Hoi allemaal,

Ik heb een complexe jeugd gehad waar veel (familie)problemen zich afspeelde. Verslaving, mishandeling, verwaarlozing, schulden ect. Door mijn jeugd heb ik de diagnoses PTSS, stress- en paniekstoornis en depressie gekregen. Door mijn slechte band met mijn vader heb ik altijd al wel een beetje een jongensprobleem gehad. Ik kon erg genieten van de aandacht van jongens. Ik voelde me dan gewild en alsof ik genoeg was. Hierdoor ben ik over mijn eigen grenzen heen gegaan. 

Het begon tijdens het uitgaan. Ik had met een jongen gezoend en hij vroeg of ik met hem mee naar buiten ging. Ik was dronken, maar wist dat ik daar geen zin in had. Na 3 keer nee gezegd te hebben, heeft hij me toch overgehaald. Tot een bepaald moment vond ik het allemaal nog oke. Tot dat hij meer wou en ik zei dat ik dat niet wou. Hij heeft toen in een fractie van een seconde mijn broek naar beneden getrokken. Ik was in shock, maar na een klein poosje ben ik gaan schreeuwen en heeft hij me laten gaan. Ik ben huilend naar de wc gegaan en ik was op dat moment ook aan het bloeden. Ik voelde me zo vreselijk vies en leeg.

Vlak nadat dat gebeurd was deed ik alsof er niks aan de hand was. Ik dacht dat het mijn eigen schuld was (want ik was immers mee naarr buiten gegaan). Pas na een halfjaar, toen ik er weer last van begon te krijgen ik leerde dat het niet mijn schuld was omdat ik mijn grenzen aan had gegeven en hij deze niet accepteerde. Het heeft even geduurd, maar ik denk dat ik dit heb afgesloten en verwerkt. Alles ging weer beter en ik leerde beter hoe ik mijn grenzen aan kon geven.

Totdat ik op mijzelf ging wonen. Ik was op dit moment 17 jaar. Een vriendinnetje kwam langs om mijn nieuwe appartementje te bekijken. Het was super gezellig en tegen middernacht bracht ik haar lopend naar het station. Op het station aangekomen begon er al iemand naar ons te roepen. We negeerde dat en ik zette haar af bij haar trein.

Het is ongeveer een kwartiertje teruglopen naar mijn huis. De snelste route is via een recht pad waar links van het pad een spoor licht en rechts zijn er allerlei grote moestuinen die mensen huren. De straatverlichting was er nog niet want dit fietspad was net nieuw geopend.  De jongen die ons eerder aansprak, kwam naar mij toe. Hij was op de fiets en vroeg of hij mijn nummer mocht. Ik zei dat ik hem niet kende en dat daarom niet wou. Hij wou mij ook naar huis brengen maar ik zei dat ik liever ging lopen.

Ik was een paar minuten onderweg toen hij ineens weer naast mij ging fietsen. Hij vroeg van alles, maar ik gaf vage/geen antwoorden want ik voelde mij niet meer op mijn gemak. Op een gegeven moment blokkeerde hij mij met zijn fiets en vroeg of ik hem voor geld zou willen pijpen. Ik zei nee en vroeg of hij alsjeblieft weg wou gaan. Ik zei dat hij niet aan mij mocht zitten maar hij deed dat toch. Hij bleef heel langzaam naast mij fietsen, totdat hij zijn fiets tegen het hek aanzette en achter mij aan begon te rennen. Ik probeerde heel hard te rennen maar hij trok aan mij haren en greep mij bij mijn keel, Hij heeft mij naar de grond geslagen en zei: ''als je niet meewerkt, steek ik een mes in je rug.''

Het enige wat in mijn hoofd omging was: ik ga verkracht worden of ik word vermoord. Ik heb toen terwijl hij mij vasthield 112 gebeld door de knopjes ingedrukt te houden op mijn iphone. Hij had dit door, pakte mijn telefoon af en fietste hard weg. Ik ben als een gek naar huis gaan rennen maar op het einde van het fietspad stond hij mij weer op te wachten. Hij hield me vast, randde me aan en bedreigde mij. Toen ik hem gezworen had het aan niemand te vertellen, heeft hij mij laten gaan.

Thuis aangekomen belde ik de politie weer en ze zijn toch gelijk langsgekomen. Ik heb aangifte gedaan tegen mishandeling. De politie heeft na vele verhoren er zelf een zedenzaak van gemaakt wegens poging tot verkrachting. Ik sliep niet meer, voelde me een aansteller maar was echt fucking depressief. Gelukkig is hij opgepakt, 3 maanden cel en de rechtzaak moet nog komen.

Nu gaat het beter, maar soms krijg ik uit het niks flashbacks. Ik ben bang voor ongeveer elke man die mij aankijkt of tegen me praat. Als jongens iets proberen raak ik volledig in paniek en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik durf haast geen seks meer te hebben want de laatste keer dat ik dat probeerde moest ik er ook weer aan denken en lukte het niet meer. Ik sta op de wachtlijst van een psycholoog maar dat kan nog maanden duren. Ik had niet verwacht dat ik er zo veel en zo lang last van zou hebben.  Ik ben bang, radeloos en weet niet meer wat ik moet doen. Wie heeft tips of herkent iemand dit? Ik voel mij soms namelijk een aansteller en ben bang dat mensen mij niet zullen begrijpen.

Liefs