Voor slachtoffers van geweld

Mijn ‘vriend’ brak mijn kaken op 2 plaatsen in zijn huis in het buitenland.. een hel, met 2 kinderen in het buitenland in het ziekenhuis. Ik was zooo sterk, ik vloog terug met de kids en liet me in Nederland opereren, 6 weken door een rietje eten.. toen kwam zijn mail waarin hij me raakte! Het was een ongeluk!! Ik geloofde hem!!! WAAROM? Ik wilde de liefde weer voelen die ik niet voor mezelf had, maar hij me gaf.. nu 3 jaar later ben ik gedumpt omdat hij met een ‘schone lei’ wil beginnen.. ‘wat is gebeurd is niet mijn schuld’ is een van de laatste dingen die hij tegen me zei! Het lijkt alsof het nu pas doordringt dat hij ziek in z’n hoofd is ( narcisme ) maar ik ben ook niet goed, waarom vergaf ik hem dit??? Hoe kan een mens 3 jaar in overlevingsmodus functioneren?? Ik begrijp mezelf niet meer… voel me zoooo DOM! Niemand bij ik wie mijn verhaal kwijt kan, want tja, hij spoort toch niet, dat wist je toch… 😢

I'm CL, brazilian woman living in Netherlands for 11 years. My partner (future ex) is also brazilian. A time ago, I suspect that he had other woman cases when he was travelling (for work), we are married 25 years. I couldn't go further with this in my mind anymore, I asked him many times, but he always asnwered no. I knew the signs, I recognized that there were somethig wrong. On last mother's day, (after he was back from another trip), very stressful, nervous, during the bbq dinner, he was like upset with me and all around, our boys were with us for the dinner, and for one small comment that I have done about the meat on table, he shout with me and took a bbq knife, pointed in front of me (the kids watch all) and said aloud, shouting: TAKE CARE WHAT YOU SAY AND HOW DO YOU APEAK WITH ME....) 

Well, I was in schok, I didn`t finish the dinner, the boys couldn`t eat anymore. I didn`t call the police that night, but I asked the divorce and I said that was not a way to stay together. I was afraid. He ask apologize, forgiveness and promisses all. Then, the next twos weeks, we were like strangers at home,but in the same way he was trying to convince me for not go further with divorce. I was totally disillusioned. We stayed at the same house till 23 july, at night, we started to talk about us, and I said that I really wanted the divorce. He didn`t accepted, we started a discussion and he tried to kill me with the two hand on my neck, stopping my breath. For God, I am here to tell my story, today finished the contact verboden and I am afraid (again) that he will be back to home. The both in the same house is impossible. My boys also don'` t want. I need justice. I need to restart my life safety. I have my rights. I hope that slachtoffer can help me with emotional support and juridic process. 

