Voor slachtoffers van geweld

Zo ik ben vandaag naar een club geweest. Dit was voor de 2e keer in een half jaar geweest. 

Mijn ex nam mij vaak naar de club waar zij werkte en ik bleef daar dan een tijdje daar. Nu dat ik bij haar weg ben merk ik dat ik al zenuwachtig wordt van het idee. Vorige week ben ik met een groep vrienden een avond naar verschillende club geweest. In het begin  was ik nog nerveus maar na een tijdje ging het beter. 

Nou ben ik vanavond weer met vrienden naar een club geweest (een andere dan de vorige keer). Dit keer ging niet helemaal goed.  Ik weet niet wat, maar  iets  tricker mijn herinneringen en ik kreeg laatst van flashbacks. Ik bleef bij mijn vrienden in een poging om in het hier en nu te blijven. Ondanks dit heb ik het wel naar mijn zin gehad.  Ik wilde alleen dat ik gewoon vrije kan zijn en niet andere in mijn buurt moest houden om niet in paniek te raken. 

Hallo allemaal,

Ik ben net 1,5 maand weggegaan bij mijn vriend. We waren gek op elkaar en hielden allebei ontzettend veel van elkaar. De eerste 1,5 tot 2 jaar was het goed. Al wel met wat red flags. Maar de laatste 2 jaar werd ik verbaal en fysiek mishandeld. We wilden het zo graag oplossen en hij is een goed mens. Maar heeft door zn kindertijd en misschien wel door een stoornis wie weet, hele heftige emotionele problemen. Kon niet normaal conflict hebben en heeft een probleem met emoties reguleren en agressie. Ik heb het er ontzettend moeilijk mee te verwerken maar ben wel in therapie. Ik heb zo veel heftigs meegemaakt en heb ook veel liefde met hem gekend dat het heel ingewikkeld is om te plaatsen allemaal. Ik mis het goede aan hem en de connectie die we hadden. We wilden een leven samen en een gezin uiteindelijk. We waren maatjes voor een hele tijd. Tegelijk heeft hij me zo veel pijn gedaan. Fysiek, verbaal door pesterijen en het kapotmaken van mijn spullen. Het is alsof ik 2 mensen in 1 lichaam heb gekend. Ik mis onze connectie maar ben opgelucht dat ik nu voor mezelf heb gekozen. We waren samen van mijn 19e tot mijn 23e. Ik voel me erg alleen ondanks dat ik een lieve famillie en vriendengroep heb. Ik zou het zo fijn vinden contact te hebben met iemand die soortgelijke ervaringen heeft. 

Bedankt voor het lezen x 

Ik ben al sinds 5 jarig leeftijd fysiek en verbaal mishandeld door mijn ouders. Als de oudste kind, moest ik zien hoe mijn vader iedereen rond liep te gooien en hoe hij mijn moeder continu bij de nek greep. Mijn moeder zou haar woede vervolgens uiten op mij. Ik ben ondertussen 21 jaar geworden. Al de slechte herinneringen van mijn kindertijd spelen continu in mijn hoofd. Door de krappe huizenmarkt in randstad is het voor mij bijna onmogelijk om uit huis te gaan. Ik leef met twee monsters. Mijn moeder is ondertussen af van het geweld dat mijn vader toonde tegenover haar, maar ze heeft mij niet losgelaten van het geweld dat ik tot op de dag meemaak. Mijn vader, die mij ziet als een baksteen op zijn rug, heeft zijn nieuwe doelwit gevonden. Namelijk ik.

Ik heb reeds nog net geen glas tegen mijn hoofd aangekregen omdat ik examenstress heb (Ik heb ontweken, hij heeft mij daarna een vuist in mijn gezicht gegeven maar dat is weer wat anders). Omdat ik een toekomst voor mijzelf bouw. Ik word langzamerhand geforceerd om te stoppen met school zodat ik volledig voor mijn zieke moeder kan zorgen, die weigert om te doen wat de doktoren zeggen zodat ze de rest van haar leven met minder pijn kan leven.

Ik heb pijn. Ik ben somber, ik ben woedend.

Ik heb zestien jaar van mijn leven excuses gemaakt en ze vergeven voor alle pijn die ze mij hebben veroorzaakt. Geloof me of niet, als ik geen jongere broertjes/zusjes had, kon ik misschien wel een maatschappelijke werker inschakelen, ongeacht of ik dan weer iets tegen me aan zou krijgen of niet. Ze raken mijn jongeren niet aan, die zijn gelukkig hier. Ik kan ze hun ouders niet afpakken, maar ik heb zelf geen ouders meer. Ik heb ze begraven naast mijzelf.

Hoihoi, 

Sinds een paar dagen kan ik niet naar bed voordat ik eerst gecontroleerd heb of het gas van het gasfornuis wel uit staat.  Ik moet het dan controleren anders slaap ik helemaal niet. En ik slaap al zo slecht. Het bijzondere is dat ik geen traumas heb wat gerelateerd is aan gas. Anders zou het zeer makkelijk te verklaren zijn. 

