Ik heb al een tijd niks geschreven in de groep, maar ik ga het nu toch weer eens doen! De titel van mijn bericht zegt misschien al veel?
 

Ik ben een jaar geleden ziek geworden en ik dacht dat het werkgerelateerd was. Ik deed een opleiding ik werkte ineens veel meer uren dan anders. Er kwam corona en het was drukker dan druk.
Ik ben toen naar een psycholoog gegaan daar heb ik ik denk driekwart jaar en gezeten, het begon met een depressie door langdurige overbelasting,  maar al snel bleek dat het onderliggende probleem seksueel misbruik is geweest.. Na driekwart jaar bij mijn psycholoog zonder echt stappen te zetten ben ik doorverwezen naar een gespecialiseerde GGZ instelling en daar ben ik drie maanden geleden begonnen. Ik vond het overigens loodzwaar om mijn psycholoog achter te laten en ergens opnieuw te beginnen ik heb heel veel twijfels gehad!  Door de steun van lotgenoten van deze site en mijn gezin maar ook van mijn oude psycholoog ben ik er toch maar mee begonnen. Ik ben in het diepe gesprongen ik heb echt diepe dalen gezien maar ook wel echte ups! Ik heb in drie maanden echt ontzettend veel uren AMD er en exposure gehad en nu sinds vorige week vrijdag is vrijwel alles behandeld!   Natuurlijk is het nog zwaar en zit de hele dag door in mijn hoofd. Het is nog zo vers, alle beelden alle alle herinneringen zijn nog steeds moeilijk, maar ik durf er naar te kijken, ik durf er over te praten en ik merk dat ik niet meer in paniek raak.
 

Eigenlijk wil ik dit dus zo graag aan jullie vertellen omdat ik echt hoop dat iedereen die deze ellende heeft meegemaakt de stap zet en passende hulp zoekt!! Maar ook doorzet en vooral aangeeft bij de instelling wat je nodig hebt!! Bij mij was er in eerste instantie niks mogelijk, behalve eens per week 1 uur of 1 1/2 uur therapie. Maar toen eenmaal het traject was gestart, zagen ze in dat ik een echte intensieve therapie nodig gehad en ineens had ik er drie ochtenden soms zelfs vier ochtenden te knallen van 8:30 uur tot 12 uur, week na week!! 
Ik ben mijn GGZ instelling zo dankbaar.  Ik ben er nog niet hoor, ik zit nu in een fase waarbij ik niet begrijp, of nog niet zo goed weet hoe ik nu verder moet. Maar ook daarmee word ik nog meegeholpen, ze laten me niet los tot het klaar is!

En dan tot slot, ik ben eigenlijk zo ontzettend trots op mezelf dat ik zonder spanning over alles na kan denken, Dat dissociaties zoveel minder zijn, dat ik minder in paniek raak, dat ik het aanga en het aandurf, dat ik me sterker voel, dat ik er nu meer voor mijn gezin kan zijn, dat alles steeds minder geheimzinnig is en eigenlijk…….  Dat ik ECHT weer kan gaan leven.

Makkelijk was het niet, maar het is ZO de moeite waard! Als ik het kan, met hulp van (inmiddels) zeer dierbare mensen om me heen, dan kan iedereen het!! 
 

bedankt voor het lezen ???