Ik ben 18 jaar, 3 jaar geleden is alles uitgekomen en tot de dag van vandaag geen aangifte gedaan. Met spijt dat ik het niet gedaan heb. Ik voel dat ik er nu klaar ben, is het te laat?

Ik was 7 jaar toen mijn moeder met haar nieuwe vriend naar binnen kwam lopen. Hij bleef vaker slapen tot we gingen verhuizen. Huis was klaar. En ik herinner me dat ik hem een beetje eng vond. En dat ik hem niet zo vertrouwde. Wanneer mijn moeder mij en mijn zusje naar bed stuurde. Wilde hij ons graag ‘’helpen’’. We hadden toen een stapelbed. Mijn zusje was boven. En ik zei tegen hem ‘’je kan weggaan, het lukt mij wel’’. Zijn reactie: ‘’ nee hoor, ga naar boven’’. Ik had geen keus, want ik moest hem respecteren. Hij hielp eenmaal mijn moeder die nu zwanger was geworden. Toen ik naar boven klom, raakt hij mijn kont aan. Ik wist niet wat ik moest denken. Ik voelde dat het niet goed was. Dit gebeurde bijna elke nacht.  Daarom wilde ik graag bij mijn oma wilde blijven logeren. Een keer was ik bij mijn oma. En ze begonnen te praten van wie op mij ging passen. (Mijn moeder was nog aan het studeren en ze werkte. Dus ze moest vaak uit huis.) Toen zei hij: ‘’ik let wel op haar, geen probleem’’. Ik werd bang en zei: naam*, nee, waarom, dat wil ik niet. En toen kwam iedereen op mijn af. Raakt hij je aan? Zeg het! ik kreeg zo veel druk. Hij en mijn moeder was daar. Ik kreeg geen woorden uit mijn mond en zei maar: nee.. Hij, natuurlijk net altijd begon in de zelfverdediging. Hij zei dat hij gekwetst was en hoe een kind van 7 hem zo in een positie kan zetten. In de auto onderweg naar huis, begon mijn moeder mij te waarschuwen dat ik dat niet moest doen. En dat hij een respectvolle man was, dat ik niet zomaar dingen moest verzinnen. ‘’ ja mama: gaf ik als antwoord.

We gingen weer verhuizen 2 jaar later.  Er kwamen steeds meer dingen bij. Hij raakte mijn benen aan en begon steeds meer naar boven te gaan. Ik met een brok in mijn keel, zonder iets te kunnen zeggen. Dit deed hij terwijl mijn moeder thuis was of niet. Ik kreeg mijn eigen kamer. Natuurlijk keek ik er niet zo veel naar uit. Elke morgen werd hij vroeg wakker om naar zijn werk te gaan. Ik werd wakker van de licht en zag dat hij achter mijn deur staat. Soms was mijn deur open, dan keek hij vanuit de deur naar mij toe. Ik was niet de enige slachtoffer, toen die tijd was mijn zusje 5 jaar. Ik lag in bed met mijn zusje en ik had haar in mijn armen. En vroeg zachtjes: raakt hij je ook aan? ja..: kreeg ik als antwoord. ‘’Op een dag zullen we het aan mama vertellen’’: stelde ik haar gerust. 

Soms voel ik me zo idioot waarom ik het niet eerder aan gaf of iets. Ik was gewoon bang. Hij en mijn moeder gingen veel uit. Beiden hielden van alcohol en hij van drugs. Dus gelukkig waren veel we bij mijn oma.

We gingen weer verhuizen. Ik was een jaar of 12. Toen begon ik meer helder te denken. Avonden stond hij voor mijn deur. Zoals eerder.

Sommige avonden werk ik wakker van een gevoel beneden dat iets aan mij aanzat. Iets wrijvend. Ik werd wakker en hij deed dom en zei: je deken was gevallen. En hij liep weg.

Een andere avond voelde ik dat hij in mijn slip begon te raken. Hij deed weer dom.

Overdag, pakte hij mijn van achteren. Drukte mijn kont tegen zijn erectie en raakt mijn borsten en vagina aan. Het was een man van 30 jaar toen. Een man met kracht tegen een meisje die er niks tegen kon doen. Dit gebeurde vaker. En steeds meer probeerde ik mezelf er tegen te verdedigen. Een keer riep ik mijn moeder, en dreigde hem dat ik het aan mijn moeder zou vertellen als hij niet zou stoppen. Hij liep naar beneden en zei tegen mijn moeder ‘’kijk wat je dochter zegt, ze is helemaal gek worden’’. En ik liep naar beneden en ik zei ja mama. Hij raakt mij aan. Hij gelijk in verdediging. ‘’ nee! We spelen een spel’’. Mijn moeder geloofde hem. Hij zei dat hij niet meer zo zou ‘’spelen’’. 

Het hielp niet op, tot mijn 14e

Ik werd steeds meer opstandiger tegen mijn moeder en hem. Maakte meer discussies met hem en mijn moeder. Ik werd rebels. Ik merkte wat hij allemaal deed bij mij, dat hij het ook deed bij mijn zusje. Toen ik 14 was. Stelde de oma van mijn vaders kant. Een vraag wat mijn leven op zijn kop heeft gezet. Maar ook die van mijn moeder, zusje en de rest van de familie. Mijn oma kwam in actie en toen kwam alles boven water. Ik had geen aangifte gedaan, vanwege mijn moeder. Ze hield van hem, ondanks alles.

Ik ben niet verkracht. Maar geestelijk voel ik alsof er een stuk van mijn jeugd is afgenomen. Iets kinderlijk, iets veiligs. Na 7 jaar, werd de belofte die ik aan mijn zusje had gemaakt, pas uit.

De reden dat ik de aangifte wil doen is, omdat ik wil voorkomen dat er misschien meer slachtoffers vallen. Misschien mijn jongste zusje van 5.