Ik schreef vorige keer dat ik nog lang moest wachten tot ik bij een psycholoog terecht kon. Gelukkig was er iemand uitgevallen en had ik eerder plek. Ik heb mijn intake al gehad. Maandag mijn eerste sessie, ik krijg EMDR. Ik praat eigenlijk nooit over mijn gevoel. Ik schrijf alleen maar, en app met een vriendin. Ik heb haar in grote lijnen verteld wat er is gebeurd. Ik voel nu zo de drang om telkens als ik haar zie te praten. Maar ik kan het niet. En dan ga ik haar weer appen. Soms haat ik mezelf dat ik niet kan praten, ik klap volledig dicht. Ik heb in alles heel erg het gevoel dat ik het niet alleen kan. En wil daarom continu de aandacht van die vriendin, maar ik merk dat zij het soms lastig vind. Vooral omdat ik app en niet praat. Iemand hier ervaring mee hoe je dit het beste kan aanpakken.
9 reacties
Hoi Daisy, allereerst wat fijn dat je toch eerder bij de psycholoog terecht kon. Goed dat je gaat starten met EMDR. Het niet kunnen praten herken ik wel. Ik heb ook jarenlang alleen maar dingen op papier durven zetten. Soms zei ik zelfs tegen bepaalde personen: ik schrijf zo weer een briefje. Ik kon het gewoon niet over mijn lippen krijgen. Maar in de loop der tijd, na voldoende behandelingen (en steeds meer vertrouwen) begon ik meer te delen. Alhoewel ik altijd sterker ben gebleven in het verwoorden op papier. Je hoeft het niet alleen te doen, wel zelf... maar niet alleen. Stapje voor stapje zal het je lukken om steeds meer te vertellen. Ik wens je heel veel succes en sterkte met het traject dat je aangaat! Lieve groet, Jorien
Ik ga eigenlijk iedere winter naar een psycholoog en telkens denk ik dat ik het verwerkt heb. Heb ook al vaker emdr gehad. Ik schrijf ook veel, maar deel maar met 1/2 personen. Verder weet niemand hoe ik me voel. Of dat er überhaupt iets is.
Je titel zegt "leren praten"
Ik denk dat iedereen met dergelijke traumas het lastig vindt. De vraag is alleen of het om het praten gaat of over het gehoord worden.
Durft je gehoord te worden?
Mag je gehoord worden?
Wil je dat sommige dingen gehoord worden?
Heb je er vertrouwen in dat anderen correct met jouw woorden om gaan?
Dit zijn vragen die lastiger bij me lagen. Het spreken had ik al enorm vaak in mijn hoofd gedaan. Op papier (niet letterlijk)
Maar delen op app papier of door tekeningen of muziek, het maakt niet uit. Je kunt met woorden soms slechter een beeld over brengen dan met een tekening bijvoorbeeld. Het gaat er dus niet om hoe je de boodschap over brengt en jezelf heelt. Het gaat erom dat je heelt.
Dat zijn inderdaad vragen waar het om gaat. In gedachten kan ik uren van me af praten, totdat er iemand is. Bang voor de reactie, bang om mijn verdriet te laten zien. Ik kan niet huilen in het bijzijn van andere.
Een leven met die angst of een aantal momenten met die persoon zo kwetsbaar zijn als maar kan.
Huilen is geen vereiste. Dat gebeurt intern wel dan.
Ik kon ooit ook niet huilen. Nu is een zielig of herkenbaar moment in een tekenfilm van de kids soms al genoeg (lees vaak 🤣)
Als schrijven bij je past vooral doen. Heb ik ook lang gedaan. Telkens meer opschrijven en grenzen verleggen.
Daarnaast het vertrouwen (wantrouwen) in de mens omgekeerd. Ik ging iedereen het voordeel van de twijfel geven. Als ze me wisten te raken hadden ze tenslotte iets belangrijks blootgelegd.
Goedemorgen, je schrijft: verder weet niemand hoe ik me voel, of überhaupt iets. Heb je het verlangen meer mensen in vertrouwen te nemen? Zodat ze je begrijpen? Zodat je wordt gehoord? Bij mij duurde dit ook jaren, voordat ik meer openheid gaf. Het heeft me wel enorm opgelucht dat er meer begrip kwam. Huilen lukte me ook pas daarna. Wat ik ook nog deed om me meer te uiten was: stembevrijding. Ik hoop dat je op jouw pad ook steeds meer bevrijding kunt voelen. Lieve groet, Jorien
Hé Daisy,
Ik herken dit ook. Enerzijds bang dat anderen niet op mijn ellende zitten te wachten. Anderzijds bang dat als ik ga praten dat er emoties komen die ik niet durf te laten zien of niet wil laten zien. Bang dat die emoties me dan van mijn stuk brengen.
Je schrijft dat je meerdere keren behandeling hebt gehad, ook met EMDR. Kun je je emoties helemaal toelaten bij EMDR? Ik heb namelijk gemerkt dat ik dat niet durf en dat daarom trauma behandelingen bij mij niet aanslaan. Ik ben bang geworden voor mijn emoties... Bang dat nare gevoelens niet meer weggaan, dat ik de gevoelens niet aan kan, dat ik gek word van verdriet of woede...
Ik heb ook het verlangen om te praten, maar het lukt me niet. Bang voor onbegrip ook. Herken je dat?
Klopt helemaal, als er iemand is om te praten komt er niks uit. Zodra ik weer alleen ben, komt alles eruit. Dan word ik zo boos op mezelf dat ik niet praat als er iemand is. Dan ga ik appen. Ik kan de hele dag door appen over mijn gevoel. Maar ik snap dat andere daar niet op zitten te wachten. De persoon die ik in vetrouwen heb genomen is niet eens een hele goede vriendin van me. We kennen elkaar pas een jaar, maar het voelt vertrouwd. Ik merk nu dat ik te afhankelijk van haar wordt.
Hi Daisy,
Heel fijn dat je eerder terecht kon dan verwacht, ik hoop dat je een goede klik hebt met je therapeut.
Nadat ik seksueel misbruikt was, klapte ik ook volledig dicht. Ik was al geen grote prater, maar toen helemaal niet meer. Dit veranderde voor mij pas jaren later na een paar EMDR sessies.
Wees niet te hard voor jezelf, als jij op dit moment niet anders kan dan appen, dan is dat zo. Je hebt al een stap genomen om dit aan te pakken door hulp te zoeken. Je bent goed bezig. Gun jezelf de tijd om beetje bij beetje open te breken.
Het op te schrijven is ook een vorm van verwerking, soms kan/durf je woorden te gebruiken die je niet had durven of kunnen uitspreken. Na mijn EMDR sessies ben ik ook begonnen met schrijven, eerst om het gewoon van me af te schrijven. Maar uiteindelijk is het een boek geworden en wil ik het uitgeven. Ik heb hier zelf veel kracht uitgehaald en door het schrijven ben ik dichter bij mij gevoelens en gedachten gekomen waardoor ik weer beter kon praten.
Heel veel sterkte met jouw verwerking en jouw EMDR sessies. Gun jezelf de tijd. 💜