Hoi allemaal,

ik ben Inge (37) moeder van 3,oudste zoon was bijna 18,nog een zoon van 16 en een dochter van 5.

mijn oudste zoon Jamie heeft afgelopen juni zoals wij het noemen een mentale hartaanval gehad..

Om een beeld te schetsen: Jamie deed verpleegkunde en was die week net geslaagd voor zijn eerste jaar,heeft donderdag nog een fijne avond met zijn vriendin gehad op het strand,vrijdag is hij nog gezien door zn psychiater waar hij kwam omdat hij twee jr geleden een psychose heeft gehad,die kwam uit het niets en heeft zeven maanden geduurd...

Godzijdank is hij daar als zichzelf uitgekomen,toen er na een jaar werd geprobeerd om de medicatie af te bouwen kreeg hij toch weer stemmen terug en is er besloten de medicatie te laten zoals het was en dat ging prima,nee beter nog,Jamie deed het fantastisch,op alle vlakken.

Op vaderdag ging ik de was ophangen in de veronderstelling dat Jamie naar zn werk was,dat was niet zo hij had zichzelf opgehangen en ik heb hem dus zelf gevonden :-( 

op dat moment bleef ik rustig,omdat mn 5 jarige dochter in bad zat.. dacht,eerst handelen dan schrik ik daarna wel,een oer gevoel van beschermen overviel me.

de pijn die ik voelde is met geen pen te beschrijven,de onmacht,het totaal niet zien aankomen...

in eerste instantie was ik heel bang dat ik dat beeld nooit meer van mn netvlies kon krijgen,nu twee maanden later kan ik zeggen dat het nog steeds heel erg zeer doet maar dit heeft mij geholpen:

het gesprek met de arts van de meldkamer 112,

daarin heb ik kunnen vragen wat ik wilde weten en het deed me goed dat deze meneer écht luisterde.

omdat ik Jamie zelf heb moeten loshalen wilde ik graag een gesprek met de meldkamer en dat is vrij snel gepland,enorm fijn dat er zo werd meegedacht.

het besef dat dát 1 beeld van hem is,en we hebben er ZOVEEL meer en die zijn allemaal veel mooier!

zijn dood definieert hem niet,heb ik ook op zijn uitvaart benoemd,hij was zoveel meer dan zijn laatste momenten hier op aarde...

het biedt mij troost op momenten dat ik het zwaar heb om me dat te realiseren.

Jamie was niet depressief,hij zat juist heel goed in zn vel en was trots op alles wat hij aan het doen was,had plannen voor de vakantie..
hoe kon dit dan gebeuren..achteraf weten we dat hij zijn medicatie een aantal keer niet had genomen die week (hoe streng wij er ook letten) en dat hij twee nachten niet geslapen had...

die combinatie is hem fataal geworden,daarom noemen wij het ook een mentale hartaanval,er is iets geknakt in zijn hoofd waarschijnlijk is hij psychotisch geworden en is dit gebeurd..

erover praten verdund,was ook een fijne tip van de familie recherheur die bij ons kwam.

doe wat goed voelt,in rouw kun je niks verkeerd doen,alle emoties mogen er zijn.

hoe zeer het ook doet,we moeten er doorheen.

met mn andere kinderen gaat het goed,ze missen hun grote broer enorm en beseffen heel goed wat het betekend om dood te zijn,ikzelf vind het vooral heel zwaar om te beseffen dat de rest van mijn leven dus zonder mn oudste zoon gaat zijn...degene die mij moeder heeft gemaakt is er niet meer en dat doet ontzettend pijn.

ik voel me sinds Jamie er niet meer is heel leeg en vraag me af of dat ooit nog beter word,zoals iemand tegen me zei: er is een voor en een na,het wordt nooit meer hetzelfde.

met Jamie zn vriendin (ook 17) gaat het op het moment wisselend,we proberen haar hierin ook zoveel mogelijk zich welkom te laten voelen,zij is ook haar vriend verloren..wat een opgave op je 17e :-( 

voel je vrij om me te benaderen voor een gesprek,

bedankt voor het lezen en heel veel sterkte allemaal.