Weinig tot geen nachtmerries, weinig beelden- te jong?
Hoi
ik vroeg me af of jullie dit herkennen. Mijn misbruik vond plaats onder de 12 jaar. Erna is het gestopt. Ik herinner me slechts 2 beelden en dan letterlijk beelden als in een foto. De rest is er niet. Geen voor en geen na. Gewoon een zwart gat.
Ik herinner me weinig en nachtmerries had ik ook niet veel. Soms eens een keer dat ik verlamd ben en dat vind ik hels. Ook in dagelijkse leven heb ik angst om verlamd te zijn en in een ruimte te zijn waar ik niet weg kan.
ik sprak nog ooit met een slachtoffer waarvan de feiten op heel jonge leeftijd begonnen. Ze is helaas overleden aan de gevolgen van haar trauma. Ik kan me niet voorstellen dat ze veel nachtmerries had. Maar weet het niet meer. Wel lichamelijke pijn en last van triggers. Dat heb ik ook. Mijn lichaam erkent veel spanning in drukke omgevingen en als iemand me ongepast aanraakt kan ik nog steeds dissociëren.
zijn er hier nog slachtoffers die op jonge leeftijd werden misbruikt en geen of amper nachtmerries hebben of herinneringen?
Het zit extreem ver weg en enkel mijn lichaam spreekt. Zo lijkt. En daar heb ik het dan wel moeilijk mee. Hoe ernstig is iets als je amper nog iets weet…
groetjes Emma
20 Reacties
Hier de link van waar ik de ademcirkel volg. Dan heb je wat meer info.
https://www.antwerpbreathcenter.be/
Het is bewust ademen door je mond en zo creëer je een verbonden adem. De bedoeling is om energie terug te laten stromen en als er geen blokkades zijn dan loopt dit direct vlot anders ervaar je fysieke gewaarwordingen waaronder tintelingen, verlamming, pijn, .. op het einde van de cirkel en bij afronden ademcirkel ben je weer in balans en ervaar je rust. Emoties kunnen ook los komen. Je moet je gewoon overgeven en toelaten. Vooral goed als het op je lichaam zit en je er dus mentaal niet echt bij kan maar wel weet dat er pijn en verdriet zit.
Ik was vorige keer geweest en had al meer dan een week zware keelontsteking en medicatie sloeg niet aan. Ik had dit begeleidster van cirkel niet gezegd maar al snel zei ze me dat ik keel moest openen, erna volgden momenten van lastige ademhalingen en naar bovenkomen van slijmen. Even later ging er een gloed van warmte mijn lichaam door. Volgende morgen nog 1 keer een pijnscheut en mijn keel en erna niets meer. Emotie en trauma kunnen voor veel lichamelijke klachten zorgen. Dit was dus echt keelpijn vanuit mijn trauma. Wel heftig natuurlijk.
Ik heb al paar heftige sessies gehad met veel pijn, maar op het einde is het wel weg. Het is zoals het afpellen van een ajuin. Laag per laag. Ik probeer maandelijks een sessie bij te wonen.
Je kan een eerste keer ook kiezen om het individueel te doen. Maar is geen must. Er sluiten vaker nieuwe mensen aan. Ik heb de eerste keer wel individueel gedaan. Vertrouwen is een ding natuurlijk.
Ik kies bewust voor Bovenvernoemde ademcirkel omdat de groep ook beperkt is en dat is voor mij ook wel fijn. Ik kan me ook afsluiten voor omgevingsgeluiden tijdens de cirkel wat me anders niet lukt. Ik ben iemand die onbewust constant observeert en dat vreet energie.
Hopelijk kan je wat met deze info en wie weet wil je het ook proberen.
Veel succes
Emma
Ik ben misbruikt tussen mijn 10e en 12e. Het heeft heel lang geduurd voordat ik inzag dat dit echt misbruik was. Maar de beelden zijn bij mij helder. Ik weet van veel manipulaties nog hoe ze hebben plaatsgevonden.
Maar mijn lichaam spreekt ook, en daar heb ik nog de meeste moeite mee.
Ik hoop dat je er aan kan werken voor jezelf. veel sterkte.
Herinneringen etc zitten nog steeds ver weg, ook van andere zaken. Ik was ook goed om in een andere wereld te leven in mijn gedachten. Soms komen herinneringen niet terug en dat is ook ok.
Mentaal lukt het me wel. Lichamelijk is dat wel een ding, maar doe nu geregeld een ademcirkel en op die manier kan ik ook alles loslaten en verwerken dus dat is ook oké.
En idd een lichaam dat spreekt is klote vaak als je niet bij de herinnering kan. Maar laat het nu meer toe en zo komt het wel goed.
Je laatste zin raakt mij; "Hoe ernstig is iets als je amper nog iets weet… "
Vaak is dit een copings mechanisme. De ervaring kan heel heftig zijn, maar kan soms niet volledig opgeslagen worden.
Ik heb bijvoorbeeld bewust en onbewust mijn ervaring proberen weg te stoppen.
Dit leek voor 14 jaar redelijk te lukken.