Ik ben het zwarte schaap geweest van de familie. Het begon bij mij op jonge leeftijd met ook fysiek geweld door mijn vader die ''verborgen narcisme" heeft. Hij heeft woede-uitbarstingen/agressie gehad wanneer ik bijvoorbeeld zijn trucjes van rekenen niet had opgepakt, dit zo rondom 6/7 jarige leeftijd waar hij met zijn vuist geslagen heeft op mijn arm. Later heeft hij mij op rondom 8 jaar een keelgreep gedaan bij visite in een kamertje apart vanwege dat ik met mijn buurjongen niet snel genoeg een game afsloot op computer, de buurjongen was al weg op dat moment en de deur was dicht, ik ben toen al huilend en vernederend door de visite gelopen en vanaf dat punt brokkelde mijn zelfvertrouwen af. Mijn vader/ouders hebben toen een projectie op mij gedaan door mij naar sociale vaardighedencursus te sturen en het probleem bij mij te leggen. Mijn vader is dominant en heb op jonge leeftijd ook angst gezien bij moeders vanwege een stuiterbal die ik in de woonkamer mocht stuiteren en toen kwam mijn vader al geheel dominant thuis van werk en was gelijk kwaad waardoor mijn moeder zich inslikte en zei 'ik heb dat niet gezegd dat het mocht' waardoor ik gestraft werd, ik heb mijn moeder toen in elkaar zien duiken. Doorgaans is het psychische/emotionele mishandeling doorgegaan, er werd niet gekeken naar wie ik ben, het was vanuit hun ik en het slaan van mijn vader ging door. Ik had eens heimwee op 14jarige leeftijd en had een weekenduitje en werd er gezegd op terugweg in auto 'het zou jouw wel weer niet wezen' en had hij agressie met slaan achteruit bij mij naar de achterbank waar ik zat. Mijn vader doet niet altijd agressie met fysiek geweld overigens, het gaat soms heel subtiel met gezichtuitdrukkingen of woorden die verborgen naar mij worden getoond zoals glad gezicht trekken om mij te laten weten dat ik straf moet hebben, hij heeft vaak alleen gebalde vuisten en ontblote tanden en kan mij dagen negeren. Ook legt hij het zorgen bij mijn moeder neer dat het haar kant is. Ik heb op mijn 16jarige leeftijd mijn vader buiten de cirkel gezet en niemand die dit heeft opgepakt maar wel gestuurd naar een instelling. Dit heeft hij later tegen mij misbruikt toen ik jongvolwassen was, hij weet er dus van en stuurt dit op een gemene manier terug waarvan ik blokkeerde. Ook ben ik kort daarvoor weggelopen als tiener(16) voor een dreigende vader die mij dreigde te sturen naar een internaat om angst in te boezemen, dit gebeurde tevens weer met onblote tanden en gebalde vuisten en door agressie liep ik de kledingkast in, daarna ben ik gevlucht naar toentertijd een internetvriend om weg te wezen.

Ook heb ik terugkerend nachtmerries gehad over de keelgreep waardoor ik een keer mijn ex heb geslagen in mijn slaap uit zelfverdediging naar vader in droom en hij mij wakker maakte. Later nog op jongvolwassen leeftijd mijn nachtkastje heb geslagen waar ik wakker van werd.

Verder ben ik geschetst bij familie dat ik een labiele dochter ben, hebben ze mij gezet als iemand met een laag-IQ waar ik nu problemen mee heb (anderzijds zeggen ze 1 op 1 dat ik mavo-niveau wel aankan en heb ik ook een diploma van niveau 3/4) - ook naar de buitenwereld idem dito, dit is gekomen omdat ik een nierziekte (werkten 3%) heb gehad op 12jarige leeftijd wat zij misbruikt hebben op latere leeftijd. Ook mijn moeder heeft nu narcistische gedragingen en ik denk weleens dat ze stockholm syndroom had en een verlengstuk is geworden en nu kwetsbare narcisme heeft ontwikkeld. Mijn ouders hebben ook 'achter de rug om' mijn vriendjes verteld dat ik kinderachtig ben waardoor ik oncomfortabele vriendjes aan mijn zijde heb gehad die niet wisten wat te doen. Mijn ouders bellen 'achter de rug om' instanties zonder mijn weten om. Mijn moeder experimenteerde aan medicatie en toen ik op jonge leeftijd nieuwe medicatie nodig had kreeg ik op mijn kop 'dat dit wel benzine kost' en daardoor kon ik moeilijk zeggen dat ik iets niet kon verdragen/of hielp, mijn moeder negeerde dat, luistert dan niet naar mijn lichaam. Het moeilijke is dat mijn moeder ook liefde gaf en later weer kon afbreken (ook soms zijdelings vanuit vader) en dit heeft mij vaak heen en weer geslingerd in gevoel, verward gemaakt, verbouwereerd achtergelaten en ook smijt ze met vernederende dingen zoels 'misschien heb je wel borderline' en bekritiseerd mijn uiterlijk zonder na te denken over hoe het voelt en zegt daar geen 'sorry'op. Ook mijn broer en zus staan vast aan mijn ouders kant en veroordelen mij met vooral mijn zus die ook weer dominant is en bijvoorbeeld op mijn depressie zegt 'dat ik negatief mens ben en dat ze dat niet wil doorgeven aan haar kinderen' geen steun of interesse. Ook mocht ik met mijn oma niet een geschreven tekst neerzetten, het is 'haar weg of anders niet' ik heb toen mijn eigen bloemen moeten kopen.

