Bedankt voor jouw reactie en het meedenken Mo. Ik heb nog 7 weken tot mijn uitgerekende datum en woon in Zuid-Limburg. Mijn angst is niet om alleen te zijn met een mannelijke gynaecoloog. Mijn partner zal er steeds voor mij zijn als steun en toeverlaat. Ook weet ik dat er ander zorgpersoneel aanwezig zal zijn om mij te helpen. Zoals ik beschreef, merkte ik onverwachts bij een mannelijke tandarts vorig jaar pas dat het echt mis ging. Mijn partner was er toen ook bij, en heeft mij gesteund door tegen mij te blijven praten en met zijn handen ter ondersteuning over mijn been te wrijven terwijl ik in de behandelstoel lag. Iets wat ik als zeer prettig ervaarde. Ook was er een assistent in de ruimte, die ook probeerde mij gerust te stellen. De tandarts deed ook echt zijn best, was heel aardig en meelevend. Tandarts en assistent dachten echter vooral dat het "normale" extreme angst voor tandarts en pijn bij behandeling was. Het ging er voor mij ook totaal niet om dat ik die mannelijke tandarts niet vertrouwde, want had echt vol vertrouwen in zijn professionele kunnen. In mijn hoofd bleef ik maar proberen te rationaliseren en mijzelf overtuigen dat er geen reden voor enige angst was. Koos er bewust zelf voor om behandeling door hem te ondergaan (wortelkanaalbehandeling). Begreep toen eerst zelf helemaal niet wat er met mij aan de hand was, waar mijn emotionele paniekaanval en heftige lichamelijke reactie vandaan kwam. Pas achteraf thuis na diepgaand gesprek met mijn partner, kwam ik pas met enige zekerheid tot de ware oorzaak... Enerzijds gaat het om de voor mij onbekende mannelijke persoon die te dicht bij mij komt, en de confrontatie met een onverwachte situatie (niet mijn eigen tandarts, die toevallig een vrouw is en die dag ziek was), anderzijds over het respecteren van mijn grenzen en intieme/persoonlijke ruimte. Met vrouwen heb ik dat probleem schijnbaar niet zo, zolang ik me er maar vooraf geestelijk goed op kan voorbereiden. Maar bij een mannelijk persoon helpt die voorbereiding schijnbaar dus niet of niet voldoende. Het gevoel hebben geen controle te hebben, overgeleverd te zijn aan een (mannelijk) persoon. Ik sla dan helemaal dicht, en kan zelf ook niet meer verwoorden wat ik wel/niet wil, bevries helemaal fysiek en emotioneel. De angst dat een zorgverlener automatisch volgens standaard protocol zal handelen, zonder vooraf uitdrukkelijk mijn toestemming te vragen, of zelfs mijn weigering te negeren omdat hij/zij van mening is dat iets toch medisch noodzakelijk is of gewoon vanzelfsprekend is. Met hulp van mijn partner en verloskundige probeer ik nu vooraf heel duidelijk mijn wensen en grenzen op papier (bevalplan) te krijgen. Ik heb vertrouwen dat mijn partner hiervan ook goed op de hoogte is, en deze ook voor mij goed zal bewaken ter zijner tijd. Heb veel begrip en steun van hem gelukkig. We zijn al meer als 10jaar samen, en hij weet van mijn trauma. Blijf toch bang dat ik alsnog een heftige paniekaanval krijg, en/of hulp door mannelijke zorgverlener alsnog zal gaan weigeren in noodgeval met mogelijk levensgevaar voor mijn kind of mij als gevolg. Iets wat ik natuurlijk absoluut niet wil! Of dat ze mij dan tegen mijn wil in plat spuiten (bewusteloos) om behandeling mogelijk te maken. Wat voor mij juist extra traumatisch zou zijn. Chemische pijnstilling (ruggenprik, pethidine, remifentanil) is zelfs voor mij al geen optie, omdat ik dat als controleverlies ervaar, te zeer beperkt wordt in bewegingsvrijheid en gevoel krijg dat ik daarmee wordt gevangen gehouden, niet meer kan vluchten of mij niet meer kan verzetten. Heb al verschillende keren gehoord dat zorgverleners pijnstilling kunnen/willen gebruiken om angst te verminderen tijdens een bevalling. Iets wat voor mij juist averechts zou zijn! Ook gehoord dat ze een patiënt in uiterste geval heel soms plat spuiten als die te hysterisch wordt of zich te zeer verzet, en dan desnoods onder volle narcose met keizersnede het kind ter wereld brengen. Dat is voor mij de ultieme nachtmerrie!!! Inmiddels een hypnobirthing cursus gedaan afgelopen weekend om mijzelf voor te bereiden. Met positieve affirmaties probeer ik meer vertrouwen te krijgen en meer controle te voelen dat het goed zal gaan. Uit recente gesprekken met verschillende deskundige mensen in de afgelopen dagen, blijkt dat de kans op een mannelijke zorgverlener tijdens mijn bevalling veel kleiner is dan ik vreesde. Ik begin ook meer vertrouwen (en hoop) te krijgen dat zorgverleners mij zullen respecteren en hun best zullen doen om mij te helpen. Ik vind inmiddels meer begrip om mij heen. Dit geeft me al veel rust voor de komende tijd tot aan mijn bevalling. Het verminderd mijn gepieker enorm. Nu alleen nog een manier vinden om (in die hele kleine kans) bij toch daadwerkelijke confrontatie met mannelijke zorgverlener zelf rustig te kunnen blijven. Zodat als het toch nodig is, ik in staat ben om behandeling toe te laten in belang van mijn kind. Mocht je nog tips hebben, zou ik dat zeker waarderen. Mocht je een verloskundige coach in de regio Zuid-Limburg weten, zou ik ook wel een gesprek met diegene overwegen. Ondertussen probeer ik mijn bevalplan goed uit te werken, wat mij meer steun en houvast geeft. Wellicht helpt het al om gewoon over alles diep na te denken, en in gedachten voor te stellen hoe het (positief) kan verlopen. Ook blijf ik dagelijks positieve affirmaties herhalen. Met mijn eigen verloskundige hebben we komende week een langere afspraak om mijn bevalplan te bespreken, en duidelijke afspraken te maken over het mogelijk afwijken van standaard protocollen om zo mijn grenzen te respecteren. Mijn vertrouwen in haar begint gelukkig ook steeds meer toe te nemen. Plus blijven hopen en proberen erop te vertrouwen dat ik gewoon een aangename thuisbevalling zal hebben, en over een paar weken mijn kind eindelijk in mijn armen zal houden. Groetjes Isithera