Zijn er hier mensen die iets dergelijks herkennen van zichzelf?  Of begin ik nu echt langzaam maar zeker gek te worden? Ik hoop het niet want dan zou mijn ex nog gelijk krijgen ook...... Zucht.

Groetjes,

Arnold 

Lieve mensen,

Het is vier jaar geleden dat de moeder van mijn jongens bij ons is weggegaan. Ik was toen net herstellende van een hartoperatie en me aan het voorbereiden (lees bijeenrapen) voor de operatie aan de tumor op een bijnier van me.

Hoewel haar vertrek als een verlossing voelde (er was sprake van huiselijk geweld naar mij en de jongens niet overdreven veel maar toch) was het moment waarop ze vertrok wel erg slecht gekozen en tekenend voor hoe ze als persoon is.

Ik woon nu in een ander huis en alle jongens wonen bij mij. Ze gaan (vanwege een omgangsregeling) drie weekenden per maand naar hun moeder. 

Geloof het of niet maar ik ben 28 jaar samen geweest met de moeder van mijn jongens. En over deze periode zijn alle goede en/of mooie herinneringen weg.

Ik  heb geen idee waarom ik een relatie met haar ben begonnen. Kan van al mijn relaties vertellen wat mij in hen aantrok maar niet van haar. Waarom gaan samenwonen, trouwen, en kinderen? Ik weet het niet!

Hoe is het gegaan met gezinsuitbreiding? Van de geboortes weet ik alleen van een paar en dan alleen wat er verkeerd ging. Weet niet meer hoe ze me vertelde dat ze zwanger was. Ik heb geen herinnering aan hoe het leven was. Klaar met werk, naar huis en hoe ging het dan? 

In de begin jaren van de relatie had ik een aantal vriendinnen en toen opeens niet meer. Hoezo gedurende de eerste 10 jaar vreemd gaan en dan opeens niet meer?

Mijn geheugen over die jaren is goed te noemen, ik weet vrijwel alles nog en alle negatieve herinneringen aan haar zijn er nog maar er moet ook een goede tijd zijn geweest. want hoezo samenwonen en hoezo kinderen en dan ook nog eens zes.

Heeft 1 van jullie eenzelfde iets of is bekend hiermee dan hoor ik graag van je! 

Ja, natuurlijk bij de huisarts geweest maar de verwijzing naar een psycholoog leverde niets op omdat deze "stoornis" niet in een hokje past zodat het vergoed wordt.

Dankjewel voor het lezen van mijn verhaal of beter een deel van mijn verhaal.

Dag lieve mensen,

Ik heb nu langer dan een jaar geleden het contact met mijn ex verbroken. In die relatie is er sprake geweest van zowel fysiek-, verbaal-, als seksueel geweld. Ik heb een lange tijd het idee gehad dat dit geen impact op mij heeft gehad. Echter heb ik al een lange tijd last van een raar gevoel in mijn hoofd wat ik het best kan omschrijven als duizeligheid, dit is tijdens de relatie begonnen. Er is veel lichamelijk onderzoek geweest en hier is niets uit gekomen. De duizeligheid is zo belemmerend dat het niet meer lukte om te werken. Ik dacht dat wellicht het verzwijgen van de mishandeling een oorzaak kon zijn en ben begonnen er over te gaan praten met naasten en ik heb tevens ook psychologische hulp gezocht. Ik ben blij dat ik er voor heb gekozen om mijn verhaal te delen en het trauma te verwerken. Ik heb ook zeker het idee dat het heeft geholpen om mij minder te schamen voor wat mij is overkomen. Echter ervaar ik nog steeds dat rare gevoel in mijn hoofd en ben ik heel erg vermoeid. De klachten die ik nu nog ervaar passen denk ik het best in een burn-out achtig kader waarbij het aannemelijk is dat mijn stresshormonen uit balans zijn geraakt. Ik vraag mij af of andere mensen dit ook zo ervaren/hebben ervaren. Ik kan namelijk weinig vinden over langdurige, fysieke klachten na het meemaken van een trauma. 
 

Veel liefs en sterkte toegewenst aan iedereen die het moeilijk heeft. 
 

Dag lieve allemaal,

Mijn naam is Ro. Enige tijd geleden kwam ik op de website van slachtofferhulp terecht. Wat een openbaring. Ik stel mijzelf bij deze voor als ambassadeur!

Ik heb en rugzak vol aan ervaringen. Inmiddels mag ik het wel een rolkoffer noemen denk ik (haha). Helaas zit deze rolkoffer ook gevuld met traumatische ervaringen. Ik heb niet altijd ervaren wat liefde krijgen is. Liefde geven wel. Ik ben opgegroeid in een huishouden van 5. Mijn ouders, een oudere broer en een oudere zus. Mijn zus en moeder hebben beide een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wat maakte dat zij altijd in het middelpunt van de aandacht stonden. Maar ook hadden zij hele sterke denkwijzen over hoe iemand hen moest behandelen. Ik, als jongste van het gezin en enigst overgebleven vrouw in huis, was ik vanaf mijn geboorte al doelwit van die 2. Iemand met narcisme is heel goed in manipuleren. Wanneer dit vanaf je geboorte al start, sta je 1-0 achter en je begint gelijk met een oneerlijke kijk op de wereld. Een wereld waarin ik niets mag en andere alles mogen.