Ik heb mij altijd al van jonge leeftijd aangepast aan ouders en heb daardoor codependentie als overlevingsmechanisme ontwikkeld, daardoor zocht ik ook altijd bevestiging bij ouders en sprak wat hun wilden horen. Daarnaast ben ik zowel empatisch als HSP'er en ben stil/kalm/teruggetrokken ook als persoonlijkheid. Inmiddels heb ik gebroken met ouders omdat ik veel geprobeerd heb. Ik heb bij de psycholoog brieven getoond met mijn hele verhaal tegen mijn vader en moeders een aparte brief dat ik me door haar in de steek gelaten voel en dat het pijn doet en er werd geen sorry of gesprek daarna aangeknoopt, het werd opzij gezet, sterker nog, mijn vader zei binnen 2 maand ineens 'dat hij zijn handen allang van mij afgetrokken heeft' daarna heb ik nog eens geprobeerd om 'meer open te zijn'omdat ze mij hiervoor beschuldigde maar geen enkel vooruitgang. Ook wilden ze geen familietherapie aangaan die ik voorstelde want vanuit mijn moeder kreeg ik ineens 'nee, jij moet het alleen doen, wij kunnen niets betekenen' Het is later heel erg misgegaan, ze belden nog steeds achter mijn rug om en ik mocht niet mijn eigen volwassen keuzes maken om bij 'oud en nieuw' bijvoorbeeld niet bij hen te willen zijn omdat ik moe was van te weinig energie ze stonden ineens aan de deur en "ik had toen ook een narcistische hulpverleenster waar ik een depressie van had' en dringden mij op om een opname of wel bij hun te komen terwijl crisisdienst al had gezegd 'opname niet goed voor mij zal zijn' ik kreeg de vraag 10x voorgelegd en treiteringen zoals 'wij hebben wel de vloer voor je gelegd{totaal uit context} en ook 'hoe kom je er dan' toen ik moest zwichtten en zei, dat ik liever dan voor opname ging, dit deed mijn moeder dan op gemene toon. Ik ben toen overstuur uit huis gerend in mijn pyama en mijn moeder had de politie gebeld (mij al gauw aan de schandpaal willen leggen' en mijn vader kwam als een dominant autoritair persoon achter mij aan lopen waardoor ik flipte en mijn hand om zijn keel legde, hoe voelt dit? niet fijn hé van je eigen dochter (ik kneep niet maar ik wou dat hij het voelde) ik kreeg daarvoor het antwoord 'dat ik hem maar eens moest vergeven'. Mijn moeder kreeg geen politie maar moest crisisdienst bellen en hun moesten vertrekken uit mijn huis en ik moest kalmeringsmedicatie hebben. Ik schrok hier enorm van, ben ook jarenlang bang geweest zoals mijn vader te worden en dus was dat het moment dat ik brak met ouders.   Maar toen ...

