4.5 jaar
Eindelijk! Eindelijk is mijn zitting geweest. Ik ben nog aan het wachten op de uitspraak, maar eindelijk na 4.5 jaar wachten is de zitting achter de rug. Heel veel emoties die ik deze dagen ervaar en sommige ook niet begrijp. Ik heb gelukkig geen last meer van herbelevingen en door de traumatherapie is mijn beeld naar de gebeurtenis ook veranderd. Dit wist ik wel, maar toch schrok ik wel toen ik bepaalde details hoorde tijdens de zitting die ik mij niet meer herinnerde. Nu ben ik opgelucht en voel ik mij sterk. Ik heb mijn spreekrecht goed genuttigd. Aan de andere kant ben ik heel erg verdrietig en voelt het als of ik een stukje van mezelf kwijt ben. 4.5 jaar lang heb ik gestreden voor deze zitting. 4.5 jaar was dat mijn doel in het leven. Mensen om mij heen hebben mij hiervoor gewaarschuwd. Ik wilde nooit naar ze luisteren. Ik dacht: zij begrijpen dit niet, Dit is gewoon mijn doel! Maar achteraf gezien hadden zij zeker gelijk... Ik voel mij nu doelloos. En dan zul je denken ga terug naar het doel wat je ervoor had, maar 4.5 jaar geleden was ik net 16 ik had nog geen doel. Ik moet een nieuw doel vinden in het leven. Het voelt als of ik een soort identiteitscrisis ervaar. Het voelt als of ik een stukje van mezelf kwijt ben. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat ik dat stukje kwijt ben, maar het maakt mij wel angstig. Wie ben ik naast het strijden voor gerechtigheid. Wie ben ik naast het slachtoffer zijn.
Ik wilde dit even graag kwijt. Tips zijn altijd welkom.
5 Reacties