Niet kunnen ophalen van herinneringen

Hoi Bowie, Het is helemaal niet gek dat je alles kan wegstoppen. Ik kan dat ook prima. Heb amper herinneringen en destijds ooit nachtmerries maar ook beperkt en weet niet eens of ze de realiteit waren want dat herinner ik me niet. Wel zou het mijn angst verklaren om verlamd te worden en opgesloten te zijn. Niet elke therapie is voor iedereen geschikt en op zich kan je steeds stoppen. Ik heb sessies gehad bij de psychologe en op het einde ging alles weer top. Tot ik telkens terug in extreme drukke situaties kwam. Mijn lichaam ervaart extreme spanning dan met als gevolg dat ik veel pijn ervaar en niet gewoon kan functioneren. Ik wil vooral niets meer horen en veel rust. Als herinneringen en praten niet je ding is omdat je het nu niet herinnert kan je ook werken met je lichaam. Recent doe ik aan ademtherapie. Dat lukt me beter. Je moet wel bij je lichaam durven blijven en toelaten wat er in je lichaam gebeurd. Soms verlamd het, een ander moment ervaar ik helse pijn. Mijn pijn rond het misbruik dus. Zo pel je stuk voor stuk ook de lagen af tot je komt op een moment dat alle energie gewoon stroomt en de blokkades en emoties terug in balans zijn. Anderen volgen hapto-therapie. Er zijn vele andere therapie vormen en je moet doen wat bij jou goed voelt. Voor mij is het spreken ook echt niet evident. Te weinig herinneringen en kan er snel van weggaan met mijn gedachten. Veel succes Liefs Emma

Hoi Bowie, Helemaal niet vreemd. Er zijn er velen die hier helaas tegenaan lopen. Soms is het trauma aangaan een stap te ver. Als je bijvoorbeeld nooit goed bent geweest in het delen van emoties dan is het bij zo'n onderwerp extreem lastig. Het is dan niet "even een drempel over" maar het is een hele hobbelweg die je af moet leggen waarbij je bij iedere hobbel gaat twijfelen aan jezelf. Sommigen kunnen zich er overheen zetten en gaan het "opeens" doen. Vaak gaat dit gepaard met een enorm dieptepunt bereiken qua klachten of het risico op het verlies van andere zaken (zo zie je veel 'jonge' ouders die drive vinden omdat ze hun kinderen voor hun gevoel tekort doen door zichzelf tekort te doen) Ikzelf ben aan de slag gegaan met alles wat er aan mij "mankeerde" waardoor het misbruik heeft kunnen plaatsvinden. Praten over emoties was er bij mij 1 van. Dus ik ben niet met trauma verwerking aan de gang gegaan maar met praten over mijzelf en mijn emoties. Ik moest eerst erop leren vertrouwen dat mijn emoties en gedachten ertoe deden. Ik ben zelfs in een theatervoorstelling mee gaan doen om te leren (letterlijk ook) in de spotlight te staan. Ieders traject is persoonlijk. Kijk goed naar waar jij voor staat. Wat helpt jou? Wat drijft jou? Waar zit je motivatie? Wat levert iets doen op en wat kost het. De confrontatie aangaan can lastig zijn. Maar begin anders eens met het opschrijven van je belevingen. Zo kun je ze ook delen. Sommige therapeuten kunnen daar ook goed elementen uit halen voor therapie. De opties zijn enorm, maar je moet op zoek gaan naar wat passend is. Zie het als dat spel op een luchtkussen waarbij de persoon een elastiek op de rug heeft een zo ver mogelijk moet pogen te rennen. Als je weet dat je het eind van de baan niet haalt. Waarom dan niet een stapje terug doen en bekijken wat je nodig hebt om dat wel te bereiken? Kan hier hele verhalen ophangen maar belang is dus dat je bekijkt naar wie ben je nu en wat moet de persoon kunnen die de exposure aan gaat? Mogelijk dat je je dan kunt richten op wat het verschil is. Hopelijk kun je er wat mee. Succes in ieder geval!