Daarnaast ging mijn narcistische hulpverleenster nog door, achter de rug om'  nog mijn ouders bellen waardoor de 'psychische mishandeling is teruggevorderd'. ik heb dus twee gekruiste dingen door elkaar waar ik van de hulpverleenster extra PTSS heb ontwikkeld bovenop complex-trauma en zij maar bleef doorgaan en geen wederzijds gesprek willen/monddood via mail/bellen-eenzijdig..- Begon met liefdesbombarderingen (binnen 3 maanden 'ik voel zo'n vriendschapsgevoel met je' zeggen), medelijden wekken, grensoverschrijdend gedrag (worstelen op grond), al gauw in het begin ook vriendschappelijk zijn bij ouders maar bij mij soms neerhalend was over ouders(ik heb daar toen niets op uitgedaan) cadeaus en waardoor ik al snel traumaband had (gevoel verliefdheid), kus op het raam/ik heb wel 300 euro voor je over/ neem je mee naar Ameland, toen ik zei het te persoonlijk te vinden/tevens net na mijn openbaring verliefd te voelen, gaf ze stiltebehandelingen, daarna vernederingen, kleineren bij weggaan en draaide ze het om 'dat ik teveel kritiek gaf vanuit dat 'te persoonlijk te zijn' opmerking'. Werd tevens daarnaast ook nog afhankelijk gemaakt, ze had geen grens in werk & privé (in de avond bellen en op vakantie wat ze ook weer een jaar later misbruikt heeft tegen mij). Ook andere clienten misbruiken om gelijk te halen maar vertelde ze ook over privacy-dingen die persoonlijk waren en geheel over familie gingen (gemeld over privacyschending jeugdzorg, werd niets mee gedaan want wij geven lessen en wil je meer weten over dit, mail maar) Ook mij voor detective neerzetten om een client in de gaten te houden die toevallig mijn overbuurman was, dit geschaadt heeft in omgevingsgevoel, ook dit aangekaart bij haar persoonlijk en kreeg ik een krengerige 'dan doe je het toch niet', pauzes daarna met mij opzij schuiven, triangulatie (hulpverlening/ouders), devaluatie (na ineens een adempauze te willen een maand lang, ondanks ze heletijd al pauzes had gedaan, daarnaast mij monddood maken (bellen had geblokkeerd en mail negeerde wat ik tevens daarna ook deed want pikte niet dat het eenzijdig ging, dit ging maandenlang door en ben ik ook een keer boos op geworden) en ook 'verder 'achter de rug om' in vorm van lastercampagne met valse beschuldigingen en ik heb toen door PTSS mij zelfverdedigd maar openbaar omdat ik ook niet meer doorkwam en ben ik bestraft op smaadschrift omdat mevrouw dat heeft aangegeven ondanks ik inmiddels alles verwijderd had (ook via politie wat ik netjes heb verwijderd dezelfde dag) en daardoor heb ik angst voor de brievenbus gekregen omdat ik dit alleen hoorde via al de rechtbank brief, hier mij niet op is gewezen. Tevens was die brievenbusangst er al ondanks ze mij cadeautjes stuurde (ook in de stiltebehandelingstijd) zoals chocolade en fuet maar waar niets bij was, dus geen naam. Niemand gelooft mij, instantie ernaast niet en werd 'flying monkey' en werd de tweede mishandelaar daarna en is niet wezen getuigen, later ook over mijn grenzen heen ging en stiltebehandelingen kreeg ondanks deze hulpverlener de hulpverleenster ernaast mij 'psychologisch verward maakte en keuzes moest maken om te stoppen/keuze te maken, mocht ze 'achter de rug om'wel doorgaan en was zelfs opgefokt na 4 maanden stilte tegen haar. ook belde ze zelf naar mij 'of ik kopje koffie wou drinken'en kwam niet opdagen (kruimels) Daardoor ook wantrouwen gehad naar andere hulpverlening wat ook niet altijd goed ging met traumaresponses wat niet begrepen werd. Dit dus ook door narcistische slachtoffer syndroom/PTSS.

Denk ook dat het wraak is want heb melding gedaan bij instantie (nog geeneens neerhalend) en waar ze op het matje is geroepen bij de baas, daarna belde ze weer 'achter de rug om' naar ouders om te melden wat ik wel niet doe en heb ik hier opnieuw de instantie van op hoogte gebracht en zou het wel kunnen wezen dat ze vermoedelijk is ontslagen, niets van gehoord maar ze werkte er niet meer toen ik mij dit afvroeg of het opgepakt is. Ik had geen contact meer met ouders, die wisten dus van niets, ik kreeg smsje van moeders.

Zowel mijn vader als hulpverleenster (communal narcissism) is 'verborgen narcisme ' dus geweest en de buitenwereld zien dus van beiden niets omdat ze daar hun vredelievend- neppe-zelf voortzetten.

De rest van de familie heb ik ook op laagdrempelig manier ingelicht dat er echt iets gebeurd is, niemand van de familie vraagt mijn kant en negeert mij helemaal.

