Overleven na 5 mei - hij wel, ik niet (zorgstelsel stuk?)
** Hierbij een update van mijn verhaal 2 april 2021**
Ik kan het met geen enkele mogelijkheid verkroppen, maar de rechter heeft gesproken.
Cassatie terug getrokken, er valt geen enkel winst te behalen. De rechtzaken waren zwaar en zorgde voor vele zware nachten. Ook al zit je aan de antidepresiva. Uiteindelijk werd ik wel na een tijdje stabiel.
Het is mooi geweest. Rechtzaak voorbij en nu werken aan mijn herstel en toekomst.
11 mei 2021 kwam de uitspraak van het Hoger Beroep.
Opvallend dat de OM terreur motief (geradicaliseerde assielzoeker) liet vallen.
Gelukkig werd dit wel eerst met de slachtoffers besproken.
Bewijzen schijnt erg moeilijk te zijn (ondanks afluister opnames). Ik was er natuurlijk niet mee eens.
Maar slagen in het juridisch proces moet je anders zien. Sowieso had de daders, 2 top 5 advocaten van NL. Wat een luxe!
Uitkomst:
Tbs met dwangverpleging voor pogingen moord en bedreigingen.
Artt. 45, 285 en 289 Sr. Veroordeling wegens drie pogingen tot moord en twee bedreigingen
op Bevrijdingsdag 2018 in Den Haag.
Vrijspraak terroristisch oogmerk overeenkomstig vordering Openbaar Ministerie.
De verdachte is (volledig) ontoerekeningsvatbaar en
wordt ontslagen van alle rechtsvervolging,
met oplegging van de maatregel TBS met dwangverpleging.
De ene kant weet je het wel, maar de andere kant weer niet (plus lockdowns).
Trajecten waren niet mogelijk (metname revalidatie en acceptatie traject).
Dus ging ik verder in een GGZ traject (instelling 2) voor behandeling om stabiel te worden.
Helaas december 2021, verloor ik mezelf compleet door poespas van de GGZ.
Dit keer is me zelfbeeld compleet aangetast.
Ik werd verrast welke richting de GGZ met mij omging.
Vervolgens 29 maart 2022 uitgeschreven. Conclusie: we kunnen niks bieden.
Dit betekent dus einde traject dat nooit is gestart sinds 5 december 2019.
Ik moest terug naar de huisarts voor een doorverwijzing bij een volgende GGZ instelling.
Zag dit niet zitten en krijg hulp van de POH. Samen uitvinden wat voor traject het beste is.
Wil nu geen kostbare jaren verliezen en blijven hangen in deze situatie.
5 Mei 2022 komt eraan.
Ben in 4 jaar nergens gekomen (geen enkel werkende behandeling), terwijl de dader wel erg makkelijk zorg en dak boven zijn hoofd heeft gekregen. Dat alles "zonder een paspoort". Zowel in veel zaken bij slachtoffers, de pleger heeft altijd voordelen.
En Ik: beschadigt voor altijd, maar dat kun je voor sommige mensen al niet bewijzen.
Opzoek naar missie (levenskwaliteit), herstel, hulp, begrip en mijn "nieuwe ik"
Hiervoor heb je naast zelfkennis nodig:
- weten wat je hebt en wat je kan
- kaders en grenzen stellen
(om paniekaanval, triggers etc te voorkomen)
- veel moed doorzettingsvermogen nodig
(angsten overwinnen - net een exposure)
- goede hulpverleners/ begeleiders
- motivatie (positief zijn)
- vooral lief voor je zelf zijn
(geen hoge eisen hebben van je zelf, Me Time en zelfzorg)
- de juiste mensen om je heen
(die je wel begrijpen, begrip en vrienden essentieel)
Je zal het altijd zelf moeten doen
3 Reacties
If life gives you lemons, make lemonade!
Makkelijker gezegd dan gedaan alleen.
Iemand zonder rechtmatig verblijf krijgt dan wel alles, door een aanslag te plegen.
Helaas zie je dat bij veel daders. Sommige die willen juist ook dit.
Mijn dader kan hetzelfde doel hebben gehad. NL niet verlaten. Dat is hem gelukt.
Na 4 jr ongeveer ben ik nog steeds dus smekende of soort zoekende naar hulp.
Mijn vertrouwen in GGZ is gebroken. Paste nergens in een hokje/ afdeling. Vandaar 0 behandeling.
De zorgmarkt is stuk (+ eens vele lockdowns en personeels tekorten).
Lotgenoten en contactgroepen, ben ik nu alweer aan het zoeken via begeleider.
In welk groep behoor ik eigenlijk? Het is niet dat je gewoon mag of kan deelnemen eraan.
Dat is juist nu een ding. Ik zal tot velen behoren.
Zonder open te zijn kom je online ook nergens. Vooral als je weinig vrienden of geen hebt.
Slachtofferhulp was top in begin. Daarna iets minder. Heb veel gehoord, wat niet kan en zonde van energie is.
Daarna geswitch van slachtofferhulpverlener. De nieuwe heeft me goed geholpen voor het hoger beroep en stukje erna.
Alleen werd het daarna overdragen op een begeleider WMO, omdat de rechtzaak eindigende was. Dat was echt jammer.
Had liever langer door gewild en betere structuur gekregen/ opgebouwd.
Alsnog. kan het! Ben ermee bezig. Doorpakken, doorzetten en niet opgeven.
Do nothing, Do something or do the best you can. Keuze is altijd aan slachtoffer/ persoon die met de gebakken peren zit
Laten we hopen dat er zeer goed gekeken wordt naar de persoon in de tbs dat deze daadwerkelijk daar hersteld dan van alles wat ertoe zou hebben gezorgd dat die is wie die nu is.
Ik heb kortstondig in de tbs gewerkt. Het voelt heel vreemd dat wij zoveel geld en energie steken in mensen die zoveel fout hebben gedaan. Ik snap je tegenstrijdige gevoelens hier enorm. Desondanks heeft het iets utopisch dat mensen niet veroordeeld worden voor hun verleden. Dat maakt het dubbel. En dat zeg ik dan al als buitenstaander, zonder dat ik slachtoffer van hen ben geworden. Ik heb dus geen idee hoe het zou zijn als ik in jouw schoenen zou staan.
Ik hoop voor je dat je al die frustratie en boosheid en ongeloof kunt gebruiken om eerder te herstellen dan hij dat zal kunnen.
En stranden in de behandeling bij een organisatie voelt enorm belemmerend en alsof je weer opnieuw moet beginnen. Ik hoop dat je snel een nieuwe plek kunt vinden die beter bij je past. Welzijnswerk blijft mensenwerk en dat maakt het erg afhankelijk van wie je voor je hebt en welke klik je ermee hebt.
Weinig troostende woorden hierin, maar realistisch. Gelukkig weet ik dat verbintenis gevonden kan worden.
Heb je de live lotgenoten contactgroepen al eens geprobeerd? Toevallig ondersteuning vanuit slachtofferhulp?