Voor de tweede keer suïcide binnen familie
Goedeavond,
In 2019 heb ik mijn moeder verloren door suïcide.. nu, 29 nov 2022 ben ik mijn oudste zus verloren aan suïcide.. ik zit in een enorme rollercoaster en weet echt niet hoe ik hier wéér doorheen moet komen. Net nadat ik het van onze.moeder een soort van plekje had kunnen gegeven.. wordt de grond weer onder mijn voeten vandaan gehaald.. ik zit met zo veel vragen, zoveel verdriet en ongeloof.. ze laat ook een dochtertje achter van 9..
Het is vrij recent gebeurt dus momenteel vooral in een roes en regelmodus.. nog een extra context bij mijn verhaal, moeder en mijn zussen hebben al jaren geen contact met elkaar. Als sinds ze een jaar of tien was. Zo bizar dat ze dan afschijdelijk can elkaar hetzelfde doen.. dezelfde leegte droegen.
Ik ben inmens verdrietig. Momenteel weer tijdelijk slaappilletjes gekregen van de huisarts, maar hij wil er liever miet meer geven ivb gewenning. Alleen merk ik aan mijzelf dat ik echt even niet zonder wil.slapen. ik heb dit gisteren geprobeerd en gelijk vreselijke nachtmerries over alles wat mu gaande is..
Hebben jullie advies of tips.. voor degene die dit ook twee keer doorleeft hebben of tips over medicatie?
8 Reacties
Heel herkenbaar, gedachten en gevoelens gaan alle kanten op, bij mij ook. Ik werk als behandelaar, ook in de GGZ maar heb me na het nieuws over mijn moeder voor deze week ziek gemeld. Medicatie heb ik niet, maar vind het best moeilijk hier op een gezonde manier mee om te gaan, gezond eten, wat bewegen, dat. Ik weet dat deze emotionele rollercoaster overgaat, maar tot dan kan ik alleen maar mijn best doen en proberen dat gebroken gevoel/leven/ik te accepteren. Ik wil best een keer afspreken maar het lijkt me niet handig om mijn telefoon nummer hier achter te laten?
Rollercoaster herken ik en net als je dan opgekrabbeld bent van het overlijden van je moeder je zus verliezen... het is te veel. Ik ben vandaag lid geworden omdat mijn oom me vorige week op zijn sterfbed vertelde dat mijn moeder zichzelf van het leven heeft beroofd. Dit is lang geleden maar het lijkt alsof iemand me met een hamer heeft geslagen. In 2017 heb mijn man verloren door zelfmoord na een lange depressie. Met mijn twee kinderen hebben we dit verwerkt, maar als het dan een tweede keer gebeurd, mijn lichaam sloeg gewoon dicht. Ik heb me ziek gemeld op mijn werk en probeer het leven zoveel mogelijk in de dag te houden en lief voor mezelf te zijn, wat eten, er gewoon zijn is voldoende. Ik heb een paar mensen met wie ik er af en toe over praat. Dat helpt dan even. Ik heb veel gedachten en gevoelens en ik ben in de war en ik laat het er maar zijn, accepteer het van mezelf. Ik geef je een dikke knuffel in gedachten en weet dat ook al draag je je verdriet alleen, je er niet alleen voor staat. Lieve groet
Voor mij helaas herkenbaar, dit verzin je niet dat je dit twee keer mee moet maken. Ik ben 26 jaar geleden mijn jongere broer aan suicide verloren en afgelopen maart mijn jongste broer. We waren met drieën. Precies wat je zegt, je hebt het voor de 1 een soort van plek kunnen geven en dan komt de 2e keer nog harder aan. Wat mij helpt is goed aan jezelf denken en voelen wat je nodig hebt. Voor mij was dat alleen een week weggaan met onze caravan en geen telefoon of social media maar even alleen zijn met je gedachten en die ook toelaten. Ook ik gebruikte slaapmedicatie omdat zonder echt niet te doen was. Nu gebruik ik een natuurlijk supplement Ashwagandha. Dat geeft rust en hierdoor gebruik ik de slaapmedicatie nog maar 1 a 2x per week. Ik wens je heel veel sterkte toe en leef met je mee.
Ik wens je heel veel sterkte Faith
Wat heftig dat je dit nu voor de tweede keer overkomt. Ik kan me voorstellen dat je zaken herkent van de vorig keer, maar dingen ook anders zijn? Waarschijnlijk denk je nu ook weer extra terug aan het afscheid van je moeder?
Wat ik in ieder geval herken is de rollercoaster waar je over spreekt. Daar kwam ik ook in terecht nadat mijn vriendin drie jaar geleden afscheid nam. Het was moeilijk grip te krijgen op mijn emoties. Ik heb zoveel mogelijk geaccepteerd dat die er waren. Zowel de positieve, als de negatieve. Accepteren dat die eerste er waren, was vaak lastig moet ik zeggen.
Praten over wat ik voelde, heeft mij het meeste geholpen. Met vrienden, maar ik heb ook een lotgenotengroep van Slachtofferhulp bijgewoond. Misschien helpt dat jou ook.
Heel veel sterkte.
Groeten, Vincent
Ik kan mij haast niet voorstellen wat dit nog eens met je doet en wat je al hebt moeten doormaken /nu doormaakt….
Mijn oprechte condoleances. Wat verdrietig en onwerkelijk.
Zelf heb ik geen echte tips, ik maak dit pas de eerste keer door met mijn broertje.
Probeer van dag tot dag te leven en vooral slaap te pakken, structuur in te bouwen, en goed te eten (voor zover die niet door nachtmerries en paniek wordt verstoord).
Geestelijk is het allemaal lastig te controleren (flashbacks, en de continue treurnis en eindeloze vragen). Nog geen medicatie maar wel therapie aangevraagd.
Enorm veel sterkte met dit verlies… Ik voel intens met je mee.