Lieve lezer,

Afgelopen jaar ben ik tijdens een feestje (waar ik bleef slapen in de logeerkamer), terwijl ik sliep, door een extreem dronken vent aangerand. Vervolgens wakker geworden daardoor en wilde mij ertegen verzetten, waarna ik aardig hardhandig ben verkracht. Na nogmaals mijzelf te verzetten en een flinke huiluitbarsting, ben ik tegen de kast aangeduwd/aangegooid, waardoor ik met verwondingen op mijn gezicht op de grond lag. Die vent is vervolgens direct in slaap gevallen, waarna ik direct weg kon komen. Echter was het toen al veelste laat. 

Als 20 jarige meid weet ik mijzelf echt geen raad hiermee. Sinds afgelopen juni loop ik bij de psycholoog. Ik wil er graag over praten, maar ik sla de hele tijd dicht. Ik wil vanaf het eerste gesprek al beginnen met traumatherapie, maar iedere keer als ik er kom stel ik het weer uit. Ik kan het woord verkrachting of soortgelijk gewoon niet uitspreken, omdat het voor mij te confronterend is. Toch merk ik aan alles dat het wel tijd is om er iets mee te doen. Zo ben ik ontzettend bang voor mensen, maar ook voor mijzelf (if that makes sense). Ik ben ontzettend bang dat ik iemand weer over mijn grenzen laat gaan. Oftewel, zelfs het vertrouwen in mijzelf is hiermee geschaad. Deze angst uit zich vervolgens ook weer in extreme nachtmerries. Tevens date ik sinds kort met heel lief en begripvolle jongen en weet ik dat deze ervaring een uitdaging voor mij gaat worden wanneer dit serieus iets wordt. Ook daar stress ik nu om. 

Mijn omgeving is ervan op de hoogte, maar over deze ervaring praten we verder niet. Als ik erover praat/nadenk, voelt het voor mij alsof ik te veel 'zelfmedelijden' heb. Alsof ik er maar in blijf hangen, terwijl het leven ook zoveel moois heeft. Om deze reden vermijd ik het volledig en probeer ik iedere dag ontzettend positief te blijven (wat opzich een goed iets is). Dit zorgt er ook voor dat ik iedere dag ontzettend veel doe. Op het moment dat ik niets doe, ga ik eraan denken en dat lukt me dus niet. Met angst, paniekaanvallen en huilbuien tot gevolg. Ik zou zo graag de rust weer terug willen vinden en dat is waar ik mij de komende tijd in ieder geval op ga focussen. Toch zou ik het ook ontzettend fijn vinden als er iemand is die soortgelijks heeft meegemaakt en dit met mij zou willen delen. Het voelt soms alsof ik er helemaal 'alleen' voor sta. Wellicht dat iemand daar wat aan bij kan dragen, en natuurlijk heb ik ontzettend veel positiviteit om terug te geven :)

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Het doet mij goed om dit even uit te schrijven. Tips hoe ik de rust of het vertrouwen in mezelf weer terug kan vinden, zijn natuurlijk hartstikke welkom!