Ik zit hier met mijn kopje groene thee en op de achtergrond draait What’s Up? Van 4 Non Blondes. En elke keer wanneer ik dit liedje luister raakt het mij voornamelijk het gedeelte:

Oooh...
And I try, oh my God do I try
I try all the time
In this institution
And I pray, oh my God do I pray
I pray every single day
For a revolution

 Ik schrijf dit bericht, omdat ik weet hoeveel mensen zich hier alleen en ongehoord voelen inclusief ik. Al twee dagen denk ik hoe bepaalde dingen verlopen en jammer genoeg hoeveel mensen in hokjes denken. Ik ben Turks-Koerdische komaf en ben Islamitisch opgevoed. Elke keer als er mij pijn werd aangedaan bad ik tot een God/Allah en ik voelde hoe ik in een soort instituut was genaamd CULTUUR. Er werd door beiden geen gehoor gegeven aan mijn pijn, aan mijn leed en aan mijn problemen. Jarenlang heb ik mij afgezonderd van mijn cultuur en later van mijn geloof, maar ik was ook nooit volgens anderen een “Nederlander”. Ik begon mijn eigen strijd namelijk bewijzen dat ik wel een moderne vrouw ben. Ik had geen identiteit meer en in deze wereld is het eng om zonder identiteit te kunnen leven. Ik begon op steeds meer op te trekken met mensen vanuit verschillende culturen o.a. Nederland, Thais, Marokkaans, Surinaams, Nigeriaans, Hindoestaans e.d. Hoe meer mensen ik leerde kennen, meestal met zelfde of vergelijkbare achtergrond (Misbruik/mishandeling/verstoting) merkte ik dat zij een soortgelijke strijd aan het voeren waren, omdat ze niet meer “pasten” waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. We kwamen allemaal uit verschillende landen, verschillende geloven, verschillende geslachten en verschillende seksuele voorkeuren. Jarenlang dacht ik dat we verbonden waren door onze pijn maar sinds kort merk ik dat dat niet alleen de reden is waarom wij zo verbonden voelden met elkaar. En waarom verbonden we niet met iedereen die pijn hebben meegemaakt? Er was een belangrijkere reden, mensen in onze omgeving, mensen die ons pijn en verdriet hebben aangedaan en vervolgens onze identiteit hebben afgepakt door ons te verstoten, zodat zij niet geconfronteerd worden met onze pijnlijke waarheid hadden iets niet kunnen afnemen namelijk onze MENSHEID. Humanity was het, wat een mooi woord en zo beladen. We waren verbonden met elkaar, omdat wij van dezelfde soort houtje waren gesneden. Het maakte niet uit waar je vandaan komt, iedereen was welkom mits je je mensheid niet verloren bent, want anders was er toch geen Real Connection. En begrijp mij niet verkeerd hoor, niet dat we ze verstoten, nee helpen vanuit je mensheid is er altijd maar verbonden voelen is er niet. Met die gedachte keek ik om mij heen, in mijn directe omgeving en daarna naar de wereld. Hoe mensen vanuit hun pijn op de tv komen en waar ik echt mee leef. Ik voelde mij vaak dan niet verbonden met zulke mensen en nu begrijp ik waarom. Mensen vallen vaak in een soort valkuil, ze komen uit hun comfortzone, willen hun pijn accepteren, erkennen en erkenning zoeken. En daar is de valkuil, ze beginnen zelf met vingertje wijzen. Tuurlijk, ik hou mijn ouders, familie, cultuur en geloof wat zij mij hebben aangeleerd!! ook verantwoordelijk maar ik heb geen haat tegenover de Turken/Koerden of moslims in het algemeen… ik ben met veel dingen niet eens en heb mij afgezonderd maar Nederlands voel ik mij ook niet, al heb ik dat vaak gedacht. Ik pas daar ook niet in, ik wil het ook niet, want dan moet ik mij continue bewijzen dat ik niet zo ben als wat mij is aangeleerd. Ik vind het zo erg dat er vanaf je geboorte een bepaald levenswijze of cultuur je strot in wordt geduwd en ik paste bij geen beide. Wat een verschrikkelijk gevoel is dat. Ik zat voor de spiegel en ik keek naar mijzelf... Wie ben ik? Wie ben ik? Wie ben ik? Suisde door mijn hoofd.

