Ik merk in mijn ervaring de laatste jaren nog steeds onbegrip over het fenomeen 'breken met je ouders' 
Het voelt voor mij dat ik behandeld wordt alsof je 'zomaar' even met je ouders breekt waardoor je eenzaam komt te staan vanuit een noodzakelijke weg die ik moet nemen. Ik zeg expres geen keuze want het is voor mij geen keuze ondanks ik al veel gedaan heb om samen te komen en het een giftige relatie bleef met een terugkerende spiraal wat uiteindelijk ontploft is en ik niet verder kon en ik letterlijk ziek van contact werd met steeds heftigere migraine-aanvallen die nu aanduidend minder zijn. De relatie betrof een narcistische opvoeding met af en toe fysiek geweld. Ik krijg soms antwoorden die eromheendraaien, dan antwoorden ze wel op de oppervlak maar het breken met ouders wordt overheen gestapt. Sommige doen dit echter omdat ze het misschien wel oncomfortabel vinden maar als je alleen bent met wat je hebt meegemaakt i.v.m kindermishandeling lijkt het me juist van de mensen die je zouden moeten helpen een vereiste of een weg om te nemen om meer van de inhoud te willen onderzoeken en tijd voor te nemen. Ik voel me hierdoor in de steek gelaten door de maatschappij om dat er te weinig secuur mee omgegaan wordt want krijg hierdoor te weinig kans om het langzaam op te bouwen en uiten op een langzame opbouwende manier die bij me past of je wordt al gauw voor de leeuwen gegooid en gaat het over jou terwijl praten over de daden juist verwerking biedt.  En dat je met een gegronde reden 'er alleen voor staat' en dus voldoende veiligheid wil ervaren.

Tevens dat dit niet zomaar wat doet, dat het zowel als mij 'sterk voelde' zowel ook verdriet had, rouw had van het breken. Tevens aansluitend hierdoor te maken had met narcistische mishandeling van een ambulante hulpverleenster waar niemand (en wel zag) ingreep waardoor ik nu helemaal mij buiten de maatschappij voel staan. Onterecht bestraft.