Hallo allemaal,
Mijn naam is Joep. Ik ben nu 44 en ben er de afgelopen week achter gekomen dat ik ben misbruikt toen ik 12 was. Ik heb het kennelijk zo ver weg gestopt.. dat ik het werkelijk niet meer wist. Na een therapie sessie kwamen de beelden opeens naar boven. Ik voel me verdrietig, leeg en opeens ook niet meer zo mannelijk. Heel lastig voor me. Ik hoop hier er meer over te kunnen lezen en hoe anderen dit hebben ervaren
7 reacties
Hoi Joep. Ik ben ook 44. Bij mij kwam het ook terug, maar dan spontaan en zonder therapie. Ik durf geen therapie te doen. Ik probeer dus echt voor mezelf om zelfstandig mijn eigen duidelijkheid te vinden. Ik dacht eerst echt dat ik 'gek' geworden was, maar het werd me steeds duidelijker. Uiteindelijk gaven de herinneringen me ook veel antwoorden. Ik snap allerlei dingen nu beter van mezelf, maar ook van anderen, en ik snap weer waar de vechtscheiding van mijn ouders over ging. Uiteindelijk vielen er toch gewoon heel veel dingen op zijn plek. Ik ging me er ook anders door voelen, maar daar heb ik mijn eigen draai aan gegeven. Dit jaar met kerst heb ik veel zware documentaires en horrorfilms gekeken in mijn eentje, want ik had echt geen zin in het ophouden van schone schijn. Ik had wel een kerstboom gezet voor mezelf, omdat het warme gevoelens oproept, maar niemand heeft hem gezien dit jaar. Ik wilde gewoon doen wat ik wilde. Ik wilde niet alweer mijn eigen gevoel wegstoppen. En dan probeer ik er maar een nieuwe draai aan te geven, zoals ik met kerst heb gedaan. Het helpt me om mijn eigen weg te gaan. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wil graag dat je weet dat je niet alleen bent. En dit forum is een goede plek om je hart te luchten. Je bent goed bezig! Ik zou zeggen: kies de kant van jezelf en wees je eigen beschermengel.
Hoi Wassima, jammer dat je geen therapie durft te doen. Wel goed dat je alleen zelfstandig ook veel meer dingen hebt kunnen plaatsen en alleen al best wat stappen hebt gemaakt. Super goed. Ik herken deels iets in je verhaal van afstand houden van mensen omdat je niet weer je eigen gevoel wilt wegstoppen in het contact of in die contacten. Ik weet niet of jij je er helemaal in herkent maar ik heb wel vaak ervaren dat ik werd afgewezen, bekritiseerd op wat ik wilde delen of bepaalde enorme angsten die ik had die in verband stonden met mijn trauma's niet kon delen of niet echt goed kon delen of dit onvoldoende gezien werd bij omstanders hoe erg ik hier alleen mee struggelde thuis en in de buitenwereld. Ik heb nu het boek van Bessel van der Kolk zo goed als uit 'traumasporen' waarin ook het belang word beschreven van mensen om je heen hebben die verbinding kunnen maken met jou trauma's/ angsten enz... een plek en mensen om je heen hebben die ermee kunnen en willen verbinden. Hoe helend dit kan zijn en detraumatiserend kan zijn. Dit is voor mij op korte en lange termijn de focus de wil dit wel meer voor elkaar te gaan krijgen ipv alleen. Alleen kan ik net als jou heel goed bepaalde dingen steeds beter plaatsen. Ik kan veel alleen. Maar alleen voelt ook heel onveilig voor mij. Heel onveilig als mensen je in de steek laten, of afstand houden (het te moeilijk of te zwaar vinden wellicht of zelf met zware dingen te dealen hebben op een bepaald moment), of je bekritiseren en niet echt jou zien en niet echt contact maken met jou langdurige struggle dat gaf bij mij langdurig super veel onveiligheid en enorme angsten. Een deel van mijn trauma's zouden denk ik meer kunnen genezen worden door een grotere groep mensen dichtbij me weten te verzamelen die zonder dat het teveel moeite kost willen en kunnen verbinden met mijn enorme angsten en wat bepaalde dadertypes hebben veroorzaakt aan angst en enorme onveiligheid bij mij. Langdurig achter je staan en je niet laten vallen no matter what. Een oogje in het zeil houden. Meteen voor de deur staan of aan de bel trekken als het echt moet bij instanties/andere mensen. Ik wens jullie beide een mooi goed helend proces :)
Hoi Jeroen/Joep, ten eerste super vervelend en verschrikkelijk dat dit je is overkomen. Ik gun je een goed herstel en proces en hopelijk heb je een goede therapeut die naast je kan staan in dit proces zodat je dit niet alleen hoeft te doen. En hopelijk een paar goede mensen waarbij je terecht kan om dingen mee te delen of die er gewoon even voor je kunnen zijn.
