Laatste beetje kracht

Hoi JustMe96, Dat mag je zeker. Ik heb zelf veel nare verhalen gehoord van psychologen in instellingen, maar dit hoeft zeker niet bij elke instelling zo te zijn. Ik geloof dat er best veel instellingen zijn die wel goede verhalen hebben. Ook heb ik voor een vrij gevestigde psychotherapeut gekozen omdat de wachtlijst korter was, ligt per therapeut ook verschillend denk ik. heel fijn dat de poh je inieeegeval een overbrugging aanbied, ik snap dat het niet genoeg voelt, vervelend. Groetjes, Janine.

Hé JustMe96, Ik begrijp je helemaal hoor, je vraagt nu om hulp en je wil dan ook nu geholpen worden. Dat gevoel is volkomen begrijpelijk en heel normaal, maar helaas zijn we niet de enige in deze maatschappij en zijn er wachtlijsten.... Misschien is het een "optie" om minder streng te zijn voor jezelf en minder hoge eisen te stellen? Ik weet dat het misschien makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik weet uit eigen ervaring dat het ook rust kan brengen. Als je bang bent dat je niet meer kan/wil praten dan zou het misschien een optie zijn om met lotgenoten over dit onderwerp te blijven praten? Je kan dit doen op je eigen tempo, wat je wil zeggen en tegen wie en hoe. Of alleen luisteren zou misschien ook al helpen? Ik had ook geen energie en soms gaf ik daar dan ook aan toe. Je mag je voelen zoals jij je voelt. Ik bleef soms ook in mijn bed liggen en kwam ik de deur niet uit. Maar ik probeerde wel afleiding te zoeken in de kleine dingen. Soms deed ik wat meer, ging wandelen in de natuur of op de motor weg, ik had daar niet altijd zin in, maar ik merkte ook wel dat het soms toch een opluchting was. Wat mij ook wel hielp was het lezen van vaktijdschriften over dit thema. Dan had ik het gevoel dat het niet direct over mij ging, maar voelde wel herkenning in bepaalde verhalen. Daaruit heb ik ook hoop geput en kwam mijn tijd door. Het is voor iedereen natuurlijk anders, maar zo ben ik er deels doorheen gekomen

Hallo JustMe96, Wat goed dat je al de eerste stappen hebt genomen om hulp te zoeken. Ik weet uit eigen ervaring dat het een grote drempel is om te nemen, maar de eerste stappen zijn gezet! Ik snap ook echt wel dat je druk ervaart om er heen te gaan, omdat je het gevoel hebt dat je MOET praten. In mijn optiek MOET je niks, jij geeft aan wat, hoe en of je het wilt vertellen. Het is jouw proces en dat mag op het tempo dat voor jou passend is. Misschien dat je bij POH kan aangeven wat het met je doet en wat voor gevoelens dat bij je losmaakt. Je zou inderdaad ook gewoon over luchtigere zaken kunnen praten? Ik herken het ook dat je eindelijk die stap hebt gemaakt en je meteen geholpen wil worden, maar ook ik stond op een wachtlijst en dat is vreselijk! Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik het ook bespreekbaar kon maken met dierbare vrienden. Ik voelde met gehoord en gesteund. De dagelijkse dingen deed ik vanuit een overlevingsstand en ik probeerde ook veel afleiding te zoeken. Ook las ik veel boeken en tijdschriften over dit thema. Ik denk ook dat het heel logisch/normaal is dat dit je veel energie en kracht kost. Maar je hebt al een hele grote stap gezet waar je echt trots op mag zijn! Heb hoop en vertrouwen dat het je gaat lukken, want dat geeft ook energie en de kracht. Misschien dat het ook een optie is om deel te nemen met een fysieke lotgenoten contact? Het kan je veel steun geven. Kijk anders eens op : https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/

hoi JustMe96, Ik heb het zelfde gehad. Door alles wat ik mee heb gemaakt, vertrouwde ik alleen mijn hond. Nou is het vertrouwen van een hond heel fijn maar ik kan je zeggen dat heeft mij niet echt verder geholpen. Ik ben toen ook naar de poh ggz gegaan, zij heeft emdr op mijn eenen trauma gedaan maar mijn jeugdtrauma's waren te heftig voor een poh, maar toch omdat ik haar begon te vertrouwen heeft ze het geprobeerd, heel lief. Ik merkte al snel dat dit te snel ging en heb zelf om een door verwijzing gevraag, wel wilde ik via niet via een instelling dus heb ik samen gekeken naar een vrijgevestigde psychotherapeut, toen zij mij beelden voor de intake heb ik duidelijk aangegeven dat ik het heel rustig aan wil doen. zo zijn we begonnen in de basis, praten over koetjes en kalfjes en af en toe naar de trauma's. De tijd bij de Poh vond ik ook altijd heel spannend, ik denk omdat zij maar een bepaald tijd aan je mogen besteden dat ik het gevoel kreeg dat ik alles binnen die 45 minuten moest vertellen. wat mij heel erg geholpen heeft is van te voren dingen op te schrijven op papier, dingen waar ik het deze sessie over wilden hebben en dingen waar ik het een andere keer over wil hebben, ook nam ik mijn kubus mee, zij draaide hem uit elkaar en ik in elkaar, ook als je geen kubus kan oplossen is het altijd fijn vind ik om iets in mijn handen te hebben. Ik hoop dat je hier wat aan heb! Groetjes, Janine.