Nog steeds onwerkelijk!!
Mijn man stapt in 2020 uit het leven totaal onverwacht
nu anderhalfjaar later worstel ik nog steeds met alles
kan er ook met bijna niemand over praten ,ik zet mijn masker op
”ik lach maar ik huil”
nu ben ik hier terecht gekomen in de hoop dat lotgenoten me wat kunnen helpen.
we waren 32 jaar samen en hebben 1 zoon
Soms zeggen mensen tegen mij je moet naar de toekomst kijken
dan wordt ik van binnen boos en denk ik welke toekomst
het lijkt soms wel of iedereen om me heen het al weer vergeten is
het eerste jaar zie en hoor je de meeste mensen nog wel
maar nu het tweede jaar wat veel moeilijker is lijkt het wel.
Zie en hoor je nog maar weinig mensen,dat helpt ook echt niet mee
heb al wat verhalen gelezen hier en dat geeft toch al een beetje steun.
Bezig met laden...
17 Reacties
Ook voor jou heel veel sterkte.
Ik weet dat dit verdriet nooit meer weggaat maar ik hoop dat na een poos er naast dit inmense verdriet ook ruimte is voor andere gevoelens.
Ik hoop ,dat als ik over een aantal jaren terug kijk , dat ik trots kan zijn op de mama die ik ben. Dat ik voor mijn kinderen toch die rots in de branding bent geweest die ondanks deze pijn is doorgegaan.
Het voelt wel fijn om dit te delen met iemand die weet hoe het voelt. Dankjewel ❤
Daar wordt ik ook weer stil van
Dat we het zelfde denken soms is ergens wel bijzonder
Ook al heeft ieder zijn eigen verhaal,we begrijpen elkaars verdriet en pijn
Succes met de ondersteuning
Lieve groetjes
Want het is ook niet te begrijpen
Heel veel sterkte nogmaals Jen831
Het eerste lied tijdens het afscheid was: Zeg me dat het niet zo is gezongen door Do in de passion.
De dag dat het was gebeurt, hoorde ik telkens in mijn hoofd dit nummer.
Wat een ellende inderdaad,en wat toevallig dat mijn man zijn naam ook Corne is.
De toekomst van je kinderen staat boven aan en dat is ook heel herkenbaar.
Dat het voelt dat je eigen toekomst er niet meer toe doet ook dat zijn allemaal dezelfde dingen die ik voel.
En hoe moet het verder ,ik weet het ook niet maar we gaan door.
Wat jij zegt dat iemand die hetzelfde meemaakt je pas beter begrijpt klopt ook helemaal
Het is voor jou nog zo kort geleden,dus alle emoties vliegen van rechts naar links
Ik heb intussen ook wel goede dagen,maar het verdriet en gemis is er elke dag
Meschien dat je toch eens met je huisarts kunt praten of er voor je iets van therapie is
Mijn huisarts kwam in het begin een paar keer langs bij me en heeft mij en mijn zoon hier erg in gesteund.
Lieve groetjes Miepke
We hebben meteen hulp gezocht( waaronder deze groep voor mij) omdat dit alleen gewoon niet te doen is.
Mijn zoon heeft hem gevonden en zijn trauma is hierdoor vele malen groter dan het mijne .
Hij heeft ook nog een hele toekomst voor zich en mijn toekomst is buiten overleven en ouder worden voor mij voorbij.
Al het mooie wat eventueel nog gaat komen wordt overschaduwd door het wegvallen van Corné.
We waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. We hebbende 2 kinderen een dochter vzn 27 die een autistische beperking heeft en een zoon van 25 die nog thuiswoont en die zijn studie nog niet heeft afgerond.
Mijn moeder is afgelopen maart pas overleden en ik was nog bezig dit een plekje te geven.
Ik weet door dit gebeuren wat het woord wanhoop echt betekend.
Verder als uur tot uur kom ik nog niet echt. Het ene moment voel ik de impact van het gebeuren met alle emoties van top tot teen en dan verzuip ik,het zndere moment ben ik heel rustig en voelt het alsof het niet zo is.
Heel mijn lijf geeft enorme spanning aan wat me niet lukt om te ontspannen,hartkloppingen,misselijk buikpijn maar ook dit schijnt erbij te horen.
Ik merk wel dat alleen mensen die het ook hebben meegemaakt echt begrijpen wat je doormaakt. Het is de hel.
Ik wil sterk zijn om mijn zoon een betere kans te geven op een gelukkig leven maar ik ben zo vreselijk verdrietig.
Er zijn dagen dat ik weinig lijk te voelen en dagen dat ik overmand wordt door wanhoop en verdriet.
