Nog steeds ben ik bang om alleen over straat te gaan of alleen thuis te zijn. Waar ik vroeger kon genieten van het uitgaansleven, zit ik nu continu in angst. Ik ben slachtoffer geworden van een aanranding met geweld. En ik heb geen flauw benul hoe ik nu verder moet. Geuren, kleuren, een bepaalde haarstijl of bril brengt me elke keer weer terug naar die nacht. Ik neem een mes mee de badkamer in als ik alleen thuis ben en ik wil douchen. De angst dat hij opduikt, of iemand anders, is groot. Niet reëel, maar wel groot. Meerdere keren per week heb ik nachtmerries. Ik word wakker met het gevoel van zijn handen om mijn nek. Alle deuren gaan op slot, ook mijn raam. Lang heb ik nagedacht of hij het wel verdiende, dat ik aangifte deed. Of ik niet iets had uitgelokt. Continu had ik het idee dat ik me moest verontschuldigen voor dingen. Voor wat ik droeg die nacht, of ik alcohol op had, of ik flirterig naar hem had gedaan. Pas sinds kort heb ik het besef dat wat hij deed, ver buiten het boekje ging. En dat, ook al liep ik halfnaakt over straat, hij het recht domweg niet had om te doen wat hij deed. Ik droeg een trui. Een nieuwe, groene trui die ik diezelfde dag nog had gekocht. Een zwarte broek, mijn bruine krullen in een knot. Maar dat zou niets moeten uitmaken. Hij had het toch wel gedaan. Het is nu ruim tien maanden geleden en het proces loopt nog in volle vaart. Niet alleen mijn persoonlijke proces maar ook de rechtszaak. Ik houd me vast aan de hoop dat er genoeg bewijs is om hem te veroordelen. Dat hij dit niet vaker kan doen of heeft gedaan.