Mijn zoon heeft mijn dochter misbruikt....

Lieve Emma, Bedankt voor je open en eerlijke reactie op mijn verhaal. Mijn reactie komt wel een beetje laat. Dat ligt niet aan jou en je verhaal maar ligt aan mij. Soms kan ik het er even niet bij hebben om er weer zo intensief mee bezig te zijn, het doet zo zeer..... Wat een verhaal heb jij Emma, wat een pijn en strijd heb je geleverd en lever je nog steeds. Echt enorm hè hoe geest, ziel en lichaam op elkaar reageren. En dat je gebeurtenissen zo kan verdringen dat je ze niet meer echt herinnerd maar je lichaam er wel op reageert. Wat ben je toch een krachtige vrouw als ik zo je verhaal lees. Heel veel pijn en ellende heb je meegemaakt, en doorgemaakt en toch geloof je er in dat het goed komt. Wat een kracht, houd je er aan vast Emma. Ik geloof het met je mee! Jou verhaal geeft mij ook weer meer inzicht in hoe mijn dochter zich soms voelt, dat vind ik fijn. Ik heb nooit zoiets meegemaakt, dus weet niet wat het met je doet. Door op dit platform ervaringen te lezen leer ik haar beter te begrijpen. Bedankt Emma, voor je kwetsbaarheid. Heel veel liefs, Mariska

Het boek 7200 seconden is ms wel een aanrader. Het gaat over een meisje dat verkracht is door haar vriend. Waargebeurd en ook de vriend komt aan het woord. Ms hebben jullie daar iets aan. Liefs Emma

Hoi Jo-77 Lief bericht van jou. Ik denk niet dat wij onze ouders willen sparen al denken jullie dit ms. Ik ben ooit in paniek thuis gekomen en verder is er niets mee gebeurd. Dat ging ook over de man in de speeltuin. Ik vermoed dat we er erna niet meer heen mochten. Of later de man er mogelijks weg was. Dat herinner ik me niet. De feiten met mijn broer herinner ik met echt een enkel beeld. De rest is weg. Hoe ik het toen beleefde weet ik ook totaal niet. Als ik nu dezelfde handelingen moet doen of idem wordt aangeraakt zoals bij die man dan dissocieer ik of ga ik naar tranen. En neen we sparen jullie ouders niet. We weten /beseffen lang niet dat het misbruik de oorzaak is van de buikpijn en moeilijkheden in relaties. Dat duurt best lang. Ik ging zelfs jaren op automatische piloot drukte uit de weg. Toen ik later alleen in een stad was of met drukte werd geconfronteerd kwam de pijn elke keer weer, maar mits voldoende rustige momenten of veel afleiding en drukte was het doenbaar. Tot de drukte dagelijks werd op mijn werk. Dat was mijn dooddoener. Nog steeds kon ik het niet linken met het misbruik. Dat heb ik gaande weg beseft en moeten ondervinden waarop mijn lichaam reageert. Ik heb altijd veel spieren gehad en toch sportte ik sinds mijn 12 niet meer, maar de spanning werd chronisch en ik voelde het gewoon niet. Ik wist niet anders dan dat het zo was. En ja je kan helen, maar dat neemt tijd in beslag. Veel hangt af van de Ernst in combi met duurtijd en leeftijd. Als kind is intimiteit iets vreemd voor je, diegene die je zou moeten kunnen vertrouwen, kan je niet vertrouwen en dat zijn essentiële dingen. Hoe kan je dan anderen vertrouwen… Het zit heel ver weggestopt en in eerste instantie veel op mijn lichaam. Het emotionele heb ik altijd heel snel weggestopt. En ook nu wil ik het niet delen. 1 vriendin weet het en mijn ex-vriend maar ook pas na de relatie. Zelfs toen kon ik niet praten. Toen ik de stap nam om het te verwerken ben ik zelfs mijn stem kwijt geraakt. Ik kon dus letterlijk niet spreken.. Lotgenoten heeft me goed gedaan. In de groep zaten de meesten met misbruik binnen het gezin. Erg te zien hoeveel slachtoffers er zijn. En nu komt het sneller uit, maar in mijn groep zaten er nog die eind 30, begin 40 jaar waren en nu pas spreken. Of in therapie gaan toch. Onderling met lotgenoten spreken lukt wel. Dit is een fijn platform om het bespreekbaar te maken Liefs Emma

