Beter worden doe je samen

Het verhaal van ambassadeur Quincy Patrick

Quincy kende lange tijd geen veiligheid. Op alle plekken waar je veilig hoort te zijn, thuis in het gezin, op school en later in zijn relatie, werd hij slachtoffer van mishandeling en seksueel misbruik. Als kind zwierf hij een aantal jaar op straat. Uiteindelijk vond hij de kracht om een leven voor zichzelf op te bouwen. Die kracht heeft hij nu omgezet in een doel: lotgenoten helpen hetzelfde te doen.

Verlegen
Nog altijd word ik verlegen als ik vertel wat me is overkomen. Ik vind dat moeilijk. Op verschillende momenten in mijn leven heb ik te maken gehad met mishandeling en seksueel misbruik. Mijn ouders mishandelden mij. Op een gegeven moment plaatste Jeugdzorg mij uit huis en kwam ik terecht op een internaat. Daar werd ik weer mishandeld, er waren momenten die ik maar net heb overleefd. Ook werd ik jarenlang seksueel misbruikt, door de groepsleidster. Zij zei dat het ons geheimpje was. Als iemand het zou weten dan moest ik weg en zou ik haar nooit meer zien. Dat zou haar veel verdriet doen. Ik dacht dat het zo hoorde. Pas veel later, ik was allang volwassen, zei mijn partner dat wat mij was overkomen helemaal niet mag. Mijn eerste reactie was boosheid naar mezelf. Hoe stom was ik! Maar ik was jong, wist niet beter. Ik was gehersenspoeld. Later kreeg ik in mijn relatie weer te maken met huiselijk geweld. Mijn toenmalige partner heeft mij zwaar mishandeld en emotioneel verwaarloosd.

Erkenning
Toen ik uiteindelijk de kracht vond mijn ervaringen te gaan verwerken, stond ik niet alleen. Slachtofferhulp heeft me geweldig geholpen in een zware periode. Naast emotionele steun namen ze ook lasten uit handen, bijvoorbeeld het indienen van een aangifte. Dat vond ik toch eng om te doen. En een aanvraag indienen bij het Schadefonds. Ik hoefde niets alleen te doen, ze stonden gedurende het hele traject naast mij. Toen het achter de rug was, voelde ik een soort erkenning. Ik kon het afsluiten, nam zelf de regie en kwam weer terug bij mezelf. Ik kreeg weer hoop. En waar hoop is, is herstel.

Goed dat je er bent
Ik wil graag tegen lotgenoten in de community zeggen: ‘goed dat je hier bent’. Ik weet hoe belangrijk dat is. Toen er misbruik van mij werd gemaakt, al die keren, miste ik een plek als deze. Als je veel meemaakt en je kunt nergens terecht, kun je jezelf verliezen door te ontkennen wat er is. Om de pijn maar niet te voelen. Ik heb jaren tegen mezelf gezegd dat ik niemand nodig had. Dat ik me niet moest aanstellen. Ik was bescheiden, hield me op achtergrond en was vooral heel streng voor mezelf. Er was geen ruimte voor mijn gevoel, ik was alleen maar aan het overleven. Tot ik erachter kwam dat toelaten wat er is gebeurd, de pijn voelen, het begin is van herstel. Dan kom je in verbinding met jezelf. Laat de pijn toe, kijk naar binnen. Wat gebeurt er? Waar komt die pijn vandaan? Daar put je kracht uit.

“Ik ben er sterker uit gekomen. Voor mij zijn het versnelde levenslessen.”

Zelfhulpgroep
Vergeven is voor mij heel belangrijk, het is een cadeau aan mezelf én de dader. En vooral niet boos zijn op mezelf. Als je vergeeft kom je dichterbij jezelf te staan en van daaruit kun je weer de hand toereiken aan een ander. Zo geef je iets door. Naast mijn ambassadeurschap voor Slachtofferhulp Nederland ben ik een zelfhulpgroep gestart voor lotgenoten. De wachttijden bij de GGZ zijn zo gigantisch lang, terwijl er sprake is van een crisis. Zoveel kwetsbare mensen wachten op hulp. Dat kan schadelijk zijn. Ik besloot er zelf iets aan te doen. Meteen was er veel vraag naar. De GGZ stuurt mensen door en stelt één keer per week een ruimte beschikbaar. Wat ik heb meegemaakt is niet leuk, maar het heeft me hier gebracht. Op een plek waar ik anderen kan helpen. Ik ben er sterker uit gekomen. Voor mij zijn het versnelde levenslessen.

Verschillende doelgroepen in één ruimte
Mijn zelfhulpgroep is laagdrempelig en alle doelgroepen komen samen. Niet apart. Daar geloof ik in. We hebben allemaal één ding gemeen, kwetsbaarheid. Van die kwetsbaarheid is misbruik gemaakt. Hoe, dat maakt in de groep niet uit. Het herstelproces is hetzelfde. We zijn allemaal slachtoffer geweest. En door met verschillende mensen over verschillende ervaringen te praten, krijg je meer inzichten.

“Niemand hoeft het alleen te doen. Beter worden doe je samen.”

Een netwerk van hulp
Als je iets naars hebt meegemaakt, heb je een plek nodig waar je meteen terecht kan. Een plek waar je met elkaar kunt zijn. Niemand hoeft het alleen te doen. Beter worden doe je samen. Ik word gelukkig van mensen helpen, te zien hoe ze zich ontwikkelen en verder gaan met hun leven. Mijn hoop is dat mensen als ze dit lezen denken ‘ik ga dat ook doen’. Dat ik mensen aansteek. En er een netwerk ontstaat van hulp. Online en offline. Op vrijwillige basis. Ik zie dat bij Slachtofferhulp ook, er werken zoveel vrijwilligers met zoveel passie. De motivatie is niet geld, maar liefde. Zo ontstaat er gelijkwaardigheid. En van daaruit kunnen we genezen.