Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik en seksueel geweld

9 jaar later (ex)

21 juni 2021 • 14 Weergaven • Openbaar

Hallo,

Ik ben nieuw hier. Mijn verhaal delen is best eng. Maar ik voel dat het tijd is.

Ik ontmoette hem toen ik 16 was. We hadden 3.5 jaar een relatie. Hij was narcistisch en ik was na een half jaar compleet onder zijn macht. Hij kreeg alles voor elkaar met zijn haat-liefde gedrag. Hij bepaalde hoe ik me kleed, gedroeg, met wie ik om ging en wanneer ik wel en niet zijn aandacht verdiende.

We hebben nu 9 jaar geen contact meer. Waar ik erg trots op ben. Ik heb 4 jaar in therapie gezeten, en EMDR gehad. Ik was erg depressief, niet alleen vanwege de relatie, maar dit was zeker een onderdeel van waaruit mijn depressie kwam. Echter, is er een onderdeel waar ik nog geen controle over heb. Dat is intiem zijn met iemand anders.

Mijn ex bepaalde alles, dus ook wanneer we sex hadden. Ook als ik het niet wou of er mentaal helemaal niet bij was. Hij nodigde ook anderen uit in ons seks leven zonder dat ik daar toestemming voor gaf. Ik was te bang om nee te zeggen, wetende dat hij dan de razende persoon zou worden die er alles aan deed om mij pijn te doen, totdat ik toe gaf en deed wat hij wou. Ik was afhankelijk van zijn liefde en als ik deed wat hij wou, dan had ik een paar dagen een hele lieve vriend die ik graag zag en de persoon waar ik verliefd op was geworden.

Ik leefde elke dag in terror en paniek. Hopende dat hij in een goede bui was en mijn dag makkelijker was. Ik was afgesloten van familie en vrienden, hij had mij compleet in zijn macht.

Ik denk dat ik hier probeer mijn keuzes te verdedigen, maar eigenlijk moet ik gewoon eerlijk zijn. Ik heb te maken gehad met heel veel misbruik op seksueel gebied en ik ben nog steeds niet comfortabel.

Ik durf geen relatie aan te gaan en ben bang voor mannen. Ik heb ptsd vanuit mijn relatie en heb paniekaanvallen. Mijn lichaam voelt niet van mij. Ik heb andere seksuele ervaringen gehad na hem, een paar. Maar deze waren allemaal onder invloed van iets, omdat dat de enigste manier is om ontspannen genoeg te zijn. Ik heb nu al jaren niets gedaan en dat is oké. Ik heb mijn eenzame momenten en dat is ook oké. Maar ik heb ook paniekaanvallen en problemen met voor mezelf opkomen tegenover een man.

Ik deel dit omdat ik mijn verhaal wil delen, en eigenlijk omdat ik mij hier heel alleen in voel. Ik heb goede vriendinnen die dit weten, alleen ik vind het moeilijk om er open over te zijn en ze begrijpen het toch niet helemaal. Hoe hard ze het ook proberen. Ik kan er nog niet over praten met mijn familie, dat is te moeilijk.

Ik wil graag weten over hoe ik hier mee om kan gaan. Of er iemand is die dit herkent en zich ook zo voelt of heeft gevoeld? Iemand die misschien weet of het ooit beter wordt? En hoe? Het is nu al 9 jaar geleden. Ik weet dat helen tijd nodig heeft, maar ik wil ook weer kunnen genieten van 'jong' zijn, en bijvoorbeeld durven te daten of intiem zijn met iemand, al is het maar een knuffel. Lichamelijk contact vind ik erg lastig.

Dankjewel voor het lezen en als je iets wilt delen of als je advies hebt.. dat zou fijn zijn.

Bezig met laden...

