Moed gekregen.......dankjewel

Poeh wat raakt het schrijven van Navani me. Vooral het alleen zijn en het alleen dragen raakt me vooral.
Het voor je houden en gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. Dat brengt me bij een gebeurtenis waarover ik me schaam naar mezelf toe, boos over ben en verdrietig. Ja het is lang geleden en ja ik heb het wel verteld aan mensen om mij heen.
Ik voelde me die avond alleen, verdrietig en down, zocht verbinding, gehoor en belde A. een man die ik letterlijk tegen het lijf gelopen was jaren daarvoor. Er was destijds meteen lichamelijke aantrekking tussen ons, heel sterk was het en wederzijds. We hadden niet echt een relatie-relatie maar meer een soort bij elkaar kruipen, knuffelen, seksen allebei eenzaam, we vonden troost bij elkaar. ( A. was seksueel misbruikt als kind en had n bipolaire aanleg. Ben nooit bang voor hem geweest, hij zocht wel mijn grenzen op in bed, ik deed geen dingen die ik niet wilde. Ik vind het moeilijk om dit op te schrijven merk ik. Ik wilde er voor hem zijn ook als het minder met hem ging en hij angstig was en hij vrijwillig voor opname koos, moest wachten tot er plek was, was ik bij hem als support).
Die avond dat we belden drong hij erop aan langs te komen terwijl ik voelde dat ik dat niet wilde (‘hier gaat het verkeerd’ in die zin dat ik ontrouw ben aan mezelf). Alsof ik geen eigen wil, eigen stem heb. De hele opbouw zeg maar kan ik me niet herinneren wel dat ik me laat doen door hem. Terwijl hij me neemt zegt hij bij elke stoot; ‘je bent van mij’. Godsamme wat heftig om het zo op te schrijven  wel goed maar massief. Nadat hij klaar is valt hij in slaap, ik ga op de bank liggen om n paar uur te slapen.
Geen idee hoe het s ochtends is verlopen, wel dat ik een afspraak had met een jeugdvriendinnetje in Amsterdam. Gewoon daarheen gegaan, niks-aan-de-hand-show. Ja ik had hem toch zelf binnen gelaten?
Ik ga nu het vijfde jaar in van een totale reset, een relatie verbroken van 15 jaar en mijn baan opgezegd na 12 jaar. Voel me ontheemd en alleen, wel committed om mezelf niet meer in de steek te laten maar sjonge wat een zware periode is dit. Langzaam open ik naar mijn omgeving en nog belangrijker naar mezelf. Dankbaar dat ik hier de ruimte krijg en moed vind om met kleine stappen, mijn verhaal te delen.