Ik ben nu helemaal alleen met PTSS, ik heb schrikachtigheid en krijg van omgeving secundaire traumatiseringen en victimisatie, willen mij niet helpen omdat ik te complex zou zijn zonder mij gezien te hebben of gesproken (moest van zorg in de buurt maar ineens naar forensisch zorg gaan), huisarts had al via reclassering gehoord geen crimineel te zijn, hier heb ik wat over geschreven op ander draadje/PTSS door politie.. Krijg ook stiltebehandelingen van GGZ/{huis}artsen, krijg letterlijk streepjes toegestuurd en klachtenfunctionaris GGZ wil dat niet oppakken en sta als 'iemand wil geen hulp' niemand lijkt mij te geloven of wil het echt aanpakken, komt niet verder als 'goh wat een heftige situatie' en nemen onvoldoende tijd voor herstel en mijn emoties. waardoor ik nu in het nauw ben gedreven, helemaal alleen, gevoel dat hen juist mij weer drijven tot de armen van mishandeling want ik ben ook weer een possje teruggeweest om hetzelfde weer tegen te komen en weer brak. Onveilig voelen in omgeving, ook vanwege secundaire victimisatie politie die 'psychische mishandeling'niet heeft opgepakt. Hyperalert voor situaties/mensen. Ook trouwens bij de arts wil de klachtenfunctionaris de stiltebehandeling niet oppakken, ik word dus weggeworpen. Niemand durft dus te zeggen/bekritiseren dat stiltebehandeling kwalijk is, dit opnieuw voor angst/verdriet/depressie kan geven en zelfs boosheid. Overlapping dan ook is van narcistische mishandeling. Ik ervaar veel verdriet bij het opstaan en heb vlagen van boosheid dat naarboven komt en ben uitgeput en ook heb ik eerder al burn-out gehad.. Ook werd al eerder PMT gestopt na 4x ondanks advies ziekenhuis en kreeg ik geen traumatherapie (ondanks 4 a4tjes over mijn vader geschreven wat ze ook nog hebben complimenteerd) en kon ik niet akkoord gaan met sociale fobie en werd gauw gezet naar bemoeizorg (wil geen hulp) ook had die de doelen niet uitgevoerd en werden er dingen gedaan die niet als doel waren gezet (dat was de hulpverlener die flying monkey werd) ik heb met een reden 'sociale fobie'afgewezen omdat ik genoeg sociale vaardighedencursussen heb gehad, er werd helemaal niet gecommuniceerd en zoals je leest heb ik reden genoeg om voor traumatherapie te willen gaan. Ook door spanningen jeugd heb ik PMDD ontwikkeld (wat niet te bewijzen is want daarvoor wordt niets gevonden maar wel MRI gehad(niets) darmen(niets) gynaecoloog(niets).

- Ik voel mij inmiddels buiten de maatschappij maar dan echt werkelijk en ben geisoleerd geraakt en heb niemand/geen vrienden.

Ik merk in mijn ervaring de laatste jaren nog steeds onbegrip over het fenomeen 'breken met je ouders' 
Het voelt voor mij dat ik behandeld wordt alsof je 'zomaar' even met je ouders breekt waardoor je eenzaam komt te staan vanuit een noodzakelijke weg die ik moet nemen. Ik zeg expres geen keuze want het is voor mij geen keuze ondanks ik al veel gedaan heb om samen te komen en het een giftige relatie bleef met een terugkerende spiraal wat uiteindelijk ontploft is en ik niet verder kon en ik letterlijk ziek van contact werd met steeds heftigere migraine-aanvallen die nu aanduidend minder zijn. De relatie betrof een narcistische opvoeding met af en toe fysiek geweld. Ik krijg soms antwoorden die eromheendraaien, dan antwoorden ze wel op de oppervlak maar het breken met ouders wordt overheen gestapt. Sommige doen dit echter omdat ze het misschien wel oncomfortabel vinden maar als je alleen bent met wat je hebt meegemaakt i.v.m kindermishandeling lijkt het me juist van de mensen die je zouden moeten helpen een vereiste of een weg om te nemen om meer van de inhoud te willen onderzoeken en tijd voor te nemen. Ik voel me hierdoor in de steek gelaten door de maatschappij om dat er te weinig secuur mee omgegaan wordt want krijg hierdoor te weinig kans om het langzaam op te bouwen en uiten op een langzame opbouwende manier die bij me past of je wordt al gauw voor de leeuwen gegooid en gaat het over jou terwijl praten over de daden juist verwerking biedt.  En dat je met een gegronde reden 'er alleen voor staat' en dus voldoende veiligheid wil ervaren.