12 Reacties *

pieterke

03 juli 2021

We moeten volhouden

03 juli 2021

Jeetje ik zie een groot deel van mezelf in jou. Ik was 17, ook 3,5 jaar in zo een soort relatie gezeten. Gelukkig geen anderen sexueel betrokken bij mijn relatie, maar ook zeer misbruik op emotioneel, mentaal en sexueel niveau meegemaakt. Ik herken ook het stukje van maar pushen en pushen om sex te hebben dagen lang totdat je het opgeeft. En dan ook nog klagen dat je er als een pop bij ligt. Ik ben ontmaagd door deze man, terwijl ik aangaf eigenlijk niet klaar te zijn ervoor. Ik heb ook een keer blauwe schaamlippen gekregen van de sex en hij maar zeggen dat dat normaal was. Ik ben nu 32 en het is een lange weg geweest. Ik heb veel van mijn leven weer opgebouwd, maar ook veel terugslagen gehad op fysiek niveau vooral, en daardoor ook altijd wel de motivatie gehad om te helen en op verschillende manieren al veel heling ondergaan. Het laatste stukje nu is het sexueel trauma. Het zit diep en is zo pijnlijk, ik zit al bijna 2 jaar thuis. Alles op moeten geven, door een bijnieruitputting. Ik krijg nu de kans om dit stukje te helen, maar voel me ook enorm alleen erin en merk dat zelfs sommige therapeuten het niet volledig kunnen dragen. Ik had woensdag een paardencoach sessie en paarden zijn prachtig in het naar de kern gaan. Ik werd erdoor overweldigd en probeerde alle tools die ik had om mezelf te soothen, maar had niet het gevoel dat de coach het kon dragen. Ik doe er nu alles aan om te zorgen dat het geen hertraumatisering wordt, maar ik vind het enorm pittig. Vandaar dat ik hier lid ben geworden ook. Via mijn EMDR therapeut, die wel echt super lief is. Fijn om je verhaal te lezen, dat ik niet de enige ben met zo’n verhaal. X

03 juli 2021

Hoi! Wauw, ik sta er ook echt van te kijken dat het verhaal bijna precies hetzelfde is. Ik snap woord voor woord wat je zegt. Ook ik was nog maagd toen ik met hem kreeg. Ook ik was soms bond en blauw en helemaal niet aanwezig bij de seks, maar toch gebeurde het. Ook snap ik het stukje trauma helemaal en dat het niet door therapeuten te dragen is, of dat dat zo voelt. Ik heb nooit het gevoel helemaal begrepen te worden. Of dat het helemaal binnen komt bij hoe heftig het was om dag in en dag uit in terror te leven. De EMDR heeft mij wel enorm geholpen, al was dat ook erg zwaar. Super knap dat je al zover bent gekomen. Dit laatste stuk voelt echt alsof het nooit stopt, maar zoals pietertje ook zegt, we moeten volhouden. We kunnen dit. Het is stap voor stap, met vooruitgang en terug vallen. Maar we kunnen dit.

pieterke

21 juni 2021

Op deze manier ben jij er echt heel erg voor mij

pieterke

21 juni 2021

Ik heb ontzettend veel aan je. Dank je dat je dit doet .

21 juni 2021

Dat is geen probleem, dankjewel ook voor het delen van je verhaal! Echt!. Ik heb dit bericht geschreven om lotgenoten te zoeken en mijzelf een beetje weg te kunnen halen van de diepe grens die mij soms laat voelen alsof ik gek wordt. Het is een zware strijd, maar het leven kan het zo waard zijn. Het is allemaal een stukje persoonlijke groei. Door diepe dalen gaan maakt je misschien niet altijd sterker op de manier dat je verwacht, maar sterker maakt het je wel. Na mijn depressie goed te 'verslagen' te hebben, kan ik zoveel meer van mijn leven genieten. Het is echt niet elke dag makkelijk. Ik heb zeker weken waarbij het echt stukken slechter gaat en ik weinig motivatie heb om door te gaan. Zeker als ik het heel zwaar heb, dan voelt het als zo'n machteloze strijd. Maar ik heb van mijn depressie ook de betere kant gezien, en die kant voelt zo goed. Deze laatste stap moet ik ook kunnen, en ik verwacht niet dat het altijd goed zal gaan. Misschien ben ik angstig voor de pijn. Dit is voor mij weer een stapje richting misschien meer therapie, een seksuoloog, erover kunnen praten in het echte leven of misschien eindelijk een stap durven zetten en minder in mijn angst vast zitten. Ik weet het nog niet. Maar ik ben wel blij dat ik een bericht hier heb geschreven. Ik kan mijn eigen verhaal delen en er tegelijk hopelijk ook een beetje voor anderen zijn.

