Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor verkeersslachtoffers

Vakantietijd

Normaal gesproken een tijd van onbezorgd genieten van het samen zijn met je dierbaren en uitrusten van je dagelijkse beslommeringen. Maar hoe snel kan daar verandering in komen wanneer een van je naasten of jijzelf een ongeluk krijgt en daarbij blijvend letsel op loopt of komt te overlijden, in ons geval ook nog in het buitenland. ( Zuid Amerika)

 Je hele leven staat op zijn kop en je krijgt te maken met zoveel instanties waarvan het bestaan niet wist.
Soms ontvang je wel 3x dezelfde update en soms hoor je niets omdat iedereen denkt dat de ander dat al heeft gedaan. 
Hoe dankbaar ben je dat na 8 weken het lichaam van je kind weer thuis is en je hem eindelijk kunt begraven. Met je verstand weet je dat hij er niet meer is maar het gevoel dat hij nog op reis is en gewoon de deur weer binnen komt lopen blijft aan je knagen, zelfs nu na ruim 2 jaar nog. 
En dan breekt de vakantieperiode weer aan. De eerste zomer vertelde onze oudste zoon dat ze een vliegreis hadden geboekt, Pffff, die kwam binnen, onze jongste zoon is met  een vliegtuigje neer gestort. Je wilt ze niet verbieden om te gaan maar je weet dat de slapeloze nachten gaan komen. Vanaf hun vertrek tot aan het moment dat je ze weer in je armen sluit. 
Ook komt er een moment dat je zelf weer op vakantie gaat. De eerste keer zijn we een paar dagen in Nederland weg geweest. De laatste dag zijn we onmiddelijk na het ontbijt huilend en met heimwee in de auto gestapt om terug naar huis te gaan.
Inmiddels hebben we zelfs weer een keer gevlogen. Schiphol was emotioneel een hele grote uitdaging met alle herinneringen, maar we hebben het gedaan.
Voor ons zal de vakantieperiode nooit meer hetzelfde zijn. We hebben afspraken gemaakt om dagelijks een berichtje naar de achterblijvers te doen dat alles goed is maar de opluchting wanneer iedereen weer veilig thuis is overheerst.
Hoe gaan jullie om met de vakantieperiode. Bespreken jullie de angst en bezorgheid met elkaar en maken jullie afspraken om elkaar regelmatig bericht te doen of maken jullie andere afspraken. 

Voor ons deze zomer een weekje vakantie dicht bij huis maar voor iedereen geldt; kom weer veilig thuis.

Bezig met laden...

6 Reacties

12 juli 2024

Dank je wel voor het delen en dat je woorden kan geven aan wat je ervaart.

09 juli 2024

Lieve Anja,

Weer zo herkenbaar! Ik vind eigenlijk alles anders en spannend. Ook al was het voor mijn man een verkeersongeval, toen ik in mei met mijn zoontje ging vliegen vond ik dat ook enger dan ooit. Misschien omdat je nu weet wat er kan gebeuren. Je grootste angsten werkelijkheid zijn geworden. Ik heb toen inderdaad ook mijn ouders en schoonouders op de hoogte gehouden. Meteen een berichtje toen we veilig geland waren. Ook toen ik in het hotel was even met de moeder van mijn man gebeld. Om gewoon alles even te delen.

Niks is meer hetzelfde. Alles is anders! En toch doen we het elke dag weer.

Wat mij op de been houd om toch de dingen te doen die ik eng vind is de gedachte dat ik voor 200% moet genieten nu. 100% voor mezelf en 100% voor mijn man. Hij kan het niet meer. En ik ben het eigenlijk verplicht naar mijn zoontje toe.

Blijft het moeilijk? Zeker weten! En toch komt er af en toe weer een sprankje geluk om de hoek kijken als ik het toch weer heb gedaan :)

Ik blijf bewondering voor jou hebben!

Liefs van mij!

09 juli 2024

Lieve Shyla,

Wij blijven inderdaad ook leuke dingen doen omdat onze zoon ook zo'n levensgenieter was. Toch zijn we ons er meer van bewust dat het leven niet meer zo vanzelfsprekend is.
Wat je zegt, niets is meer hetzelfde en toch gaan we door, soms met een lach en de volgende keer met een traan.

Je mag trots zijn op jezelf

Liefs Anja

12 juli 2024

Inderdaad en toch gaan we weer elke dag op pad. Vandaag weer, ondanks het onderliggende gevoel. dank je wel voor het delen.

12 juli 2024

Wat goed om te horen dat je ondanks alles weer elke dag op pad gaat! Heel dapper!

12 juli 2024

We gaan inderdaad iedere dag weer door. Sommige dagen gaat het best goed maar er zijn dagen dat ik het liefst in bed zou blijven liggen. Alhoewel ik daar ook wel eens aan toe geef.
Soms is het goed.om even pas op de plaats te maken en jezelf en je verdriet op de eerste plaats te zetten.
Daarna is er weer ruimte in mijn hoofd om door te gaan.
Hoe breng jij het op om toch elke weer door te gaan

Liefs Anja