Tevens dat dit niet zomaar wat doet, dat het zowel als mij 'sterk voelde' zowel ook verdriet had, rouw had van het breken. Tevens aansluitend hierdoor te maken had met narcistische mishandeling van een ambulante hulpverleenster waar niemand (en wel zag) ingreep waardoor ik nu helemaal mij buiten de maatschappij voel staan. Onterecht bestraft.

Drie jaar geleden ben ik op een alleen voor fietsers toegestaan, heel smal fietspad in gevaar gebracht door een tegemoetkomende scooterrijder die daar helemaal niet mocht rijden. Van schrik en kwaadheid heb ik mijn middelvinger naar hem opgestoken. Hij is omgekeerd en heeft mij bedreigd, in m'n gezicht gespuugd en me vervolgens met grof geweld het ziekenhuis ingetrapt met als gevolg voor mij blijvend lichamelijk en geestelijk letsel en flinke financiële schade. De politie heeft een compleet bij elkaar gelogen proces-verbaal opgemaakt en de door mij opgegeven getuigen zelfs niet eens gebeld. De politie zei geen contact te kunnen krijgen met die getuigen, die hebben mij een paar maanden later gezegd dat ze nooit door de politie waren benaderd. Ik kreeg van de dienstdoende politieagent te horen dat ik, door mijn middelvinger op te steken, het geweld zelf had uitgelokt, dat het dus mijn eigen schuld was en dat de politie er verder geen werk van zou maken. Die scooterrijder reed met een valse kentekenplaat, die was dus echt niet voor het eerst gewelddadig en vast ook niet voor het laatst. Naar mijn idee alle reden om er juist wel achter aan te gaan.
Ik heb mondeling mijn bezwaren tegen het proces-verbaal duidelijk gemaakt (voor zo ver ik al huilend en nog helemaal in verband en pleisters uit mijn woorden kon komen), maar ik ben door dit agentje samen met zijn collega zwaar onder druk gezet en heb, onder toezegging van toezending van een gecorrigeerd proces-verbaal, getekend voor akkoord. Die herziene versie is er nooit gekomen, volkomen achterlijk dat ik daar toen op vertrouwde.

Als onderdeel van mijn bijna drie jaar durende traumatherapie heb ik een brief geschreven aan de betreffende agent die het proces-verbaal heeft opgemaakt om hem te vertellen wat hij heeft aangericht en dat dat nog erger is dan wat die scooterrijder heeft gedaan. Ik heb ook zijn door mij gewenste reactie moeten schrijven en dan weer mijn antwoord daarop (dat is de driebrievenmethode, waarbij ze alledrie niet echt worden verstuurd).
In die eerste brief heb ik die agent een pathologische leugenaar en een lafbek genoemd. En ook een verrader van hetzelfde niveau als de NSB-ers die in de oorlog mijn vader hebben verraden. Dit agentje had mij moeten beschermen, maar heeft mij compleet in de steek gelaten. Uiteindelijk heb ik zeven weken geleden die brief toch naar hem verstuurd en een kopie naar het hoofd van zijn politiedistrict met de duidelijke vermelding dat ik dit geschreven heb als onderdeel van mijn traumatherapie. Er stond o.a. ook in dat mijn dubbele PTSS (van scooterrijder en van agent) mijn leven ingrijpend heeft veranderd. Zo heb ik tegenwoordig op de fiets (ik fiets weer veel, maar nooit meer zonder angst) altijd pepperspray bij me en ik doe geen vrijwilligerswerk meer waarbij er ook maar de kleinste kans is dat ik in aanraking kom met de politie.
De reactie van de politie is inmiddels, na zeven weken, binnen: ze willen niet praten over wat die leugenachtige agent heeft aangericht, maar ik ben wel opgeroepen voor een verhoor op vrijdag 29 juli omdat ik verdacht word van een strafbaar feit, namelijk belediging. Die oproep is, kenmerkend voor lafbekken, uitgereikt door twee zwaarbewapende agentjes.

Ik had gehoopt op een inhoudelijk gesprek met de chef van het politiedistrict, maar die heeft dus gereageerd zoals de overheid standaard reageert, namelijk burgers als verdachte aanmerken.

