Hoi, wat een heftig verhaal. Ik vind het echt heel erg dat je dit hebt moeten ondergaan in je jonge leven. Het is verschrikkelijk om vanaf je 13e misbruikt te worden en dan ook door iemand die zo dicht bij je staat/stond. Ik weet uit eigen ervaring dat heel veel slachtoffers zichzelf de schuld geven. Wat als ik... ? Dat wordt waarschijnlijk gevoed door het besef dat je een lichamelijk reactie kreeg en dus nu/toen het idee gekregen hebt, dat je het dan zelf ook plezierig moet hebben gevonden, toch? Dat is niet zo. Die twee dingen staan echt helemaal los van elkaar. Je hebt geen schuld, je bent slachtoffer. Er was niets wat jij meer of minder had kunnen of moeten doen. Je hebt te maken gekregen met een misdadiger, die misbruik van je gemaakt heeft! Heftig ook dat je thuissituatie zo volatiel was. Heb je hulp nu bij het verwerken van het misbruik en van de mishandelingen? Ik hoop het. Zo niet, dan zou ik je adviseren om contact te zoeken met je huisarts en op zoek te gaan naar een professionele hulpverlener. Iemand die jou kan helpen om dit een plek te geven. Ik snap dat je het gevoel hebt dat je als hetero man er niet makkelijk over praat. Dat gold voor mij evenzo. Toch heb ik het gedaan en gedeeld met mijn omgeving en dat was heel ondersteunend. Je kent de uitdrukking "een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest? Dat gold toen voor mij, wellicht ook voor jou. Of je aangifte moet doen, is een afweging die alleen jij kunt maken. Daar zullen anderen een mening over hebben. Vanaf een afstand lijkt het me goed om het wel te doen, om je stiefbroer verantwoordelijk te houden voor zijn gedrag. Maar jij bent de enige die dat kunt beoordelen. Ik zou het overwegen. Je kunt volgens mij ook informatief met de politie praten, zonder direct aangifte te doen. Dan kun je met een rechercheur eerst een de stappen en zo doorspreken. Ik lees dat je overlevingsmechanismen geïnterpreteerd zijn als autisme. Dat is heel verdrietig, want daardoor wijst men dus naar jou, jouw beperkingen. Dat vind ik verdrietig en onterecht. Maar aan de andere kant hadden ze de overlevingsmechanismen niet mee kunnen nemen, omdat het misbruik niet bekend was veronderstel ik? Je boosheid naar Jeugdzorg snap ik heel goed, maar in mijn ogen is die boosheid vooral gericht op alles je meegemaakt hebt. Ook dat komt aan bod in een therapie. Ik zou dat traject eerst opstarten en dan aan het eind beoordelen welke stappen je nog wilt zetten. Geef niet teveel energie aan zaken om je heen, maar ga aan de slag met de zorg voor jezelf. Ben aardig voor jezelf en gun jezelf een therapeut en een traject om de toekomst op een andere manier tegemoet te gaan. Ik wens je heel veel sterkte. Weet dat je hier altijd terecht kunt. We zijn er hier voor je. Als je nog vragen hebt of zo, dan weet je mij/ons te vinden. Hou je taai! Groetjes, Edwin