Lieve Emma, Ik vind het heel erg wat jij hebt moeten meemaken. Dat is niet wat jij verdiend en zou geen kind moeten meemaken. En wat jij zegt dat je dit misbruik hebt verdrongen is bij mijn dochter ook gebeurd. Daarom is het ook zo moeilijk om te vertellen. En als ik het goed begrepen heb heb jij je ouders ook willen sparen door het niet te vertellen. Maar als ouders voel je dat er iets is en het kind dat jij bent had de hulp moeten krijgen dat t kan stoppen. Dat is ook verdrietig. Mijn dochter wil het nu ook achter haar laten maar heeft ook lichamelijke klachten. Ik weet niet of het er mee te maken heeft maar lichaam en geest heeft veel met elkaar te maken. Toch zijn er voorbeelden van mensen die misbruikt zijn die het achter zich kunnen laten en een fijn leven kunnen hebben. Kijk naar Karin Bloemen de zangeres. Ik heb haar boek gelezen over haar jeugd waar ze schrijft over het misbruik in hun gezin door een stiefvader. Ze staat nu sterk in het leven met een fijn gezin. Ik hoop dat voor jou ook. En voor alle slachtoffers dat ze er sterk uitkomen. Veel liefs en kracht

Hoi Maartje, Jo-77 Ik ben als kind misbruikt geweest zowel door iemand die werkte bij een speeltuin waar we vaak kwamen, als door mijn broer. Ik ben 1 keer in paniek thuis gekomen na het betasten door de man op het speelplein, maar verder heb ik nooit iets laten uitschijnen. Via hypnose en ook Micro-kiné weet ik dat ik 7 jaar moet geweest zijn. Mijn broer was niet veel ouder en beiden nog niet in het besef wat alles rond seksualiteit betekende. Ik heb nooit geweten dat mijn broer ook betast is geweest of dingen heeft moeten doen, maar die vraag werd me wel 2 keer gesteld tijdens therapie. Ik heb het hem ooit gevraagd maar hij herinnert zich niets. Je kan het idd verdringen. Zelf heb ik amper beelden en alles voor en na is weg uit mijn geheugen. Mijn lichaam herinnert het wel en op drukke plaatsen draait mijn lichaam overuren aan spanning. Pas 5 jaar geleden heeft mijn lichaam het begeven van de pijn en ik was fysiek doodop. Dat is meer dan 25 jaar na de feiten. Ik heb het buiten bij de psycholoog, ooit ge-appt naar mijn broer en tussen lotgenoten die net hetzelfde hebben meegemaakt nooit gedeeld. Tegen heel weinigen over misbruik maar het gedeelte van mijn broer zal altijd stilgehouden worden. Ik heb geen boosheid. Het houdt de pijn ook in stand. Ooit moet je die voorbij om verder te kunnen. Wat het fysiek met me doet maakt me wel kwaad. Omdat het frustrerend is om met momenten een pijnlichaam te hebben dat je niet in staat stelt te werken of zelfs 100 meter te wandelen. Ondertussen is dat wel al gebeterd. Een psycholoog heeft me deel geholpen, maar nu werk ik vooral op lichaamstherapie en nu ook Atemtherapie. Alles zit ver weg, maar nog steeds fel in mijn systeem. Ooit werd ik als volwassene betast en ook op die moment dissocieer ik en herinner me 1 beeld en de rest ben ik afwezig. Ieder moet het verwerken op de manier die bij hem past. Voor mij moet het niet uitkomen. Het zou veel stuk maken en ik word daar niet beter van. Ik zou alles wat mijn ouders zouden voelen en denken er niet bij kunnen hebben. Ik had ooit een vriend en het mooiste wat hij ooit zei was = ik kan luisteren en er voor je zijn, maar ik kan niet voelen wat het is. Soms is er te frustratie geweest dat hij er niets op zei, maar hij heeft wel gelijk en een fout antwoord op dat moment is veel erger. Ik begrijp wel jullie onmacht en ik verwijt je zeker niet dat het ook je zoon blijft. Niemand doet iets zonder reden al is het wel fout wat je doet. Ik weet voor mezelf ook dat ik veel reacties heb omwille van zelfbescherming die ook niet altijd prettig zijn geweest. Het verwerkingsproces is pittig en duurt lang, maar ik heb er ook wel fijne dingen van ervaren en kan meer en meer rust vinden. Ik kan ook meer linken leggen naar fysieke gewaarwordingen. Drukte om me heen wanneer ik zelf niet druk ben geeft me fysieke spanning in schouders, nek, benen, en dat kan indien lang aanhoudt mij fysiek helemaal uitputten. Als de confrontatie naar mijn misbruik te groot wordt kreeg ik altijd buikpijn met constipatie tot gevolg in extreme mate ook. Mijn broer is niet in therapie en heeft er verder niets mee gedaan. Ik verwijt hem dit niet. Ik was er ook jaren niet klaar voor en hij zal al een verdomd goed psycholoog moeten hebben omdat het in zijn onderbewuste zit. Mijn eerste therapeute kon mij ook niet helpen. Ik verzweeg het misbruik ook. De volgende heeft me deels geholpen maar voor mij zal lichaamstherapie en ademwerk de oplossing geven en de blokkades oplossen. Ik weet dat het goed komt en dat het mits veel pijn en tranen en deels een hel ook mooie momenten heeft al gehad en ik nu veel bewuster kies en meer mensen om me heen die passen bij wie ik ben. Veel sterkte en je mag me altijd vragen stellen als je wenst Liefs Emma

