Stank voor dank
Ik leerde een Romeense jongen kennen op marktplaats die dakloos zou raken, dus ik bood hem onderdak in mijn eigen kamer. Ik woonde op dat moment ook op kamers en deelde dus mijn kamer met hem. In het begin was alles leuk en gezellig. Dacht ik. Vanaf dag 1 ging hij al over mijn grenzen heen. Maar hij speelde op mijn gevoel en liet me denken dat het allemaal niet zo erg was, dat hij het niet zo bedoelde, bla bla bla. Uiteindelijk werden we door zijn toedoen uit onze kamer getrapt. We zijn samen bij mijn moeder gaan wonen. Bij mijn moeder werd alles erger. Als ik nee zei luisterde hij niet, als ik stop zei ging hij gewoon door, als ik zei dat hij me pijn deed zei hij "just a little bit". Hij manipuleerde me. Hij zat altijd aan me als ik aan het autorijden was, ookal zei ik dat hij van me af moest blijven. Iedere keer dat ik in bed, mijn eigen bed, stapte wist ik dat hij zijn handen niet thuis ging houden. Iedere dag. Ik heb hem verteld over mijn eerdere slechte ervaringen in de hoop dat hij zou stoppen, maar het hielp niet. Zelfs als ik geen enkele reactie meer gaf, helemaal niks meer deed, ging hij gewoon door. Ik gaf hem een thuis en ik kreeg stank voor dank. Maar buiten dit alles om is hij een super leuke jongen. Hij kookte voor me, nam me mee uit eten, we gingen dagjes weg, we hadden lol. Ik weet niet eens of hij iets van wat hij deed echt slecht bedoelde, of hij wel doorhad wat hij met me deed. Inmiddels is hij ongeveer 2 weken weg. Hij heeft ongeveer anderhalve maand bij me gewoond. Sinds hij weg is heb ik flashbacks, ik kan niet meer in mijn eigen bed slapen, de gedachte aan seks jaagt me de stuipen op het lijf terwijl ik het vroeger heel erg leuk vond, ik voel me schuldig en ik heb het gevoel dat nooit iemand oprecht van me zal houden. Mensen blijven alleen om me heen om gebruik van me te maken. Ik zag eerst altijd het beste in mensen, nu vertrouw ik niemand meer. En ik weet niet wat ik moet doen om me beter te voelen. Ik heb borderline en ik zat al in een depressie, dus deze situatie is niet bepaald bevorderlijk voor mijn mentale gezondheid.
3 Reacties
Sterkte liefs van mij
Wat heftig allemaal en wat dapper dat je dit verhaal met ons wil delen! Snap dat je denkt dat niemand durft te vertrouwen. Kan je misschien met je huisarts praten? Ik zou je adviseren om er met iemand over te praten. En je hierdoor weer je vertrouwen terug krijgt. Die flashbacks zijn normaal en als je hier de juiste hulp bij heb kan je deze een plekje geven. Wens je heel veel sterkte en ik vind je dapper dat je het deelt. Je bent niet alleen en wij zien je??
Liefs Marina