Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Gekwetst.

11 oktober 2022 8 Weergaven Openbaar

Ik loop nu al ruim 1,5 jaar bij een psycholoog. Dit deed ik eerst voor mijn trauma en PTSS, maar ondertussen ben ik ook andere dingen met haar aan het bespreken. Onlangs ben ik met haar tot conclusies gekomen die ik liever niet had willen trekken, onder andere een paar over mijn ouders. Ik dacht dat de band met hen (in het bijzonder mijn moeder) sinds mijn trauma enorm gegroeid en verbeterd was, maar tot mijn verbazing en verdriet blijkt mijn moeder hier anders over te denken.

Ik heb recentelijk een gesprek met haar gevoerd waarin ik vertelde over een tattoo die ik wil gaan zetten, die in het teken staat van mijn verkrachting. Ik zei dat het voor mij ook een bron van kracht en moed is, omdat ik er ook hele mooie dingen uit heb mogen halen. Toen ik dit bij haar neerlegde was ze alles behalve steunend. Ze zei dat zij het zag als "rondlopen met een jodenster" en dat ik "er te koop mee zou lopen". Dit heeft mij enorm gekwetst en voor mij de band echt een flinke deuk gegeven. In mijn ogen was onze band zich juist aan het versterken maar zij zei toen dat ze er misschien ook wel zo over dacht omdat "ze niks van mijn trauma en de psycholoog af weet".

Ik heb mij nog nooit zo kwaad gevoeld als toen. Het voelde als een steek in mijn rug toen ik 1 seconde niet oplette. Door mijn eigen mama.

Terwijl ik dacht dat we langzaam stappen vooruit aan het zetten waren samen, voelde dit alsof ik überhaupt weer opnieuw moet leren lopen. Ik heb haar namelijk op mijn eigen manier (waarop ik het fijn vond) haar zoveel mogelijk bij mijn proces, verwerking en psycholoog betrokken.

Ik ben me echt ten einde raad. Na dit gesprek heb ik mezelf heel erg afgeschermd van haar en heb ik haar eigenlijk zoveel mogelijk vermeden. Ik voel gewoon niet meer de behoefte om bij haar in de buurt te zijn en vind het dan ook lastig dat zij doorgaat alsof er voor haar nooit iets is gebeurd. Ergens wil ik haar heel graag confronteren en vertellen wat haar opmerkingen met mij gedaan hebben, maar aan de andere kant wil ik dit ook absoluut niet. Ik heb er voor mijn gevoel afgelopen 1,5 jaar namelijk alles aangedaan om onze band te verbeteren en te herstellen, maar tevergeefs. Het doet me enorm zeer om te zeggen, maar ik heb me tegenover haar nog nooit zo afstandelijk en kil gevoeld.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen of wat ik wil.

Bezig met laden...

3 Reacties

DaisyY

12 oktober 2022

Ik weet hoe je je voelt helaas…. Je ouders moeten er voor je zijn, in dit geval je moeder, je moeder hoort interesse te tonen in jou en ik weet hoeveel pijn het doet als ze dit niet doet… je hebt ouders nodig in je leven. Als kind die beschadigd is hoor je gezien te worden en getroost te worden. Wanneer ze er niet voor je zijn geeft dit in dit geval een erg kwetsend en stekend gevoel. Ik lees dat jij degene bent geweest die haar betrok in jou herstel, met de pyscholoog, uiteindelijk zou zij degen moeten zijn die zou vragen hoe het gaat met jou. Ik begrijp erg goed wat je bedoeld met de steken na geven ivm je tattoo!!ze toont geen medeleven en wat ik vooral merk is dat ze je ook geen steun geeft zoals ik het lees?? Ik herken dit helemaal… mijn moeder is nog steeds samen met de gene die mij heeft misbruikt… dit is nu zo’n 10 jaar geleden. Ik ben zelf uit huis moeten vluchten door de ptss die ik had. Nog steeds koos ze voor hem. Ze leefde beiden verder alsof er niks aan de hand was. Ik deed hier aan mee omdat niemand het wist. Uiteindelijk weet nu iedereen het. Heb het als eerst tegen mijn vriend verteld. Uiteindelijk sta ik nu op een punt dat ik niet meer wil doen alsof er niks aan de hand is. Ik heb er voor gekozen afstand te doen van mijn moeder voor nu. Ze slurpte van mij alleen maar energie en die energie heb ik nodig voor mezelf. Ik denk dat het voor jou in dit geval misschien ook goed is om te kijken wat de situatie nu met jou doet! Maar je hebt het dus over dat je wilt vertellen hoe kwetsend het is wat ze heeft gezegd, ik zou dit eventueel doen d.m.v. Een brief te typen/schrijven. Hierin kun je alles wat je wilt zeggen verwoorden. Hier kun je dus ook nog even over nadenken als je niet alles meteen weet. Ook voor je moeder heeft ze dan de tijd om alles te lezen en te laten bezinken. Mocht je hier hulp bij nodig hebben doe mij dan een berichtje als je wilt!

pieterke

12 oktober 2022

Helaas. Ik vind je moeder rationeel, niet inlevend.. het zal haar rugzak zijn die het haar onmogelijk maakt om vanuit meegevoel te handelen. Dat is natuurlijk schokkend. Ik hoop dat je ooit haar kan vergeven. Ik denk dat dit kan als jij jezelf de lieve moederwarmte kunt gaan leren geven die je zo nodig hebt. Soort volwassen worden. Let op: dit is absoluut geen afwijzing of verwijt. Ik praat over mijn eigen probleem in deze en mijn weg die ik kennelijk moet gaan . dat maakt mij woedend overigens

Anlidi 24

11 oktober 2022

Hey Dit is ook heel heftig!! Jij hebt hard gewerkt aan je herstel. En nog. Bescherm jezelf. En wanneer dit betekent afstand van je moeder dat mag je dat doen. Je moeder heeft een andere beleving. Ook dat mag. Maar niet de manier waarop ze dit tegen jou zegt!! Mogelijk kun je het samen met je hulp verlening in een brief onder woorden brengen. Niet verwijtend. Maar blijvend bij jouw gevoel nu. Veel sterkte hoor en wat moedig dat je het hier deelt??