21 juni 2021

Lieve LinaLu, Ik herken het onderdeel van lastig in contact met mannen. Het kan bij mij in alles zitten, waarbij ik rationeel weet dat er geen dreiging is (bijvoorbeeld omdat er collega's om me heen lopen), maar toch is dat gevoel er. Het belangrijkste voor mij was het opbouwen van vertrouwen en dat doen vanuit een bekende basis. Daten kun je bijvoorbeeld ook met een man die je al kent of vrienden van je kennen. Dan is het ook makkelijker om aan te geven wat jouw grenzen zijn of juist dat je die nog aan het ontdekken bent. Bij mij gaat het heel langzaam en soms val ik terug, maar ik ga door. Voor mezelf en mijn kids. Uit watbik over je lees, krijg ik het beeld: Jij wilt dit ook en dus kun je het! Veel succes? Liefs Klavertje 4

21 juni 2021

Lieve Klavertje 4, Dankjewel voor je reactie! Ik vind het heel fijn om te lezen dat je hetzelfde ervaart met mannen. Hoe rationeel ik ook kan denken, dat dreigende gevoel herken ik. Zeker als een man wat overweldigend is of wanneer hij een hardere stem heeft, boos is of het helemaal niet intimiderend bedoelt, maar dan kan dat toch zo op mij overkomen. Dat gevoel is lastig. Ik wou dat ik daar wat meer vertrouwen in kan hebben. Ook omdat een confrontatie niet altijd onvermijdelijk is. Het vertrouwen opbouwen vanuit een bekende basis is wel een goed idee. Ik kan het eens bespreken met mijn vriendinnen. We zijn op een leeftijd waar veel al een relatie hebben en kindjes krijgen en trouwen. Dat gevoel dat ik 'achter blijf' heb ik aardig mee leren om te gaan, maar op diepe momenten kan dit mij wel eens bekruipen. Mijn grenzen heb ik aardig geleerd, maar ik vind het lastig om ze te communiceren. Wel moet ik dit gaan doen. Dat is de een van de enigste manieren waarop ik het ga ervaren en leren, maar dat vind ik nog erg moeilijk. Die stap zetten naar het uitproberen en kijken wat er gebeurt. Daarin voel ik mij echt verlamd. Maar misschien heb ik daarbij, en ook bij het stukje schaamte en pijn, nog steeds hulp nodig. Langzaam aan stapje voor stapje. Ik denk dat dat inderdaad het beste is wat we kunnen doen. We kunnen dit. Ook met terugvallen en angst. Dankjewel, dit bericht geeft mij wel echt steun! Liefs, LinaLu

21 juni 2021

Lieve Pieterke, Dankjewel voor delen je verhaal. Het is enorm heftig. Dat spijt me. Ik ken je gevoel zo sterk van het niet meer in de liefde geloven. Maar wel alleen voor mezelf. Ik zie veel gelukkige relaties om mij heen en ook relaties waar het niet altijd soepel gaat, maar dat is ook oke. En dan denk ik, 'hun kunnen het wel'. Ik vind het alleen heel moeilijk om zelf te geloven dat het voor mij ook zo kan zijn. Dat er iemand is die op die manier wel goed bedoelt en wilt. Omdat je door zoiets traumatisch gaat, dit onwerkelijk lijkt. Ik vind het heel erg om te horen dat de trauma van je vorige partner ook jou trauma is geworden en dat dit is gebeurt en zwaarder. Dat is enorm zwaar om te dragen. Ik wou dat ik advies had, maar ik heb het er duidelijk zelf ook erg moeilijk mee. Maar erover blijven praten en onszelf sterker proberen te maken helpt. Ook al is het soms met 2 mini stapjes vooruit en 5 grote stappen terug. Mijn ex leeft nog en al hoor ik dat het geen gelukkig of goed leven is, ik wil het liefst gewoon zo ver mogelijk bij hem verwijderd blijven. Hij heeft een rare invloed op me, en ondanks dat mijn woede niet meer zoveel aanwezig is als vroeger, door therapie. Ik denk niet dat ik goed ga reageren mocht ik face to face met hem komen te staan. Het spijt me heel erg dat wij dit hebben meegemaakt. Maar goed dat we dit met elkaar kunnen delen. Het doet mij best wel veel om te weten dat ik inderdaad niet alleen ben. En dat het misschien niet zo eenzaam is dat ik zoveel moeite heb. Ik wou soms dat er een makkelijke oplossing was.

