/zusses etc en soms voelt het alsof ik rondloop met een bord “verkracht” op mijn hoofd. Maar dat gevoel weegt absoluut niet op tegen de kracht en liefde die ik van iedereen gekregen heb door dit wel met mensen te delen.
En ondanks alle steun voelt dit hele proces nog altijd zo intens eenzaam. Maar zo werkt trauma, rouw en het leven denk ik nou eenmaal..
Als ik je verhaal lees zou ik namelijk heel andere labels erop plakken. Juist heel positieve.
CGT heeft mij geholpen om in te gaan op die gedachten en gevoelens en deze te verzachten en uiteindelijk kon ik deze ook omzetten.
Dat is bijvoorbeeld ook zo met beperking of handicap (disabled) zo zie ik mezelf absoluut niet meer. Heel de ellende rondom misbruik hebben ook zoveel krachten in mij losgemaakt die nu veel sterker staan dan voor het misbruik.
Ik hoop voor jou dus dat je dat label, ongeacht door wie die opgeplakt voelt, kwijt mag raken en jij dezelfde positieve labels mag gaan ervaren en dragen als ik hier in je verhaal al lees!
Ik voel ook sterk de behoefte om met lotgenoten te spreken. Echter kan ik mij door werk helaas niet committen aan de 6 verplichte sessies die via deze weg aangeboden worden, dus ik zal het via een andere weg moeten proberen.
Ik herken mijzelf ook in wat je zegt over een nieuwe kracht vinden in jezelf. Aan de ene kant rouw en mis ik de onbevangen versie van mezelf van vóór de verkrachting. Maar aan de andere kant koester ik de kracht die ik in mijzelf gevonden/ontdekt/ontwikkeld heb in het hele proces na die bewuste nacht.
Ik ben op dit moment nog in therapie bij een GZ psycholoog, alhoewel ik niet het gevoel heb dat het heel veel helpt. Ik denk dat ik mij beter kan gaan oriënteren naar het vinden van lotgenoten of specifiek seksueel trauma psychologen.