Lieve allemaal, 

Ik wil dit verhaal kwijt, omdat ik merk dat het mij dwars zit. Misschien leest iemand het - en wat zou het mooi zijn als jij daar ook een stukje door heelt. 

Ik ben het zat. Ik ben het zat om me constant minderwaardig te voelen. Ik ben het zat om me fucked-up te voelen. Ik ben het zat om me constant te laten kleineren. Ik mag voor mezelf gaan staan. Mijn lichaam omarmen voor de prachtige vrouw die ik ben geworden, en ik mag het seksueel trauma achter me laten.

Ik had een moeder die fysiek aanwezig was, maar emotioneel absoluut niet. Ze zat vooral veel in haar hoofd en zag daardoor mij en mijn tweelingzusje niet meer.

Ik vertel dit verhaal omdat ik het nog nooit helemaal heb opgeschreven. Dat lijkt me goed. Als een begin van het helingsproces. 

Mijn broer was gediagnostiseerd met ADHD, ADD en autisme (een milde vorm). Eigenlijk denk ik dat hij deze uitingsvormen kreeg vanwege zijn eigen seksueel misbruik, dat hij op heel jonge leeftijd heeft meegemaakt. Dat mijn broer waarschijnlijk óók seksueel misbruikt is, verdenk ik pas sinds een familieopstelling die ik deed afgelopen maand. Mijn broer heeft ook seksuele handelingen gedaan met mijn achternichtje - iets waar ik me ontzettend schuldig over voel (volledig onterecht, dat weet ik ook wel). 

Mijn broer heeft mij geld gegeven voor seksuele handelingen die hij wilde dat ik deed met hem. Misschien wilde ik het ergens ook. Vond ik het spannend? Vond ik het ook aangenaam? Geen idee. Hij heeft me één keer proberen te penetreren. Toen kreeg ik éxtra veel geld. Eigenlijk was ik al een hoer op m'n 7e levensjaar. Bizar, als ik daar zo aan denk. In de badkamer, met de deur op slot. Opeens stopte het, schrokken wij en deden we onze kleren aan. Wat er gebeurde? Mama kwam het huis binnen nadat ze boodschappen had gedaan. Ze riep onze namen. Ze vroeg waar we waren. Hoorde waarschijnlijk gestommel in de badkamer, en ging eens kijken wat er aan de hand was daar. Toen kwam ze erachter dat de deur op slot was, riep ze dat die deur open moest. Ik denk dat ze schrok. Ik verwacht dat ze wist wat er aan de hand was. Toen de deur open ging, was ze ontzettend boos. Ze zei dat we nooit meer de deur op slot mochten doen en met z'n tweeën in de badkamer mochten zijn. Daarna is er nooit meer over gesproken. 

Ik weet niet of het iemands schuld is, misschien ben ik bang om iemand de schuld te geven. Misschien weet ik diep van binnen dat het geen zin heeft. Maar het is zo makkelijk om iemand de schuld te kunnen geven. Om mijn boosheid die ik diep van binnen voel, eindelijk ergens op te mogen richten. 

Ik ben helemaal geen boos persoon. Maar als mijn boosheid niet geuit mag worden, dan word ik pas boos. 

Echter heeft mijn tweelingzusje eenzelfde ervaring gehad. Ze werd, toen ze jong was, ooit wakker met mijn broer naast haar, die haar probeerde te vingeren. Mijn tweelingzus kwam voor zichzelf op - ze begreep blijkbaar dat het niet oke was. Naar haar zeggen, is ze naar beneden gegaan, en heeft het verteld aan papa en mama. 

Een jaar terug heb ik mijn ouders geconfronteerd met wat er gebeurd is tussen mij en mijn broer. Mam en pap zworen dat ze nooit iets hebben geweten. Mam was hysterisch verdrietig. Ze geeft aan dat ze er niks van wisten. En waren bang dat ik mijn broer ermee zou confronteren. Ze wilden erg graag weten wanneer ik dat gesprek met hem dan wel zou hebben, want ze wisten niet hoe mijn broer (met zijn ADD en autisme) dat zou trekken. Dat gesprek heb ik nog niet gevoerd.

Ik weet niet meer wat ik moet geloven. 

Blijf ik trouw aan hen? Aan de vredige orde, die enorm nep is? Of blijf ik trouw aan mezelf? Of is er een 'middle ground'? 

Welk risico loop ik als ik hen niet meer wil spreken, zolang ze niet toegeven dat het gebeurd is? Hebben ze het dan echt niet geweten? Ben ik dan echt gek? Ben ik mijn eigen herinneringen aan het verzinnen? Als ik mezelf niet meer kan vertrouwen op mijn herinneringen, wat moet ik dan? Ik voel me er zo verward door. Boos. Verdrietig. Maar vooral verward.