Dit is de basis geweest voor mijn traumatische jaren. Ik weet hoe het is om niet geliefd te zijn, om de schuld van alles te krijgen. Ik weet hoe het is om depressief te zijn, ongelukkig, eenzaam en verdrietig. Ik weet hoe het voelt wanneer niemand je gelooft. Ik weet hoe het is om geen huis te hebben. Ik weet hoe een burnout voelt. Ik weet wat seksueel, fysiek en mentaal misbruikt is. Omdat mij dit allemaal is overkomen. Ik heb hier complex ptss, body dismorphia en mannenangst aan overgehouden. Mijn depressies heb ik al overwonnen. Stoer he?!

Ik heb jarenlang mijn traumatische ervaringen goed gepraat voor de ander. Zoals bijvoorbeeld het seksueel misbruik van mijn toenmalige vriend. Ik verkracht? Dat kan niet. Want het was een relatie dus gaf ik indirect toestemming toch? Ik heb niet elke keer tegen gestribbeld, dus is het geen verkrachting. Toch? Allemaal fout. Het was ongewenst. En dat is nooit goed te praten. Ik besefte mij dit pas heel kort geleden. Toen ik van andere vrouwen soortgelijke verhalen hoorde en ook zij zeiden ‘het is geen verkrachting, dat is erger’. En toen hoorde ik mijzelf denken: Ach lieverd. Dat was het wel. Kom, ik geef je een hele dike knuffel.’

Op dat moment dacht ik; maar waarom zeg ik dit niet tegen mijzelf? Waarom zou het in mijn geval anders zijn? Omdat dat mij geleerd is door mijn narcistische familie. Voor mij gelden andere regels. Nou, niet meer! Ik lees graag ervaringen van anderen. Het helpt mij enorm! En als ik kan helpen vind ik dat alleen maar nog geweldiger.

En dat is precies wat we hier doen op dit platform voor mijn gevoel. Jullie zijn echt helpers. Door te praten of te luisteren. Beide is zo helpend geweest en nog steeds. En ik doe graag hetzelfde voor jullie allemaal!

Dank jullie wel! Ik stuur jullie allemaal een dikke virtuele knuffel toe en voel je niet bezwaard mij, of andere, om hulp te vragen.

Liefs, Ro

Vader agressief, verkrachtte moeder, speelt nu de vermoorde onschuld. Dat ik ermee zit ligt volgens hem aan mij. Hij wil er niet over praten en ik doe nu net als mijn moeder toen, laat dit zo en doe net of ik van hem hou en zeg dit nb ook! Zelfhaat speelt hier een grote rol. Ik merk wel dat ik heel angstig ben en ben geweest. Bij een iemand die naar mij schreeuwt staat mijn leven alweer op z'n kop.

Dit zal niemand begeijpen. Zeker in mijn omgeving. Dus kan het met niemand delen. Daar ga ik bijna aan onder door! OK ben día mishandeld. Maar blijft met hem samen wonen, dus relator houden. Hij heeft DIT gedurende psychose gedaan. Weigerde medicatie. Zit in Spaanse gevangenis, IS wel ff anders dan un Nederland. In 6 maanden 3x gezien en wel intense briefwisseling, waarin hij alles verteldt en om vergiffenis vraagt. Iedere brief en heb ER al kleine 200.Hij moet nog 1jaar. IS flink depressief en EINDELIJK aan de pillen. Ik ha binnenkort naar een psycholoog.

Lieve mensen, ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Op dit moment wil ik gewoon mijn hart luchten. De zoveelste keer weer dat het voelt alsof ik een dieptepunt heb bereikt en elke keer weet ik ook dat dit niet de laatste keer zal zijn. 
 

Ik voel mij gevangen in dit huwelijk. Ik maak mijzelf wijs dat ik het voor mijn kleine doe maar tegelijkertijd weet ik dat dit niet waar is. Voor mijn kleine zou ik juist weg mogen gaan. Nu ik er zo over schrijf is mijn grootste angst de strijd die ik zou moeten voeren tijdens/na een scheiding. Hier heb ik absoluut niet de kracht voor. 
 

Een lang verhaal kort. Ik ben getrouwd met een narcist. Ik word regelmatig uitgescholden, bedreigd, bespuugd en in de ergste gevallen ook geslagen. Ik blijf niet bij hem omdat ik hoop heb dat het niet meer gebeurd. Die boot heb ik al laten varen. Ik weet dat het weer gebeurd en door deze gedachte walg ik nog meer van mijzelf. 
 

Er is niks meer van mij over. Geen vrolijke meid meer in de 20. Geen plezier. Geen trots. Geen eergevoel. Geen geluk. Ik ben op en ik weet niet hoe lang ik nog dit masker kan ophouden. Dit masker wordt te zwaar..