Eerste stap gezet
17 jaar was ik toen ik hem leerde kennen. Ik woonde al op mij zelf vanwege thuis problematiek. Het begin was al niet goed. Kwam geen afspraken na alleen maar lieve woordjes op de app. Uiteindelijk na 2 maanden was ik daar toch klaar mee en gingen we uit elkaar. Tot hij opeens een appje stuurde dat zijn zus een weekendje weg had geboekt en wij mochten mee. Hij had thuis nog niet gezegd dat we uit elkaar waren blijkbaar. Prima maar ik hoef geen relatie meer met je zeiden we tegen elkaar. Uiteindelijk verliep dat anders maar vanaf die eerste dag waren we onafscheidelijk. Eindelijk leek die voor mij te gaan. Tot we samen gingen wonen. Inmiddels 18 jaar. Hij begon steeds agressiever te worden. Blowde dagelijks. Geen werk. Inmiddels was ik al mijn vriendinnen kwijt door zijn jaloerse en bezitterige gedrag. Maar ik hield van hem en het zou allemaal wel goed komen. 3 jaar heeft dit geduurd. Vol mishandelingen vernederingen en totaal geen eigen leven meer. Ik moest voor mezelf gaan kiezen. Na de zoveelste bedreiging zette ik voet bij stuk en deed ik aangifte. Wat was dit moeilijk. Wat voelde dit fout. Nog steeds wilde ik een toekomst met hem. Nog steeds dacht ik dat hij wel zou veranderen. Dit is gisteren gebeurd en er is nu een 10 dagen huis en contact verbod opgelegd. Heb het moeilijk gehad maar toen ik zijn verklaring las vol met leugens en geen enkel moment van verantwoordelijkheid voor zijn daden wist ik dat het de goede keuze was.
Hoe zijn jullie verder gegaan? Kom graag in contact met lotgenoten !
5 Reacties
Ik zie nu dat het ruim twee maanden geleden is dat je je verhaal deelde en dat alleen Eva gereageerd heeft. Dat vind ik wel sneu voor. Heb je de moed om te schrijven en dan leest/reageerde er geen lotgenoot. Dit terwijl je aan gaf graag in contact te komen met lotgenoten.
Welnu, ik hoop niet als mosterd na de maaltijd.
Ik heb veel bewondering voor je, zeker voor de stappen die je gezet hebt. Je bent nu hopelijk een stuk verder en heeft het doen van de aangifte al wat opgeleverd.
Soms kan dat wel een tijd duren, dat heb ik wel gemerkt.
Ik hoop dat je nu ook tijd hebt om je eigen leven weer verder op te pakken. Ik had het gevoel dat er een stuk van mijn leven was afgepakt en heb daar professionele hulp voor gezocht. M.a.w. met het doen van aangifte en de uitslag van het onderzoek is de kous niet af.
Laat maar horen of we nog iets voor je kunnen betekenen.
Ik ben doodsbang, daar hij zeer gewelddadig is.
Ik herken je verhaal.... hij is hier nu 2 maanden niet meer woonachtig echter doordat ik aangifte heb gedaan durf ik nu door te zetten...
bij ons is het lokaal team betrokken, is er een veiligheidsplan opgesteld echter hij heeft schijt aan regels...
Ik hoop dat ze de zaak heel snel oppakken want ik vrees voor mijn veiligheid en die van mijn dochter
Met je hoop ik dat het doen van aangifte en de uitslag van het onderzoek snel afgerond wordt. Heb je daar de support van Slachtofferhulp bij benut? Als dat niet het geval is, is het misschien nog te overwegen contact op te nemen. Zij hebben veel ervaring met dit soort procedures en weten waar je nu voor staat en wat je nog te wachten staat.
In ieder geval veel succes en sterkte te komende tijd. Ik wens dat je snel weer je leven op kunt pakken. Het leven met een veiligheidsplan is heftig.