Hallo Maartje. Bedankt voor je reactie. Je mag het best vragen of mijn zoon ook is misbruikt. Wat bij jou zoon wel het geval is wat zeker ook traumatisch is lijkt mij. Bij ons was het een verkeerde machtsverhouding die hij op zijn zusje afreageerde. Hij en zijn zus schelen maar 1 en half jaar in leeftijd. Als lagere schoolkind zaten ze bij elkaar in de klas omdat mijn zoon een keer was blijven zitten. Mijn dochter kon goed mee. Ze was slimmer. En hij pestte haar vaak. En was dominant. Mijn dochter heeft een lief karakter. Bij de opvoeding hebben we wel eens overwogen ze op verschillende scholen te doen maar uiteindelijk hebben we dat niet gedaan. In de pubertijd toen de seksuele gevoelens kwamen is het begonnen. Echt begrijpen doe ik het niet maar dat schijnt ook een aanwijzing te zijn. Nu waarschuw ik mensen wel eens om je kinderen ook apart aandacht te geven en ook de stille kinderen niet te vergeten. Voor nu moeten wij als ouders hopen dat ze er overheen komen. Onze dochters maar ook onze zonen. Kan jij er met je man over praten? Bij ons is dat erg moeilijk. Mijn man vind het niet nodig om telkens terug te kijken. We moeten vooruit kijken zegt hij. Daar zit ook wel wat in. Maar ja dat is moeilijk hoor. Heel veel sterkte. En ik hoop voor ons dat we in de toekomst weer een gezin kunnen zijn.

Zo vreselijk pijnlijk hè, zo'n geheim in je gezin. Dat je zoon het niet eerlijk tegen zijn vrouw durft te vertellen... En aan de ene kant begrijp ik dat ook wel, het is zo heftig en hij schaamt zich er zo voor. Maar wat je zegt, beter dat hij het eerlijk verteld dan dat ze het ooit via een ander hoort. Dat zal een enorme klap zijn in hun relatie. Weet je, ik vind het heftig om te vragen, maar is je zoon ook misbruikt in het verleden? Dat is bij onze zoon het geval. Daarmee is niet goed te praten wat dat hij zijn zusje heeft misbruikt maar het is wel beter te "plaatsen". Het is namelijk een patroon wat je vaker ziet, dat mensen van slachtoffer een dader worden. Net als bij pesten bijvoorbeeld. Ingewikkeld vind ik dit soort dingen. Je gaat doen waar je juist zelf zo'n trauma van op hebt gelopen... Wat verschrikkelijk rot dat je dochter tot 2x toe niet de hulp heeft gekregen die bij haar paste, hulp die haar verder kon helpen. Nu lijkt het wel alsof ze er nog een frustratie bij heeft gekregen. Dapper van haar dat ze het wel met een aantal vriendinnen heeft kunnen delen. Hopelijk geeft dat een beetje lucht als het haar allemaal te veel wordt. Maar ja, dat is eigenlijk niet wat we willen he, een beetje lucht. We willen van overleven weer in het leven komen te staan. Echt weer intens kunnen genieten van en met elkaar! Ik blijf er op hopen in ons gezin maar zeker ook voor jullie Ook al lijkt het op dit moment zo onmogelijk...... Veel liefs!

