Wat ik opnieuw wil delen is dit onderdeel, dat mijn probleemtijd aanzienlijk had kunnen verkorten. Ik neem het niemand achteraf kwalijk, maar wie het leest kan er misschien over na denken.

Het gaat om de beelden, die ons vanaf de opvoeding zijn meegegeven. Mannen zijn sterk, vrouwen zijn het zwakke geslacht . Wie dit altijd in zijn hoofd heeft en denkt dat dit zo is, komt soms voor rare situaties te staan.

Er zijn namelijk genoeg voorbeelden dat dit vooroordeel tot problemen heeft geleid. Heel bekend is het filmpje op Youtube, waar een (schijnbaar) mishandelde vrouw direct geholpen werd, maar wanneer dit andersom gebeurde, de man als sukkel en loser werd uitgelachen. 

En dit gebeurde dus ook bij mij. De vrouw als dader van huiselijk geweld? Ga toch weg, die duw je toch opzij en anders had je maar moeten vertrekken. Kijk nou, ze is hooguit 1.60 en weegt 55 kilo. Je bent toch een man? Politie en hulpverleners die de dader gingen helpen, omdat ze over zelfmoord en psychische nood sprak. Ik mocht de bus naar het ziekenhuis nemen met mijn gebroken ribben en hersenschudding, want situaties werden snel omgedraaid: dader werd slachtoffer.

Wanneer ik deze situatie schetste bij voorlichtingsbijeenkomsten (onder andere op de PolitieAcademie) was daar ook het ongeloof, totdat ik zonder emoties uitlegde hoe dit, stap voor stap, gebeurde. Van de 112 melding (het gesprek) tot de rapporten die waren opgemaakt en de evaluatie bij de officier van Justitie. 

Maar ook dat je als man niet de keuze hebt wordt zelden begrepen. Opzij duwen (want: dan ben jij de dader), weg te gaan (want ze wist je te vinden) of actie te ondernemen (want dit had directe gevolgen als ze erachter kwam). Dat bedreiging dagelijkse praktijk was, van schelden tot en met het op je knieën wachten op een afgelegen plek. Want de familie kwam je afmaken en die had dit eerder met anderen ook gedaan. 

Het zijn vaak deze voorbeelden en de uitleg (en heel belangrijk: concrete bewijzen) die het vooroordeel een beetje wegnemen. Maar ook rechtstreekse confrontaties met situaties uit de praktijk, zoals een oudere agent die in de groep deelde dat hij na een verkeerde inschatting, zich schuldig voelde aan de dood van een man. 

Victim blaming is iets dat in meerdere vormen, maar op alle gebieden van misdaden tegen mensen van toepassing is.

Ik heb al eerder gereageerd, dat de bewijsvoering bij het slachtoffer neergelegd wordt en onderzoeken alleen succesvol zijn wanneer er onomstotelijk bewijs ligt. En dan het liefst van meerdere personen, want dan volgt er pas actie.

Waarom dit zo is, zal niet zo snel veranderen. Maar het is wel iets om over na te denken en om over te praten met anderen. Misschien dat er dan ook iets gaat veranderen.