Hoi Joep, goed dat je de community gevonden hebt. Sterk dat je je verhaal hier doet. Ik vind het oprecht heel vervelend dat je dit in je jonge leven hebt moeten meemaken. Je verhaal resoneert bij me. Ik was 45 toen mijn jeugd naar boven kwam. Net zo ver weggestopt als dat jij beschrijft. Dat is een mechanisme dat we bijna elke keer hier zien. Het trauma is zo groot, dat je systeem het opsluit, ergens ver weg. Toen ik hulp zocht omdat ik vastgelopen was, kwamen de herinneringen stap voor stap terug. Het heeft een tijd geduurd voor ik de hele film kon toelaten en herbeleven. Ik herken wat je schrijft heel goed. In een sessie, of na een sessie, kwamen beelden keihard ineens naar voren. En dat gaat inderdaad gepaard met de gevoelens die je beschrijft. Verdriet, boosheid en inderdaad ook het gevoel dat je mannelijkheid wegstroomt. Het heeft in mijn geval een aantal sessies (EDMR) gevergd om de hele film af te kunnen spelen én in te zien dat ik geen enkele verantwoordelijkheid had. Ik ben slachtoffer geworden van een roofdier. Ik iets jonger dan jij was. De therapie heeft me weer op de been geholpen. Heeft er voor gezorgd dat ik ben gaan beseffen, realiseren en voelen dat ik nergens schuld heb. Geen aanleiding heb gegeven, maar te maken heb gehad met een misdrijf. Een volwassene die over je grenzen gaat en je opzadelt met een schuldgevoel en een trauma.
Goed dat je hulp gezocht hebt. Ik hoop dat je een therapeut hebt die je vertrouwt en die met jou het traject aangaat. Dat zal pijnlijk en moeizaam zijn, maar uiteindelijk gaat het licht weer branden, gaat de zon weer schijnen. Dat heb ik zelf zo ervaren.
Je mag hier je verhaal doen. Als je vragen hebt, stel ze gerust. Als je onzeker bent, zoek de steun. Hier en in je nabije omgeving. Hoop dat er mensen zijn bij wie je je verhaal kunt doen. We zijn er in elk geval voor je hier, hier.
Heel veel sterkte!
groet, Edwin
Hi Joep,
Ik ben nu 43 jaar en weet sinds 3 jaar dat ik op 4 jarige leeftijd bent misbruikt. Ook bij mij zat dit heel ver weggestopt. Voordat ik de eerste beelden van het misbruik terugkreeg, had ik steeds meer PTSS klachten, waarvan ik eerst niet begreep wat er met me aan de hand was. Tot ik de eerste beelden, ook tijdens therapie, omhoog. Ik schrok enorm van het besef dat ik ben misbruikt en wilde het in eerste instantie niet geloven. Hoe kan ik dit niet meer hebben geweten en ook of dit wel kon en of ik het niet verzon. Het besef dat dit inderdaad vaker voorkwam vond ik erg fijn als bevestiging hierin. In het begin herinnerde ik mij ook niet alles meteen, dit kwam stapsgewijs terug en dit vond ik erg eng. Wat is me allemaal overkomen en daarbij de emoties en gevoelens erbij te krijgen. Ik ben drie jaar geleden ook gestart met therapie, mijn verhaal is nu compleet. Alle herinneringen kan ik nu van een 'afstand' zien, ik ben van psychotherapie nu naar lichaamstherapie gegaan omdat trauma ook in je lijf zit en ik merk dat daar nog wel emoties zitten. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces denk ik ook.
Dat je je nu minder mannelijk voelt is naar mijn inzicht wel logisch. Je innerlijke kleine kind is nu veel meer aan de oppervlakte, met al zijn emoties en verdriet. Hierdoor voel je ( zo heb ik dat ervaren) je als je kleine kind en zit je minder in je volwassen ik. Maar deze volwassen ik zit er wel en komt ook weer terug dat heeft tijd nodig. Knap dat je hier je verhaal doet dat is zo niet makkelijk! Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe in je proces.
Wat een lieve reacties van een ieder die op mijn bericht heeft gereageerd. Dat voelt als een steun in de rug. Ik kan nu even niet op ieder persoonlijk bericht inhoudelijk reageren. Probeer ik later wel te doen!
ik denk dat manneljkheid niet mocht bestaan omdat je seksuele gevoelens associeerde met afkeer; ziets lijkt mij