Dank je voor je reactie. Er is echt heel veel hetzelfde bij jou en bij mijn gezin. Bij ons is het meer dan 20 jaar geleden gebeurd en ongeveer 10 jaar geleden in stapjes uitgekomen. Mijn dochter is 2 keer in therapie geweest en ook 2 keer gestopt. De 1e keer kreeg ze slechte hulp. Ze werd in een praatgroep gezet bij hele andere mensen waar ze geen aansluiting bij had. En ze voelde zich daar ook niet veilig bij. Ze wilde ook niet dat het bij anderen bekend werd. Dat vind onze zoon toen ook wel prima. Er is veel schaamte en schuldgevoel bij slachtoffers en ze kon het niet aan als er reacties zouden komen. Zelfs nu na 10 jaar weten heel weinig mensen het. Mijn man en ik en een paar van haar vriendinnen. Onze dochter voelt zich nog steeds niet veilig als ze bij ons komt en ook onze zoon er is. Daarom denk ik zal het niet goed kunnen komen. Pas als onze zoon het ook aan zijn vrouw laat weten waarom er geen contact meer is met zijn zus zal er meer begrip zijn bij zijn vrouw. Maar ook onze zoon wil dat niet doen. Dat is wel kwalijk maar als ouders kunnen wij hier ook niets aan doen. We hebben wel gezegd dat hij het beter nu zelf kan vertellen tegen zijn vrouw als dat ze het later toch ooit hoort. Dan kan je het pas echt verwerken denk ik. Maar intussen maken we er maar het beste van. Liefs en groetjes

Ja Jo, dat..... Andere mensen hebben zo snel hun oordeel klaar. Laatst zei ook iemand tegen mij naar aanleiding van de Voice inderdaad, snap jij het nou dat je daar zo lang mee blijft lopen als er zoiets gebeurt? Ik zeg altijd tegen mijn dochter, gaf die vrouw aan, dat ze altijd alles tegen mij moet zeggen als er iets is..... Dan haal ik mijn schouders maar een beetje op en geef aan dat het voor sommige mensen denk ik erg moeilijk is om over zo iets te praten. Maar van binnen schreeuwt het in mij..... Ook ik, en jij vast ook, heb wel 1000 x tegen mijn kinderen gezegd dat ze altijd alles bij mij kwijt kunnen. Maar de praktijk blijkt anders te zijn dan hoe wij het in theorie voor ons zien. En met die scherven en pijn gaan onze kinderen en wij nu verder, stapje voor stapje..... Onze zoon heeft ook direct bekend toen onze dochter het verteld heeft. Daar ben ik echt enorm dankbaar voor en is zeker helpend voor onze dochter. Het is alleen zo dat hij er nu verder niks mee wil doen. Geen therapie of wat dan ook. Hij heeft het eerst nog druk met andere deadlines geeft hij aan. En dat is voor mijn dochter moeilijk te verkroppen. Met zijn woorden geeft hij aan het erg te vinden maar uit zijn daden blijkt iets anders. Hij gaat er niet mee aan de slag. Mijns inziens omdat hij bang is om stuk te gaan, want dat gaat hij denk ik als hij echt beseft wat er allemaal is gebeurd/wat hij allemaal heeft gedaan. Maar na dat stuk gaan zal genezing mogelijk zijn, daar ben ik van overtuigt. Ik wil hoop blijven houden dat het op een dag weer goed komt met hen beide. Dat ze in de vrijheid komen te staan en we hier als gezin sterker uit komen, echt!!

