Dit is de laatste keer geweest, dit kan niet, dit gaat over mijn grens. De volgende keer ga ik weg. En toch bleef ik keer op keer, zes jaar lang.

Dolverliefd en nog geen 20 jaar, ik ging samenwonen met een jongen van dezelfde leeftijd. De liefde verblind, alle rafelrandjes zag ik niet. En het ging goed. Tuurlijk waren er dingen die ik jammer vond: hij mocht mijn vrienden niet, zag mijn familie niet graag en vond het niet fijn mijn hand vast te houden op straat. Maar ach, dat zijn kleine dingen. Net als de ruzies. Maar de ruzies werden heviger en vaker. Op 1 of andere manier was het altijd mijn schuld. Ik zag de dingen niet juist, mijn verwachtingen waren belachelijk. En als ik moest huilen, maakte hem dat alleen maar bozer. Dat deed ik omdat ik mijn zin niet kreeg. Zijn woede werd groter en mijn onmacht ook. Soms sloeg hij iets in huis kapot uit pure woede en onmacht. Een enkele keer was ik zo bang dat ik me opsloot op de slaapkamer met de deur op slot. Maar daarna waren er weer lieve woorden. Gaf hij mij weer net genoeg om toch te blijven. Ik twijfelde aan mezelf, mijn gedachten over de situatie, mijn visie, mijn gevoel, mijn emoties. Ik raakte vervreemd van mijn vrienden en familie. Droeg een masker. Speelde mooi weer. Maar thuis liep ik op mijn tenen om hem niet boos te maken. Ik was mezelf kwijt, verzorgde mezelf niet, was niet meer sociaal en kwam niet vaak het huis uit. Niemand wist wat er binnen afspeelde.

Vaak dacht ik: dit kan niet, je gaat een grens over! Maar verbaal kreeg hij mij eronder. En ik voelde me zo zwak. Ik wilde weggaan maar durfde niet, hoe moest het dan? Tot het moment dat hij mij duwde in een ruzie. Dat was de druppel EINDELIJK. Ik ben hals over kop vertrokken en ben liefdevol opgevangen door familie en vrienden. Meer liefde dan ik ooit had durven hopen.

Psychische mishandeling, manipulatie, narcisme, geef het een naam. Ik wist 1 ding: ik ben geen slachtoffer, ik ben niet beschadigd en ik ga door. Ik ben een jonge vrouw, zelfstandig en heb een goed sociaal netwerk. Hoe kan dit mij zijn overkomen? Ik schaam me zo enorm. Ik ben zo streng voor mezelf. Dit kan iedereen natuurlijk overkomen en ik ben niet de enigste. Maar hulp vragen? Nee dat doe ik morgen wel. Alles stop ik vakkundig weg.

Nu, 3 jaar verder, durf ik toe te geven dat ik een slachtoffer ben. Ik ben beschadigd. Ik heb nu nog last van de gevolgen. Ik heb het lang genoeg alleen gedaan. Zelf nu laat ik niemand 100% toe en zorg ik dat niemand te dichtbij komt. Het kostte 3 jaar, ik vind het doodeng maar: vrijdag heb ik een gesprek met de huisarts en vraag ik hulp.