Ik ben 53 en mijn man en ik waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. Weinig vrienden en deden alles samen.
Voelt of er een diep gat in mijn lijf zit.
Het is ook nog heel kort geleden.
Mijn zoon kreeg angst en paniekaanvallen en durfde opeens ook geen auto meer te rijden.
Gelukkig was hij hier open over en heeft toen emdr gedaan,dat heeft hem wel een stuk geholpen
Ikzelf vond dat ik de sterkste moest zijn,maar dat is niet de manier natuurlijk
Ik ga nu zelf naar een therapeut,daar kan ik mijn verhaal kwijt,of het me echt gaat helpen weet ik nog niet.
Dat inmense verdriet herken ik heel goed,vooral als ik alleen ben en rust wil nemen.
Het eerste jaar was ik nog niet echt geland lijkt het wel.
Het zal ook voor een ieder anders zijn.
Ik heb heel veel moeite met het feit dat wij hem niet meer mochten zien bijvoorbeeld.
Heb net als jij ook niet zoveel vrienden,maar die paar die er wel zijn hebben ook hun eigen leven .
De belangstelling is veel minder nu
Wens je heel veel sterkte,en je mag me alles vragen
Lieve groetjes Miepke
Mijn vriendin heeft twee jaar geleden afscheid genomen. Ik kon er wel met mensen over praten, maar met niemand écht. Het is voor mensen zo moeilijk om zich in te leven in hoe het moet zijn. Hun steun en goede bedoelingen hielpen mij zeker wel verder. Want dat de bedoelingen goed waren, dat was duidelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat de opbeurende woorden van mensen verkeerd aankomen. Omdat het zo lastig is voor hen om zich in te leven, voelen ze soms inderdaad heel misplaatst. Ik denk daarom dat je al veel hebt aan de verhalen van anderen hier.
Hopelijk kun je inderdaad ook snel terug bij een echte lotgenotengroep. Die bijeenkomsten hebben mijn heel veel gebracht. En ook ik ben daar door corona pas laat terecht gekomen.
Goed om te horen dat je toch kunt genieten het oma zijn. Wat kunnen blijdschap en verdriet dicht bij elkaar liggen he? Ik hoop dat je er snel steeds meer plezier uit kunt halen. Misschien wel bij de gedachte hoe jouw man er ook van genoten zou hebben. Hoe dubbel dat dan ook voelt.
Heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies en ook veel plezier in je nieuwe rol als oma toegewenst.
Groeten, Vincent
De verhalen van anderen doet me beseffen dat ik niet allen ben
Soms denk ik ook dat het aan mezelf ligt
Kan me ook alleen voelen als ik gewoon mensen om me heen heb
Bedankt voor je reactie
Wens je ook veel sterkt
Miepke
In augustus 2019 is mijn man overleden aan kanker. Op 31 mei 2021 is onze zoon uit het leven gestapt. Hij laat een vrouw en een zoontje van toen drie maanden oud achter. Ook wij/ ik worstel nog steeds met de vraag waarom. Ik begon mij net weer bij elkaar te rapen na het verlies van mijn man en nu dit eroverheen. Ik denk weleens "ik zet mijn auto tegen een boom". Maar ik wil er zijn voor mijn schoondochter en kleinzoon.
Heel verdrietig dat jij het gevoel hebt dat je nu een jaar later, niet meer gesteund wordt. En ja, het gemis blijft en wordt groter, dat gevoel herken ik. Hopelijk heb je iets aan deze lotgenotengroep (ik heb me ook nog maar net aangemeld). Heel veel sterkte!
Warme groet, Joanne
Hoop dat je ook kunt genieten van je kleinkind tussen door
Ik heb me aangemeld in de hoop toch een beetje bij beetje een weg te vinden die wat beter wordt
Je kind verliezen lijkt me ook het ergste wat er is
Wens je ook heel veel sterkte
Miepke
Het eerste jaar had ik dit gevoel wel dat de mensen me steunden,
Maar zit intussen in het tweede jaar juist nu vindt ik het moeilijker worden
Vooral elke dag het waarom ,het gemis en het eenzaam voelen
De eerste kerst had ik corona dus was ik alleen,het voelde deze keer ondanks
mensen om me heen toch weer alleen.
Heb ook heus wel goede dagen,maar het leven is gewoon zwaar nu.
Ben in november Oma geworden en had gedacht dat het me meer zou brengen
Ik geniet er wel van en als ik er ben helemaal,maar als ik naar huis rijd rollen de tranen over mijn wangen
Wens jullie ook heel veel sterkte