Drie jaar geleden ben ik op een alleen voor fietsers toegestaan, heel smal fietspad in gevaar gebracht door een tegemoetkomende scooterrijder die daar helemaal niet mocht rijden. Van schrik en kwaadheid heb ik mijn middelvinger naar hem opgestoken. Hij is omgekeerd en heeft mij bedreigd, in m'n gezicht gespuugd en me vervolgens met grof geweld het ziekenhuis ingetrapt met als gevolg voor mij blijvend lichamelijk en geestelijk letsel en flinke financiële schade. De politie heeft een compleet bij elkaar gelogen proces-verbaal opgemaakt en de door mij opgegeven getuigen zelfs niet eens gebeld. De politie zei geen contact te kunnen krijgen met die getuigen, die hebben mij een paar maanden later gezegd dat ze nooit door de politie waren benaderd. Ik kreeg van de dienstdoende politieagent te horen dat ik, door mijn middelvinger op te steken, het geweld zelf had uitgelokt, dat het dus mijn eigen schuld was en dat de politie er verder geen werk van zou maken. Die scooterrijder reed met een valse kentekenplaat, die was dus echt niet voor het eerst gewelddadig en vast ook niet voor het laatst. Naar mijn idee alle reden om er juist wel achter aan te gaan.
Ik heb mondeling mijn bezwaren tegen het proces-verbaal duidelijk gemaakt (voor zo ver ik al huilend en nog helemaal in verband en pleisters uit mijn woorden kon komen), maar ik ben door dit agentje samen met zijn collega zwaar onder druk gezet en heb, onder toezegging van toezending van een gecorrigeerd proces-verbaal, getekend voor akkoord. Die herziene versie is er nooit gekomen, volkomen achterlijk dat ik daar toen op vertrouwde.

Als onderdeel van mijn bijna drie jaar durende traumatherapie heb ik een brief geschreven aan de betreffende agent die het proces-verbaal heeft opgemaakt om hem te vertellen wat hij heeft aangericht en dat dat nog erger is dan wat die scooterrijder heeft gedaan. Ik heb ook zijn door mij gewenste reactie moeten schrijven en dan weer mijn antwoord daarop (dat is de driebrievenmethode, waarbij ze alledrie niet echt worden verstuurd).
In die eerste brief heb ik die agent een pathologische leugenaar en een lafbek genoemd. En ook een verrader van hetzelfde niveau als de NSB-ers die in de oorlog mijn vader hebben verraden. Dit agentje had mij moeten beschermen, maar heeft mij compleet in de steek gelaten. Uiteindelijk heb ik zeven weken geleden die brief toch naar hem verstuurd en een kopie naar het hoofd van zijn politiedistrict met de duidelijke vermelding dat ik dit geschreven heb als onderdeel van mijn traumatherapie. Er stond o.a. ook in dat mijn dubbele PTSS (van scooterrijder en van agent) mijn leven ingrijpend heeft veranderd. Zo heb ik tegenwoordig op de fiets (ik fiets weer veel, maar nooit meer zonder angst) altijd pepperspray bij me en ik doe geen vrijwilligerswerk meer waarbij er ook maar de kleinste kans is dat ik in aanraking kom met de politie.
De reactie van de politie is inmiddels, na zeven weken, binnen: ze willen niet praten over wat die leugenachtige agent heeft aangericht, maar ik ben wel opgeroepen voor een verhoor op vrijdag 29 juli omdat ik verdacht word van een strafbaar feit, namelijk belediging. Die oproep is, kenmerkend voor lafbekken, uitgereikt door twee zwaarbewapende agentjes.

Ik had gehoopt op een inhoudelijk gesprek met de chef van het politiedistrict, maar die heeft dus gereageerd zoals de overheid standaard reageert, namelijk burgers als verdachte aanmerken.

Het is overbekend dat je bij traumatische ervaringen soms jaren nodig hebt om adequaat te reageren en dat is mij bij deze politieagent ook overkomen. Wat ik natuurlijk had moeten doen, is een klacht indienen over het proces-verbaal maar het heeft heel lang geduurd voordat ik daar aan toe was. Ik was vooral bezig met overleven, met proberen uit mijn zware depressie te komen, met proberen weer de dingen leuk te gaan vinden die ik mijn hele leven leuk vond, want echt alles was  weg. Gelukkig heeft de politie zichzelf goed beschermd tegen mensen die ze de grond in hebben getrapt en die veel tijd nodig hebben om weer op te staan: klachten over gebeurtenissen van meer dan een jaar geleden worden niet in behandeling genomen.
Tegen scooterrijders kan ik me misschien voortaan verdedigen, tegen de overheid nooit want dit ga ik vrijwel zeker verliezen. Ach, een strafblad kan er ook nog wel bij.

Heeft iemand hier ook traumatische ervaringen met de politie?