Leren praten
Ik schreef vorige keer dat ik nog lang moest wachten tot ik bij een psycholoog terecht kon. Gelukkig was er iemand uitgevallen en had ik eerder plek. Ik heb mijn intake al gehad. Maandag mijn eerste sessie, ik krijg EMDR. Ik praat eigenlijk nooit over mijn gevoel. Ik schrijf alleen maar, en app met een vriendin. Ik heb haar in grote lijnen verteld wat er is gebeurd. Ik voel nu zo de drang om telkens als ik haar zie te praten. Maar ik kan het niet. En dan ga ik haar weer appen. Soms haat ik mezelf dat ik niet kan praten, ik klap volledig dicht. Ik heb in alles heel erg het gevoel dat ik het niet alleen kan. En wil daarom continu de aandacht van die vriendin, maar ik merk dat zij het soms lastig vind. Vooral omdat ik app en niet praat. Iemand hier ervaring mee hoe je dit het beste kan aanpakken.
9 Reacties
Heel fijn dat je eerder terecht kon dan verwacht, ik hoop dat je een goede klik hebt met je therapeut.
Nadat ik seksueel misbruikt was, klapte ik ook volledig dicht. Ik was al geen grote prater, maar toen helemaal niet meer. Dit veranderde voor mij pas jaren later na een paar EMDR sessies.
Wees niet te hard voor jezelf, als jij op dit moment niet anders kan dan appen, dan is dat zo. Je hebt al een stap genomen om dit aan te pakken door hulp te zoeken. Je bent goed bezig. Gun jezelf de tijd om beetje bij beetje open te breken.
Het op te schrijven is ook een vorm van verwerking, soms kan/durf je woorden te gebruiken die je niet had durven of kunnen uitspreken. Na mijn EMDR sessies ben ik ook begonnen met schrijven, eerst om het gewoon van me af te schrijven. Maar uiteindelijk is het een boek geworden en wil ik het uitgeven. Ik heb hier zelf veel kracht uitgehaald en door het schrijven ben ik dichter bij mij gevoelens en gedachten gekomen waardoor ik weer beter kon praten.
Heel veel sterkte met jouw verwerking en jouw EMDR sessies. Gun jezelf de tijd. ?
Ik herken dit ook. Enerzijds bang dat anderen niet op mijn ellende zitten te wachten. Anderzijds bang dat als ik ga praten dat er emoties komen die ik niet durf te laten zien of niet wil laten zien. Bang dat die emoties me dan van mijn stuk brengen.
Je schrijft dat je meerdere keren behandeling hebt gehad, ook met EMDR. Kun je je emoties helemaal toelaten bij EMDR? Ik heb namelijk gemerkt dat ik dat niet durf en dat daarom trauma behandelingen bij mij niet aanslaan. Ik ben bang geworden voor mijn emoties... Bang dat nare gevoelens niet meer weggaan, dat ik de gevoelens niet aan kan, dat ik gek word van verdriet of woede...
Ik heb ook het verlangen om te praten, maar het lukt me niet. Bang voor onbegrip ook. Herken je dat?
Huilen is geen vereiste. Dat gebeurt intern wel dan.
Ik kon ooit ook niet huilen. Nu is een zielig of herkenbaar moment in een tekenfilm van de kids soms al genoeg (lees vaak ?)
Als schrijven bij je past vooral doen. Heb ik ook lang gedaan. Telkens meer opschrijven en grenzen verleggen.
Daarnaast het vertrouwen (wantrouwen) in de mens omgekeerd. Ik ging iedereen het voordeel van de twijfel geven. Als ze me wisten te raken hadden ze tenslotte iets belangrijks blootgelegd.
Ik denk dat iedereen met dergelijke traumas het lastig vindt. De vraag is alleen of het om het praten gaat of over het gehoord worden.
Durft je gehoord te worden?
Mag je gehoord worden?
Wil je dat sommige dingen gehoord worden?
Heb je er vertrouwen in dat anderen correct met jouw woorden om gaan?
Dit zijn vragen die lastiger bij me lagen. Het spreken had ik al enorm vaak in mijn hoofd gedaan. Op papier (niet letterlijk)
Maar delen op app papier of door tekeningen of muziek, het maakt niet uit. Je kunt met woorden soms slechter een beeld over brengen dan met een tekening bijvoorbeeld. Het gaat er dus niet om hoe je de boodschap over brengt en jezelf heelt. Het gaat erom dat je heelt.