Ons verhaal

Hoi allemaal, ik ben Lisa. Moeder van Nora (9), Teo (7) en Ben (5). Getrouwd met Jos. Alleen al het opschrijven van deze zin zet me op een plek waar ik eigenlijk niet wil zijn. Doet me denken aan zo’n AA-groep, een zelfhulpgroep voor Anonieme Alcoholisten. Door dit bericht ga ik mezelf, ons gezin, voorstellen en blootstellen aan zo’n soort zelfhulpgroep. Een groep van mensen, die met eenzelfde soort wond rondlopen. Geraakt door het wapen: ‘seksueel misbruik’.

Het is ondertussen twee jaar geleden dat dit feit ons leven in werd gesmeten. Onze dochter, toen net 7 jaar, is misbruikt, bang gemaakt en gemanipuleerd. Zij is gebruikt om de behoefte van een ander te bevredigen. ‘Een ander’, hier kan ik een hoop andere, lelijke woorden voor gebruiken, maar ik hou me in.

Ruim twee jaar geleden. De dag nadat… Er is zoveel veranderd! Er is zoveel kapot gemaakt en nog steeds in ons dagelijks leven worden we er aan herinnerd en mee geconfronteerd. Komt het wel goed met Nora? Wat heeft zij nodig? Hoe gaan wij als ouders hiermee om? Is er ook iets met haar broertjes gebeurd? Waarom heb ik dit niet voorkomen? Kan ze wel spelen met andere kinderen? Is zij nu een bedreiging? Vertrouw ik het wel of niet?

Ik schaam me… Op zoveel vlakken schaam ik me. Woede en verdriet komen intens en heftig af en aan omhoog. Het dagelijkse leven is elke dag weer een feit en afhankelijk van de fasen waar we in zitten met Nora, (haar driftbuien en brutaliteit, haar angst), het proces met de politie en het Openbaar Ministerie, maar dus ook onze gevoelens en gedachten, maakt het zo vermoeiend om steeds weer te moeten schakelen. Dat alles breekt me met momenten echt op en ben ik op zoek naar rust en vredig kunnen zijn, waar en hoe kan ik dat vinden. Kan dat ooit weer?

Ik heb het nodig om te delen, om anderen te ontmoeten die precies begrijpen wat ik bedoel als ik zeg dat mijn moederhart vertrapt en kapot gemaakt is. Ik heb het nodig om gehoord te worden zonder oordeel, maar ook om een vorm van ondersteuning te vinden in ‘hoe hiermee om te gaan?’ Ik geloof dat we dit aan elkaar kunnen geven door ervaringen en ideeen te delen met elkaar. Wij delen en dragen eenzelfde soort pijn, die bij onze levens hoort. Ik kan het niet terugdraaien. Wat ik nu wel kan doen is er zijn als moeder, het oefenen met omarmen van deze situatie, het hoort er nu bij. Verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Zorg en herstel voor mezelf, zodat ik in de dagelijkse praktijk in mijn rol als moeder en partner voor onze kinderen en onze relatie kan zorgen.

Wij zouden graag op dit platform willen delen hoe het bij ons achter de voordeur gaat. Ik geloof dat er kracht zit in het delen hiervan, op afstand betrokken zijn op elkaar, steun vinden en een plek om je hart te luchten. Wij zijn benieuwd wat het gaat brengen. Mijn eerste voelbare uitdaging nu is het plaatsen van dit bericht. Hiermee zet ik een stap, laat ik me ‘zien’ en voel ik me super kwetsbaar. In vertrouwen ga ik dit doen. Is dubbelzinnig voor me nu, vertrouwen geven. Dat heb ik ook gedaan aan iemand die achter onze rug om het meest kostbare in mijn leven heeft verwoest. Vertrouwen… een gevoel dat me raakt in deze context, in dit bericht. Ik ga het doen, in vertrouwen...