Hij wordt niet gestraft

Ik was vorige zomer een vriendin bezoeken op haar studentenkamer, toen had zij een paar vrienden uitgenodigd en hebben wij allemaal samen iets gedronken, ik was toen nog maar 17. Na een paar uur vertrokken haar vrienden weer behalve een jongen, ik had eerder in de avond een beetje met hem geflirt en zag hem wel zitten. Hij was te dronken om nog naar zijn kamer te fietsen dus besloten we hem maar een paar uur op de tweepersoonsbank te laten liggen en hem dan weg te sturen. Wij gingen ook slapen, mijn vriendin lag op een hoogslaper en dus een stuk weg van ons, ik lag op de grond op een luchtmatras. Midden in de nacht werd ik wakker en voelde ik zijn hand onder mijn shirt op mijn borst, terwijl hij erin kneep. Ook voelde ik zijn stijve tegen mijn been aan. Hij lag half op me met zijn been, mijn broekje was iets naar beneden getrokken en hij was compleet naakt. Ik duwde hem van me af, pakte mijn telefoon en liep snel naar de wc. Hier moest ik huilen en probeerde twee vriendinnen te bellen maar deze namen niet op (het was natuurlijk midden in de nacht). Ik heb daar dan een kwartier lang gehuild en was aan het nadenken wat ik nu moest doen. Ik ben uiteindelijk terug naar de kamer gegaan en heb mijn vriendin wakker gemaakt, eerst realiseerde ze zich niet zo goed wat er gebeurde en draaide zich weer om en sliep verder, toen bleef ik even op haar hoogslaper zitten en huilde totdat ze zich weer omdraaide en vroeg wat er was. Ik vertelde haar toen wat was gebeurde en ze ging hem eruit gooien. Hij had inmiddels zijn broek alweer aan maar zijn shirt nog niet en lag op de grond naast mijn bed. Hij heeft zich toen eerst weer aangekleed terwijl mijn vriendin op de gang op hem wachtte, en ik was alleen met hem in de kamer, ik had erg veel stress. Hij heeft niks tegen mij gezegd en is met mijn vriendin gaan praten, dit duurde ongeveer een half uur en stresseerde me heel erg. Toen kwam zij terug nam de rest van zijn spullen en ging weer weg. Na enkele minuten kwam zij weer terug en heb ik haar alles in detail vertelt en zij ging mij vertellen over hun gesprek. Hij had het bij haar toegegeven en zei dat hij niet snapte waarom hij het had gedaan, maar hij kon zichzelf niet stoppen. Hij wou graag tegen mij sorry zeggen en toen antwoordde zij dat het mijn keuze was. Ik zei tegen haar dat ik dat niet wou, we zijn toen een rondje gaan wandelen en in een parkje gaan zitten (het was alweer licht buiten). Ik heb zitten huilen en toen de eerste trein naar huis gepakt, terwijl we eigenlijk nog een hele dag leuke dingen gepland hadden. Tegen die tijd hadden mijn vriendinnen me terug gebeld en ik hun ook alles verteld. Mijn vriendinnen van thuis zeiden meteen dat ik naar de politie moest gaan maar ik twijfelde nog even. Na ongeveer een maand ben ik naar het politiebureau thuis gegaan. Toen moest ik een gesprek voeren met een mannelijke en vrouwelijke politieagent. Ik voelde me zo slecht tijdens dit gesprek en ze lieten me voelen alsof het mijn schuld was. Ook moest ik beschrijven wat ik aan had etc. (ik verwachtte deze vraag al maar het deed alsnog pijn). Na ongeveer drie uur kon ik gaan en zeiden ze dat ik van ze zou horen. Dat is nooit gebeurd. Toen ben ik in februari gaan bellen en wou ik meer weten. Toen nam de politiechef met mij contact op om sorry te zeggen want ze hadden mijn aangifte uit het systeem gehaald, doordat er in dezelfde gemeente door een meisje met dezelfde naam ook zo een aangifte was gedaan en zij die wel al hadden onderzocht. Ik ben er achteraf heel boos om dat zoiets kon gebeuren, maar daar heb ik tijdens het telefoongesprek niks van gezegd, en hij beloofde dat ze een gesprek met hem zouden gaan voeren. Afgelopen week werd ik dan weer opgebeld waarin hij mij vertelde dat ze met mijn aanrander hebben gepraat. Het gesprek kwam erop neer dat mijn aanrander geen idee had wie ik was en waar het vandaan kwam. Hierdoor moest ik natuurlijk huilen en het raakte me toch wel erg. Hij zei dat er eigenlijk niks verder gedaan kon worden tenzij het OM zo beslist, maar dat ik er rekening moest houden dat dit zeer waarschijnlijk niet ging gebeuren. Weet iemand of ik nog iets kan doen dat er toch iets gebeurt? Want ik zit er nog steeds mee en vind het totaal niet kunnen dat een gesprek zijn enige straf is???

Ook is mijn vriendin die ik ging bezoeken nog steeds hele goeie vrienden met hem, ik wou niet dat ze het iemand vertelt en snap dus dat ze hem nog regelmatig moet zien enzo. Maar door recente foto's op haar instagram lijken ze een koppel. We zijn nog steeds best goeie vriendinnen (ik ken haar sinds ik 7 ben). Zou ik haar erop aanspreken dat het ongemakkelijk is voor mij of het gewoon negeren?

Het voelt best goed dit nog eens helemaal uit te typen, ik ben ook aan t trillen terwijl ik schrijf. Ook heb ik meerdere paniekaanvallen gehad sindsdien wanneer een andere jongen die iets op hem leek mij aanspreek (terwijl zij eigenlijk niks hebben gedaan).