Bedankt voor jouw reactie en het delen van jouw persoonlijke ervaring, Muziek40. Fijn dat jouw bevallingen uiteindelijk voor jou toch een prettige ervaring zijn geworden. En jij zo veel steun hebt gekregen. Met hulp van mijn partner en verloskundige probeer ik momenteel in mijn bevalplan uit te werken wat mogelijk voor mij zou kunnen helpen in zo'n situatie. Wat het personeel kan doen, wat de mannelijke gynaecoloog zou kunnen doen, wat mijn partner kan doen, wat ikzelf kan doen, en wat ik nodig zou hebben om het wel aan te kunnen. Groetjes Isithera

Bedankt voor jouw reactie en aanbod Lola. Mocht je iemand in de regio Zuid-Limburg weten voor EMDR in combi met paardentherapie, houdt ik mij aanbevolen. Nu is het inmiddels helaas te kort op mijn uitgerekende datum, maar naderhand wil ik wel hulp gaan zoeken. Voor nu positief blijven, en hopen dat ik gewoon een prettige thuisbevalling met mijn eigen verloskundige zal hebben. Met als resultaat een prachtig, gezond kind in mijn armen! Groetjes Isithera

Bedankt voor jouw reactie Chamilla. EMDR heb ik inderdaad overwogen, en ook met mijn verloskundige besproken. Het is echter voor nu geen optie meer (nog maar 7 weken te gaan tot uitgerekende datum). Wellicht wel een mogelijkheid om na de bevalling voor te kijken. Fijn te lezen dat EMDR en psychische hulp jou in ieder geval heeft kunnen helpen. Groetjes Isithera

Bedankt voor jouw steun. Ik probeer elke dag meer vertrouwen op te bouwen dat ik het wel aankan. Plus de hoop dat ik gewoon thuis kan bevallen met mijn eigen verloskundige. Het vooruitzicht om mijn kind eindelijk in mijn armen te houden, is een prachtige motivatie. Groetjes Isithera