pieterke

21 juni 2021

Lieve LinaLu, Het maakt mij erg verdietig wat jij vertelt, Herkenning. Ik kan niet meer in liefde geloven omdat mijn vrouw mij heeft verraden, ik hield van haar, maar dat gevoel is kapot. Ze was incestslachtoffer en kon mij njet de liefde geven die ik zo nodig had. Nu is ze dood en we kunnen dit niet oplossen

21 juni 2021

Dankjewel voor je verhaal en je reactie. Er zit bij mij zeker nog een gevoel van schaamte. Ik wou dat dit niet zo was. Mijn hoofd en gevoel zitten elkaar vaak in de weg. Dat is lastig. Ik heb kort therapie gehad over mijn relatie en voornamelijk gefocust op beter met mijn depressie en andere trauma's (van voor en na mijn relatie) om te kunnen gaan. Mijn zelfbeeld te verbeteren en weer te kunnen leven. Dat gaat allemaal een stuk beter nu en ik kan oprecht zeggen dat ik mij goed voel en een goed leven heb. Behalve dit onderdeel. De onzekerheden, de paniek, de pijn en hoe ik mij ga gedragen en hoe ik mijzelf houd, in de omgeving van mannen. Het voelt eindeloos en een machteloze strijd om mij hierbij beter te voelen. Ik heb de ervaring dat alles beter wordt met tijd en therapie, maar bij dit voelt het allemaal eng en pijnlijk en kan ik mijzelf niet overtuigen het te geloven. Dankjewel voor de hoop aan het einde en enorm sterk en knap dat je zover bent gekomen. Communicatie met je partner is ook erg belangrijk. Hoe lastig ik dat ook vind. Seksuoloog heb ik nog niet over nagedacht, maar dit ga ik wel doen. Ik heb zeker nog een lange weg te gaan, en ik vind het doodeng. Maar ik wil wel graag mijzelf nog een kans geven. Nu ik grotendeels mijn depressie en andere trauma heb bevochten, kan ik dit ook. Het voelt alsof ik uit elkaar wordt getrokken, alsof ik niet meer heel ben en beschadigd voor altijd. Het voelt zo ontzettend zwaar. Maar ik wil hier doorheen kunnen.

Steven

21 juni 2021

Het belangrijkste uit je verhaal vind ik nog een stuk schaamte. Je familie het niet durven vertellen. Misschien goed daar iets nader naar te kijken. Seks is dus vaak een ding geweest vanuit verplichtingen en niet vanuit liefde. Vaak begint dit met een stuk zelfliefde. Een seksuoloog kan hierbij helpen ook om dit nader te onderzoeken. Voor mij is het herkenbaar in de zin dat seks ook lastig was. Ik had ook de nodige middelen nodig. Waarom? Ook omdat ik spanning kreeg bij seks en dus moest ontspannen. Ik heb goed gekeken naar de gedachten en gevoelens die het op riep en enorm veel gedeeld en gepraat met mijn partners. En de hoop aan de horizon.... ik heb 3 hele leuke kinderen en seksuele contacten zijn zoals ze horen te zijn. Prettig ontspannen en uiteraard vrijwillig.