Het is overbekend dat je bij traumatische ervaringen soms jaren nodig hebt om adequaat te reageren en dat is mij bij deze politieagent ook overkomen. Wat ik natuurlijk had moeten doen, is een klacht indienen over het proces-verbaal maar het heeft heel lang geduurd voordat ik daar aan toe was. Ik was vooral bezig met overleven, met proberen uit mijn zware depressie te komen, met proberen weer de dingen leuk te gaan vinden die ik mijn hele leven leuk vond, want echt alles was  weg. Gelukkig heeft de politie zichzelf goed beschermd tegen mensen die ze de grond in hebben getrapt en die veel tijd nodig hebben om weer op te staan: klachten over gebeurtenissen van meer dan een jaar geleden worden niet in behandeling genomen.
Tegen scooterrijders kan ik me misschien voortaan verdedigen, tegen de overheid nooit want dit ga ik vrijwel zeker verliezen. Ach, een strafblad kan er ook nog wel bij.

Heeft iemand hier ook traumatische ervaringen met de politie?

Hét slachtoffer bestaat niet: ieder slachtoffer beleeft de gevolgen van een ingrijpende gebeurtenis op zijn of haar eigen manier. Wat slachtoffers gemeen hebben, is dat je als slachtoffer bent geschonden in je (gevoel van) veiligheid. Daarom is het zo van belang dat instanties, mensen en omstandigheden waar je in de nasleep van die ingrijpende gebeurtenis mee te maken krijgt, jou veiligheid bieden. Zowel binnen als buiten de strafrecht- en zorgketen. Zowel voor, tijdens als na een strafzaak. En ook media, hulpverleners en je eigen sociale omgeving kunnen een rol spelen in het bieden of schaden van een veilig klimaat voor jou als slachtoffer.

Het bieden van een veilig klimaat voor slachtoffers is maatwerk en tegelijkertijd veelomvattend. Wat het ene slachtoffer veiligheid biedt, ervaart een ander misschien als onveilig. Ook is het niet vanzelfsprekend, denk aan de recente media ophef rondom uitspraken van Johan Derksen en de misstanden in de sportwereld en de discussies rondom de uitbreiding van slachtofferrechten.

Daarom zijn wij benieuwd: wat betekent veiligheid voor jou? Wanneer en bij wie voelde jij je veilig na de ingrijpende gebeurtenis die jij hebt meegemaakt? Waarom voelde je je toen veilig, wat was belangrijk voor jou? En wanneer, bij wie voelde je je niet veilig? Kun je zeggen waarom dat zo was? Laat je reactie hieronder achter in de comments. Dat helpt ons om beter aandacht te vragen voor het belang van veiligheid voor slachtoffers, bijvoorbeeld tijdens de summer school Victimology 2022 die over veiligheid van slachtoffers gaat.

Hallo allemaal,

Ik wil graag iets met jullie delen en vind het nog steeds naar om het te vertellen aan de mensen. Omdat ik er elke dag nog mee zit te worstelen met de beelden die ik zie en de gevoelens die daar bijhoren. 

Ik was 6 jaar en toen begon van mij een hel al eigenlijk. Ik was verplicht om naar een schippersinternaat toe te gaan vanwege het werk van mijn ouders. Het was  januari 2009   zat nog maar 3 weken op het schippersinternaat, er was een groepsleidster die vond ik altijd al een aparte vrouw gevonden. Maar op een gegeven moment stond ze achter mij en voelde dat ik ineens aan mijn nek getrokken, voelde dat ik van de bank werd getrokken, tot aan de deurpost. Daarna voelde ik dat ze aan mijn hoor vasthield en voelde dat ze me mee trok naar mijn slaapkamer, we stonden daar stil en voelde dat ze op mijn achterhoofd sloeg. Ik voelde direct al ongemakkelijk dat dit is gebeurde. Dit ging elke week zo door maar dan net steeds met mijn nek pakken, oren trekken en het slaan op mijn. Ben al 1 keer opgesloten geweest in een hok en ze heeft mij meerdere keren in het niets om haar heen geslagen vooral op mij. Dit gebeurde tot  januari 2011. Elke  week weer soms meerdere keren in een week. Ze heeft mij ook 1 keer mijn keel vast gegrepen, het is nu zo erg dat alle mensen mij niet van achteren of de zijkant moeten benaderen, als ze dat wel doen ga ik zelf helemaal door de lint heen.