Ik wist het niet... ik heb daar dagenlang over gehuild… vroeger dacht ik, ik behoor tot de straat, soort de ghetto… ik paste daar ook niet in, want daar moest je koste wat het kost survivallen. Ik wist het niet, ik besloot mijzelf af te leiden, omdat ik er zo depressief van werd. Ik zette een serie aan, genaamd Sense8, wat ik al eerder had gezien. Mensen vanuit verschillende contitenten, geslacht, geloof en seksuele voorkeuren die met elkaar telepathisch verbonden waren. In een bepaalde aflevering werd er gevraagd WIE BEN JIJ en toen antwoordden ze met een mooi gedicht telepathisch samen:

“Wie ben ik...? Bedoel je… Waar ik vandaan kom? Wat zou ik ooit kunnen worden? Wat ik doe? Wat ik heb gedaan? Wat ik droom? Bedoel je... wat je ziet? Wat zie je of wat ik heb gezien? Waar bang voor ben of wat ik droom? Bedoel je van wie ik hou? Bedoel je wat ik heb verloren? WIE BEN IK?

Ik denk dat wie ik ben, precies hetzelfde is wat jij bent. Niet beter dan. Niet minder dan. Omdat er niemand is of ooit precies hetzelfde zal zijn als jij en ik.”

Ik heb keer op keer dezelfde scene gekeken. Het had mij zo geraakt. We hebben altijd ons moeten identificeren met alles. Nationaliteit, geslacht, geloof, levensstijl en zelfs met kleding. En er zijn gewoon mensen die niet in hokjes geplaats kunnen worden… Ik heb altijd gedacht dat mijn probleem lag aan mijn achtergrond of geloof... Tot ik mijn Nederlandse beste vriendin tegenkom. Ze kwam uit een rijke familie en mocht er niets over zeggen voor de reputatie. Ik begreep het niet... “Maar jij zal toch niet bedreigd worden?” was mijn eerste opmerking. Ik dacht dat schaamtecultuur enkel voorkwam bij migrante of gelovige gezinnen. Ik was helemaal van de pot afgerukt. Ik begreep pas later toen ze het ging uitleggen, dat het niet uitmaakte, want zodra mensen iets verbloemen of onderdrukken voor hun eer, reputatie en aanzien, omdat ze grote waarde aan hechtten. Ik besloot een boek te schrijven hierover en benaderde vele “belangrijke” mensen en één benoemde mijn geval schaamtecultuur en van mijn vriendin een “preutse gezin”. Een persoon dezelfde achtergrond als mij heeft maar liever gewoon als een Nederlander wordt gezien. Ik vatte het niet vanuit beide kanten… mijn pijn werd meer als een probleem gezien en haar verhaal als een soort zielig verhaal. Mijn probleem werd gestigmatiseerd! En haar probleem gebagatelliseerd! Hier slaan veel mensen de plank mis. Ze komen uit een comfortzone en houden een heel groep verantwoordelijk. En begrip tonen is een klein stapje verwijdert van dat. Uit je comfortzone komen en geaccepteerd, erkend worden voor je pijn vanuit je mensheid zonder alle hokjes. Dat zou ons helen en de wereld verbeteren. Maar helaas accepteren en wennen aan bepaalde situaties, hoe bagger dat ook is.

Reden dat ik dit wou delen was, dat ik mij zo bekneld voelde en weer onbegrepen. Ik las paar verhalen en zag dat heel veel mensen kampen met dit gevoel. JE BENT NIET ALLEEN, LOTGENOOT