Tot ik ging verhuizen en getriggerd werd van alle kanten.
Ik besloot toen om met een psycholoog te gaan praten.
Ik moest soms diep graven naar details van het verhaal, maar soms kwamen ze ook zo op zonder dat ik wist dat ik het nog wist.
Heb je er zelf over nagedacht of je met een psycholoog zou willen praten?
?
Het is inderdaad ver weggestopt en het moet niet per sé allemaal geweten zijn om te verwerken. Ik volg sinds kort ademtherapie en heb ook veel ingezet op lichaamstherapie. Ik heb sessies gedaan bij een traumapsychologe en er is ook gepraat over de band met mijn moeder die er emotioneel zo goed als niet is. Over mijn misbruik ook wel wat maar minder.
Het is voor mij ook moeilijk aan te geven hoe erg het is omdat ik het niet weet en pas nu begin ik de reacties van mijn lichaam echt te begrijpen. Ik legde voorheen de linken niet naar mijn trauma. En je kan reageren op geur of bepaalde type personen maar drukte had ik niet verwacht maar het is wel logisch want ik was als kind ook nooit veilig. Altijd op mijn hoede en in drukte moet je extreem opletten want een bekende is voor mij zeker geen garantie. Ook als volwassen vrouw dissocieer ik nog steeds als men mij ongepast aanraakt.
Volgende podcast die ik gister luisterde gaf me wel inzicht
https://www.universiteitvanvlaanderen.be/podcast/wat-doet-mishandeling-met-een-kinderbrein
En ja zoals je zegt je stopt het weg en vlucht ervan. Ik doe dat kei makkelijk. Mijn vorige partner zie me dat wel. Je gaat makkelijk weg van onderwerpen ook bij mijn psychologe kon ik dat en het duurde even voor ze zag hoe snel ik daar in was
Liefs Emma
Ik weet dat het niet het aangezien mijn jeugdtrauma niet door seksueel misbruik wat pas een jaar geleden is gebeurd, maar ik herken het wel.
Ik heb vanaf mijn 8ste t/m 10de op school gezeten mentaal, emotionele en het laatste jaar fysiek mishandeld ben. Ik herinner niet veel. Het kleine snippers herenigen en beelden als een soort foto. Ik herinner vooral hoe ik mij toen voelde. Ik heb alleen herbeleven wanneer het slecht met mij gaat. Ik heb wel veel last van triggers en vaak uitte zich in fysieke klachten.
Zo je bent die ondanks dat je niet veel herinnert wel klachten heeft.
Groetjes Frederiek
Zo herkenbaar en in het begin had ik klachten en kon ik het moeilijk rijmen met mijn misbruik. Pas jaren later begreep ik waarom ik telkens ziek werd op mijn werk. We verhuisden van een bureau met 2 naar een landschapsbureau. Constante drukte dus. Constante alertheid. Dat maakt je echt fysiek kapot.
Hierbij een interessante podcast
https://www.universiteitvanvlaanderen.be/podcast/wat-doet-mishandeling-met-een-kinderbrein
Dit maakt het voor mij wel heel duidelijk, maar ook eng te weten dat je het op een scan van je hersenen kan zien.
Liefs Emma
Ik ben met 5 voor het eerst sexueel misbruikt. Tot ik 49 was wist ik daar niets meer van. Ook de misbruik in een andere situatie, als puber wat meerdere jaren duurde, heb ik weg gestopt. Het is fantastisch dat een mens dit kan want het helpt je op dat moment te overleven. Alleen... het is niet echt weg en de innnerlijke spanning die je voelt, die voort komt uit de inspanning om je van die herinneringen niet bewust te zijn, is enorm.
Ik herken wat jij voelt - al had ik alleen als kind nachtmerries - en ik omschreef het vroeger als 'er is iets met mij maar ik weet niet wat'. Dat ik iedereen die in mijn buurt kwam altijd aan het scannen was om te bepalen hoe groot het gevaar is dat van deze persoon uitgaat, dat ik me uiteindelijk meer en meer terug trok om mensen uit de weg te gaan, dat ik om dezelfde reden altijd te laat kom, daarvan was ik me niet bewust.
Ik kan je alleen aanraden aan jezelf te werken. Door bijvoorbeeld EMDR kun je er achter komen wat er werkelijk gebeurt is en kun je het gaan verwerken. Het gaat namelijk niet van zelf weg...
Ik wens je heel veel sterkte.
Dat gevoel ken ik idd. Er is iets maar je weet niet wat en veel gedragingen zijn er onbewust en je ziet ze pas achteraf. Ik was super in wegduwen, nog steeds zelfs en vroeger kon ik me super terug trekken
Liefs Emma
Mijn misbruik heeft ook op jonge leeftijd (onder de 12) plaats gevonden. Ik wist tot mijn 18e niet eend dat het gebeurd was(denk ik) na mijn 18 begon mijn lichaam langzaam signalen te geven en herinnerde ik opeen dat dit gebeurd was. Ook ik heb nooit last van nachtmerries en kan mij maar twee beelden herinneren. Meer niet. Maar ook mijn lichaam verkrampt soms in nare situaties.