Ps: Dit is nog oppervlakkig vertelt.

Ik heb hiervoor hulp kunnen vinden, heb sinds februari 2022 voor het eerst aan iemand vertelt dat dit is gebeurd. Dat was aan mijn psycholoog, daarna heb ik langzaam uitgebreid om aan meer personen te vertellen die ik wel vertrouw. Ik heb door de jaren heen geen vertrouwen in mensen gekregen, omdat ik bang was dat er iets zou gebeuren. Ik heb daar nog steeds veel last van maar gaat met stapjes steeds beter met me.

weten jullie hoe je de laatste stuk van je trauma eruit kunt krijgen? Ik vind het echt lastig om het te verbreken van mijn beelden en gevoelens.

groetjes, 

Goede middag allemaal,

Ik wil me even voorstellen,

Ik ben Marjo.

21 juli aanstaande  is het inmiddels 3 jaar geleden dat er opeens 3 gemaskerde  mannen aan mijn bed stonden, waarvan  een man me naar beneden sleurde, me knevelde, me keihard op mijn hoofd sloeg, en me bedreigde met een pistool tegen mijn hoofd. Ik zag mijn leven in een flits voorbij gaan, en dacht nu ben ik er geweest. Lang dacht ik, ik kan pas weer leven zodra ze de daders te pakken hebben. Maar dat hield ik niet vol. Dus zocht ik hulp, en met deze uitstekende hulp lukte het me om mijn leven weer op te pakken. Ik leerde met de angsten, zoals plotselinge geluiden om te gaan. Ik hoop met dit verhaal, mochten er meer mensen zijn, die zoiets vreselijks is overkomen, tot steun te zijn.

Vriendelijke groet,

Marjo Abrahams.

Op donderdag 30 juni 2022 Ben ik mishandeld door 6 jongeren en ben meerdere malen geschopt en geslagen ik heb aangifte gedaan maar ik heb er verwondingen van overgehouden de binnenkant van mijn oor was helemaal bebloed en ik had geen gevoel meer in mijn linker wang als iemand mij aanraakte voelde ik het niet en ik zag ook dubbel met mijn linkeroog ik hoop dat dit nooit gebeurt bij 1 van jullie 

Dag allemaal. 

Onlangs  ben ik voor de 2de keer heel zwaar mishandeld door mijn ex. Ik heb dagenlang heftige pijn aan mijn keel, hals en hoofd gehad ivm wurging en ook doordat hij mij met een zwaar voorwerp heeft neergeslagen.

Hij is opgepakt maar inmiddels vrij ij afwachting tot hij moet voorkomen.

Veilig thuis heeft veiligheidsafspraken gemaakt, hier ben ik niet bijgeweest. Ik moest er of fysiek bij zijn of online. En ik wil en kan hem niet zien of zijn stem horen. Dit geeft enorm veel stress.

Nu is er opgenomen in het plan dat er in september een evaluatie komt en dat als mijn minderjarige kinderen niet naar hun vader gaan er verplicht gesprekken gevoerd gaan worden?!! Zodat ze naar hem moeten. Ook moet plotseling de afspraken in het ouderschapsplan aangepast worden. Mijn kids zijn boven de 12. Als ze niet willen, willen ze niet. En ik ga ze ook niet bij hem brengen of dat hij ze bii mij ophaalt, ik wil hem echt niet zien.

Ik word dus met de rug tegen de muur gezet. En dader wordt gewoon beloond. Tja je hebt samen kinderen en poging tot doodslag en zware mishandeling... jammer dan?!

Heb ik en mijn kinderen helemaal geen rechten? Oudste zou straks wel willen, uit eigen belang. (Geld en stappen vader brengt en haalt hem).

Iemand tips? Kan ik in bezwaar gaan? Of is het jammer dat je ziek wordt als je hem ziet, had je maar bij de afspraak moeten zijn ?