Ik heb afgelopen zomer hulp verleend bij een ernstig verkeersongeval op de Duitse snelweg. We waren op weg naar huis na vakantie. Een paar honderd meter voor ons gebeurde een ongeluk. Ik ben uit de auto gestapt en er op mijn slippertjes heen gerend. Eenmaal daar zag ik een meisje van mijn leeftijd (in de 20) doodbloeden op de snelweg. Overal staken botten uit. Kortom: de situatie was erg heftig. De samenwerking met andere eerste hulpverleners werd bemoeilijkt door de taalbarrière, aangezien ik slecht duits spreek. Vanuit mijn opleiding verpleegkunde heb ik vaker acute situaties, zoals reanimaties, mee gemaakt. Maar deze situatie blijft me achtervolgen. Ik ervaar gevoelens van falen, spijt en verdriet. Daarnaast ben ik bang dat ik nogmaals in een soort gelijke situatie kom. Ik ervaar een sterke morele verplichting om te helpen, zelfs wanneer ik hierdoor zelf het risico op schade loop.... Ik heb er de dagen na het ongeluk veel over gepraat met familie en vrienden. Echter geeft dit mij niet voldoende rust. Ik zou graag één van de andere getuigen/hulpverleners spreken, maar dit lijkt onmogelijk omdat ik hen niet ken.