Hoi xyvkex! Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal, ik ben ook misbruikt maar dan door mijn oudere neef. Het is gebeurd toen ik 7 was en later nog een keer toen ik net 12 was geworden (door dezelfde neef). Tot een paar jaar terug stond ik er niet bij stil dat dit was gebeurd en sindsdien heb ik er elke dag moeite mee. Toen ik het me herinnerde kwam alles terug en raakte ik in een depressie, het heeft bijna een jaar geduurd voordat ik het pas tegen iemand durfde te vertellen. Ik had paniekaanvallen elke keer als ik zijn naam hoorde als ik bijvoorbeeld bij een ander familielid aan tafel zat. Uiteindelijk had ik het tegen mijn moeder verteld, die het toen niet begreep en dezelfde avond nog 6 keer naar mijn kamer toe kwam met vragen, die ik ook niet kon beantwoorden omdat ik mijn gevoel ook niet begreep. Mijn nicht is er toen achtergekomen omdat ik een paniekaanval bij haar thuis had gekregen en die had aangegeven dat het misschien slim zou zijn als ik met iemand zou gaan praten. Dat heb ik toen gedaan en ik heb een jaar lang EMDR-therapie gehad, dat heel goed werkte. In de therapie vertelde ze me dat ik de gebeurtenissen niet kon vergeten of wegstoppen, maar dat ik er met een heldere blik naartoe moest kijken. Na een tijdje ging het steeds beter en werd het ook iets makkelijker om erover te praten met mijn moeder. In heel die tijd voelde ik me heel alleen, ookal had ik mijn moeder om mee te praten. Mijn moeder probeerde het te begrijpen maar wij allebei weten dat ze het nooit gaat begrijpen zoals dat ik dat doe. Net zoals bij jou heeft heel mijn familie nog steeds contact met mijn neef. Onderhand is het onderling verteld en weet bijna iedere tante van mij dat er iets is gebeurd. Wat ik niet prettig vind, want het is mijn verhaal en mijn “geheim”. Ik schaam me nog steeds voor wat er is gebeurd en dat is nergens voor nodig, dat weet ik, maar toch schaam ik me. Ik voel me ook schuldig omdat ik het gevoel had dat ik mijn neef zou verraden door te vertellen wat er is gebeurd. Nu is het een tijd verder en had ik hem al meer dan 4 jaar niet meer gezien. Het was dus makkelijker om er niet aan te denken en het ging ook steeds beter met me. Tot paar weken geleden, toen hij ineens binnen kwam lopen op een familiefeest, waar ik dus een enorm heftige paniekaanval kreeg, die ik toen ook probeerde te verbergen. Hij heeft alleen gevraagd hoe het met me ging, waar ik heel normaal op reageerde, maar toen hij doorliep ging ik hyperventileren en ben ik gegaan. Ik en mijn moeder schrokken er allebei van dat ik zo’n erge paniekaanval kreeg, want ik had al weken niet meer aan de situatie en hem gedacht. Het heeft me toen zo veel gedaan dat ik er nu weer elke dag heel erg mee zit. Nou heb ik besloten om weer terug naar therapie te gaan. Ik was aan het rond zoeken op internet naar een psycholoog en toen kwam ik langs deze website voor “lotgenoten”. Jouw verhaal was het eerste verhaal waar ik langskwam, ik herkende me in het nog maar kort beseffen dat wat hij deed niet klopt, het niet vooruit kunnen komen voor mijn gevoel en het het niet vertellen tegen familie omdat er nog contact is. Ik vind het heel knap dat je jouw verhaal durft te delen. Ik hoop dat de therapie gaat helpen en dat je je snel beter voelt! Alles moet je op je eigen tempo doen, zoals het vertellen aan je familie en het verwerken. Veel liefs!