Weinig tot geen nachtmerries, weinig beelden- te jong?

Hoi Emma, wat is de ademcirkel precies? Kan je me daar wat info over sturen? Dank alvast, groet Tom

Hoi Emma, Ik ben misbruikt tussen mijn 10e en 12e. Het heeft heel lang geduurd voordat ik inzag dat dit echt misbruik was. Maar de beelden zijn bij mij helder. Ik weet van veel manipulaties nog hoe ze hebben plaatsgevonden. Maar mijn lichaam spreekt ook, en daar heb ik nog de meeste moeite mee. Ik hoop dat je er aan kan werken voor jezelf. veel sterkte.

Hi Emma, Je laatste zin raakt mij; "Hoe ernstig is iets als je amper nog iets weet… " Vaak is dit een copings mechanisme. De ervaring kan heel heftig zijn, maar kan soms niet volledig opgeslagen worden. Ik heb bijvoorbeeld bewust en onbewust mijn ervaring proberen weg te stoppen. Dit leek voor 14 jaar redelijk te lukken. Tot ik ging verhuizen en getriggerd werd van alle kanten. Ik besloot toen om met een psycholoog te gaan praten. Ik moest soms diep graven naar details van het verhaal, maar soms kwamen ze ook zo op zonder dat ik wist dat ik het nog wist. Heb je er zelf over nagedacht of je met een psycholoog zou willen praten? ?

Hallo Emma. Ik weet dat het niet het aangezien mijn jeugdtrauma niet door seksueel misbruik wat pas een jaar geleden is gebeurd, maar ik herken het wel. Ik heb vanaf mijn 8ste t/m 10de op school gezeten mentaal, emotionele en het laatste jaar fysiek mishandeld ben. Ik herinner niet veel. Het kleine snippers herenigen en beelden als een soort foto. Ik herinner vooral hoe ik mij toen voelde. Ik heb alleen herbeleven wanneer het slecht met mij gaat. Ik heb wel veel last van triggers en vaak uitte zich in fysieke klachten. Zo je bent die ondanks dat je niet veel herinnert wel klachten heeft. Groetjes Frederiek

Hallo Emma, Ik ben met 5 voor het eerst sexueel misbruikt. Tot ik 49 was wist ik daar niets meer van. Ook de misbruik in een andere situatie, als puber wat meerdere jaren duurde, heb ik weg gestopt. Het is fantastisch dat een mens dit kan want het helpt je op dat moment te overleven. Alleen... het is niet echt weg en de innnerlijke spanning die je voelt, die voort komt uit de inspanning om je van die herinneringen niet bewust te zijn, is enorm. Ik herken wat jij voelt - al had ik alleen als kind nachtmerries - en ik omschreef het vroeger als 'er is iets met mij maar ik weet niet wat'. Dat ik iedereen die in mijn buurt kwam altijd aan het scannen was om te bepalen hoe groot het gevaar is dat van deze persoon uitgaat, dat ik me uiteindelijk meer en meer terug trok om mensen uit de weg te gaan, dat ik om dezelfde reden altijd te laat kom, daarvan was ik me niet bewust. Ik kan je alleen aanraden aan jezelf te werken. Door bijvoorbeeld EMDR kun je er achter komen wat er werkelijk gebeurt is en kun je het gaan verwerken. Het gaat namelijk niet van zelf weg... Ik wens je heel veel sterkte.

Hi Emma, Mijn misbruik heeft ook op jonge leeftijd (onder de 12) plaats gevonden. Ik wist tot mijn 18e niet eend dat het gebeurd was(denk ik) na mijn 18 begon mijn lichaam langzaam signalen te geven en herinnerde ik opeen dat dit gebeurd was. Ook ik heb nooit last van nachtmerries en kan mij maar twee beelden herinneren. Meer niet. Maar ook mijn lichaam verkrampt soms in nare situaties. Hele logische actie van het lichaam als je erover na denkt, gewoon weg stoppen omdat je zo jong bent. Maar diep van binnen zit het er nog wel, en dat zijn die triggers. Ik hoop dat je alles een plekje kan geven wat er is gebeurd ❤️❤️

Dag Emma, Dit noemen ze ook wel een vroeg kinderlijk trauma. Je herinneringen zijn er niet letterlijk. Wel kan je je geuren, angsten of andere dingen die gebeurt zijn koppelen aan een gebeurtenis. Je hersenen hebben zich zo ontwikkeld dat het verhaal uitgewist is, maar ze nog wel reageren op het feit dat je iets meegemaakt hebt. Er zullen ongetwijfeld therapieën, ect voor zijn om je daarin te begeleiden. Ik heb zelf geleerd dat je aan de geuren of angsten ook positieve herinneringen kan koppelen, zodat je hersenen andere signalen gaan afgeven. Dat is wel een heel proces. Ik weet niet of je iets aan mijn reactie hebt. Ik wens je veel sterkte!

Lieve Emma, Dankjewel voor je verhaal. Ik begrijp hieruit dat je vreselijke dingen hebt meegemaakt, maar dat je niet helemaal zeker bent op welke manier het je leven beïnvloed heeft. Ik herken dat wel. Wat in mijn verhaal zo lastig is geweest, is dat het misbruik niet een zwarte vlek op een anderszins blanke pagina is geweest. Het misbruik ging samen met een omgeving die het niet zag of niet wilde zien. Er was sprake van mishandeling en emotionele verwaarlozing. En ik heb geprobeerd me staande te houden met wat ik had geleerd (met name blijven lachen en verdragen), waardoor ik een makkelijk pestslachtoffer werd. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is geweest, maar dat heeft het bij mij wel ingewikkelder gemaakt om inzicht te krijgen in mijn eigen emotionele reacties en de invloed die mijn geschiedenis daarop heeft gehad. Ik herken de angst inderdaad ook meer dan de beelden. Ik heb mij pas onlangs gerealiseerd dat ik in heel veel situaties angstig ben. Daar ben ik mij pas bewust van geworden sinds ik een hartslagmeter draag. Het is dus meer dat mijn lichaam angstig wordt in plaats van dat ik het echt voel. Ik ben mij er ook bewust van geworden dat ik erg op mijn hoede ben in veel situaties. Eigenlijk verwacht ik dat er op elk moment iets slechts kan gebeuren. Dat vrienden van me zeggen dat ze me niet meer willen zien. Dat ik in huis ben en dat iemand plotseling mijn deur intrapt. Op mijn werk ben ik constant bang dat ik niet aan mijn verplichtingen voldoe. En wat het zo lastig maakt is dat ik die angst ben gaan zien als iets positiefs. De wereld is een bedreigende plaats en mijn angst zorgt ervoor dat ik voorbereid ben. Zodat ik geen dingen doe die mij in gevaar kunnen brengen. Ik heb op deze manier kunnen overleven, maar het is ontzettend vermoeiend en eenzaam. Ik probeer mijzelf voor te houden dat de wereld minder bedreigend is dan ik denk dat hij is. Dat ik de bescherming van mijn angst niet meer nodig heb. En dat vertrouwen iets goeds is. Ik hoop dat ik het ooit echt kan gaan geloven. Dat wens ik jou ook toe, lieve Emma. Dit is mijn ervaring, misschien herken je er iets in of heb je er iets aan. Sterkte, M.C.