Dank je voor je reactie. Ik herken heel veel van wat je zegt dat we geen gezamelijk kerst enz kunnen vieren. Het blijft erg zeer doen. Het lucht op om er met jou over te praten want inderdaad zoiets bespreek je niet zomaar met iedereen. Als je al ziet hoe mensen na de uitzending van boos over de voice reageren zit je daar echt niet op te wachten. Bv Dat je niks hebt gemerkt of andere pijnlijke opmerkingen. Wat zou bv de moeder van die Rietberger denken? Of de familie van Marco Borsato. Maar die zal het er vast ook niet mee eens zijn dat ze zulke dingen doen. Bij ons heeft heel erg geholpen dat onze zoon echt zijn fout toegaf en veel spijt heeft. Dat zou jou en je dochter ook kunnen helpen. Maar dan moet hij dit wel inzien natuurlijk. Dank je voor je resctie en heel veel sterkte

Ha Jo-77, Weer bedankt voor je reactie! Het doet mij echt goed om te delen met een moeder die het zelfde mee maakt! Het is zo complex en ingewikkeld en je kan/wil het er met bijna niemand over hebben omdat je je kind, in dit geval onze zonen, niet in een kwaad daglicht wil stellen..... Wat bijzonder hè dat kinderen zolang zo'n groot trauma kunnen verzwijgen voor hun ouders. Wat zorgen kinderen toch graag voor hun ouders door er maar niks te zeggen. Terwijl wij als ouders niks liever willen dat onze kinderen helpen in het verdriet wat ze hebben!! Dank voor je compliment dat je denk dat ik een goede moeder ben. Ik heb mijn best gedaan, en meer dan dat. Jij ook, daar ben ik van overtuigd. Elke ouder wil het beste voor zijn kind. En als dan dit soort dingen aan het licht komen dat stort alles in elkaar. Echt hoor, ik heb nooit gedacht dat wij het perfecte gezin waren maar dit..... Dit gebeurt alleen in andere gezinnen, maar niet dus!!! Het is een rouwproces merk ik waar ik door heen ga op dit moment. Rouwen om het gezin wat we niet zijn waarvan ik dacht dat we het wel waren. Een gezin wat leuke gezinsvakanties maakte, dagjes uit gingen enz. Ik fotografeer graag en heb rijen fotoboeken vol geplakt met alles wat we hebben gedaan. Maak de foto's bekijken kan ik nu nauwelijks. Want achter die gezellige taferelen zit een afschuwelijke wereld van pijn en verdriet!! En bij jou herken ik dat verschrikkelijke verdriet. De gebrokenheid in je gezin. Je dochter die goed omgaat met haar schoonzus, wat zo kostbaar is, maar haar broer niet wil zien op dit moment.... Echt hoor, ik hoop zo dat er herstel zal komen voor haar en voor jullie allemaal. En zo lang, moeten we inderdaad er het beste van maken en hoop putten uit de kleine lichtpuntjes die er af en toe zijn! Jij ook heel veel sterkte en een dikke knuffel! Maartje

Hoi Maartje, ja bij ons heeft mijn dochter er 10 jaar over gedaan om wat te vertellen. En er komt steeds wat meer naar boven. Onze dochter wil hem ook liever niet meer zien maar wou ons daarin sparen door dit niet gewoon uit te spreken. En ook onze zoon schaamt zich en heeft veel spijt. Hij begrijpt wel dat ze hem liever niet ziet maar hij verteld het niet aan zijn vrouw waarom er geen contact meer is. Terwijl mijn dochter en schoondochter het heel goed samen hebben kunnen vinden. Het was al gestopt toen en ze gingen ook met elkaar om. Maar sinds wij en de vriend van mijn dochter het weten is het contact over. We accepteren het maar het doet erg zeer. Het komt oom veel vaker voor dan mensen weten. Ik denk dat jij een goeie moeder bent. Ik ook maar we moeten accepteren dat je je kind nooit echt helemaal kent. We maken er maar het beste van. Sterkte

Hallo Maartje, wat een moeilijke situatie. Vanuit Slachtofferhulp bieden we ook face2face lotgenotengroepen aan over dit onderwerp. Misschien is het wat voor je? Je kunt je aanmelden via de site: https://www.slachtofferhulp.nl/emotionele-hulp/contact-met-lotgenoten/ Als er nog iets anders is wat ik voor je kan doen, hoor ik het graag. Groetjes, Eva