Hele logische actie van het lichaam als je erover na denkt, gewoon weg stoppen omdat je zo jong bent. Maar diep van binnen zit het er nog wel, en dat zijn die triggers.
Ik hoop dat je alles een plekje kan geven wat er is gebeurd ❤️❤️
Fijn dat je dit deelt. Dit merk ik precies meer op. Dat indien je te jong bent, het geheugen het niet toelaat en herinneringen pas terug komen als er triggers zijn en lang houd je afstand van alles wat intiem is maar indien dit er komt, komt de rest ook.
Ik kon me nog staande houden tot half de 30 maar constante drukte was voor mijn lichaam echt de hel. Spierspanning, niet meer eten, hyperventilatie tot gevolg. Pittig
Liefs Emma
Dit noemen ze ook wel een vroeg kinderlijk trauma. Je herinneringen zijn er niet letterlijk. Wel kan je je geuren, angsten of andere dingen die gebeurt zijn koppelen aan een gebeurtenis.
Je hersenen hebben zich zo ontwikkeld dat het verhaal uitgewist is, maar ze nog wel reageren op het feit dat je iets meegemaakt hebt. Er zullen ongetwijfeld therapieën, ect voor zijn om je daarin te begeleiden. Ik heb zelf geleerd dat je aan de geuren of angsten ook positieve herinneringen kan koppelen, zodat je hersenen andere signalen gaan afgeven. Dat is wel een heel proces.
Ik weet niet of je iets aan mijn reactie hebt. Ik wens je veel sterkte!
Dat is het misschien nog het meest. Aan de geuren, handelingen zijn negatieve dingen gekoppeld en idd je zou ze moeten kunnen koppelen aan andere dingen. Eerst het besef natuurlijk.
Drukte is voor mij ook echt een ding. Altijd op mijn hoede zijn, ernstig schrikken ondanks ik het zie aankomen.
Mijn geheugen beseft het niet. Of amper dan toch. Dat is soms lastig omdat je dan geen heel verhaal hebt en je makkelijk minimaliseert
Liefs Emma
Dankjewel voor je verhaal. Ik begrijp hieruit dat je vreselijke dingen hebt meegemaakt, maar dat je niet helemaal zeker bent op welke manier het je leven beïnvloed heeft. Ik herken dat wel.
Wat in mijn verhaal zo lastig is geweest, is dat het misbruik niet een zwarte vlek op een anderszins blanke pagina is geweest. Het misbruik ging samen met een omgeving die het niet zag of niet wilde zien. Er was sprake van mishandeling en emotionele verwaarlozing. En ik heb geprobeerd me staande te houden met wat ik had geleerd (met name blijven lachen en verdragen), waardoor ik een makkelijk pestslachtoffer werd. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is geweest, maar dat heeft het bij mij wel ingewikkelder gemaakt om inzicht te krijgen in mijn eigen emotionele reacties en de invloed die mijn geschiedenis daarop heeft gehad.
Ik herken de angst inderdaad ook meer dan de beelden. Ik heb mij pas onlangs gerealiseerd dat ik in heel veel situaties angstig ben. Daar ben ik mij pas bewust van geworden sinds ik een hartslagmeter draag. Het is dus meer dat mijn lichaam angstig wordt in plaats van dat ik het echt voel.
Ik ben mij er ook bewust van geworden dat ik erg op mijn hoede ben in veel situaties. Eigenlijk verwacht ik dat er op elk moment iets slechts kan gebeuren. Dat vrienden van me zeggen dat ze me niet meer willen zien. Dat ik in huis ben en dat iemand plotseling mijn deur intrapt. Op mijn werk ben ik constant bang dat ik niet aan mijn verplichtingen voldoe.
En wat het zo lastig maakt is dat ik die angst ben gaan zien als iets positiefs. De wereld is een bedreigende plaats en mijn angst zorgt ervoor dat ik voorbereid ben. Zodat ik geen dingen doe die mij in gevaar kunnen brengen.
Ik heb op deze manier kunnen overleven, maar het is ontzettend vermoeiend en eenzaam.
Ik probeer mijzelf voor te houden dat de wereld minder bedreigend is dan ik denk dat hij is. Dat ik de bescherming van mijn angst niet meer nodig heb. En dat vertrouwen iets goeds is. Ik hoop dat ik het ooit echt kan gaan geloven. Dat wens ik jou ook toe, lieve Emma.
Dit is mijn ervaring, misschien herken je er iets in of heb je er iets aan.
Sterkte,
M.C.
Ik ben nu 84 jaar. Gelukkig zijn de tijden nu anders. Onze relatietherapeuten konden ons niet helpen. Ze zagen het niet, wisten zij veel! Mijn schoonvader was een merkwaardige man. Aantrekkelijk en interessant maar liet nooit blijken wat er in hem omging. Ik weet nu vrijwel zeker dat hij pas stopte met de seks met mijn vrouw toen we gingen trouwen. Het is te gek voor woorden