Vakantieperiode
De maand juni is alweer aangebroken en dat betekent dat de vakantieperiode langzaam begint. Net zoals de feestdagen vind ik dit best een lastige periode. Het zonnetje gaat lekker schijnen en overal waar je komt, zie je in mijn ogen complete gezinnen. Als jij dan iemand in je gezin mist, voelt dat best eenzaam.
Hoe doen jullie dit? Vakanties en rouw?
Ik ben eind mei voor het eerst alleen met mijn zoontje op vakantie geweest. Dit was een proefvakantie, zoals ik het noemde, om te kijken hoe het is om alleen met mijn zoontje op vakantie te gaan. Iets wat ik heel graag wilde doen, maar ook onwijs eng vond. Sta je daar als jonge weduwe en alleenstaande moeder in je eentje op een vliegveld met een koffer, buggy en twee rugzakken. Oh ja, en een peuter van drie die het na de vlucht toch wel helemaal gehad heeft en het liefst continu wegrent, in een vreemd land waar je de taal niet spreekt. Toch hebben we het samen gedaan. Het was heel erg pittig, maar wel fijn. En ja, als ik alleen thuis blijf, is het ook pittig. Dus dan liever met een heerlijk zonnetje in een andere omgeving waar ik even niks moet. En ook op dat moment kom je toch weer in je rouw terecht. Rouw om wat er niet meer is en ook nooit meer zal komen. Dat dit ons leven nu is. En natuurlijk een onwijs gemis van mijn man.
Ook kunnen dit soort dingen erg confronterend zijn. Zo werd er bijvoorbeeld regelmatig een tafel gedekt voor drie personen en kreeg ik de vraag: "Komt er nog iemand aan? Of ben je met zijn tweetjes?" Waardoor ik toch een paar keer naar een lege plek heb moeten kijken. Natuurlijk kan ik er dan wat van zeggen, maar eerlijk gezegd had ik zelf niet echt de behoefte om het uit te leggen. En elke avond zit je alleen op de hotelkamer omdat die kleine moet slapen. Je hebt weinig aanspraak. Ja, behalve met je driejarige.
Hebben jullie al vakanties op de planning staan? En gaan jullie net zoals ik voor het eerst weer weg zonder het complete gezin? Zien jullie daar tegenop? Of heb je dit al eerder ervaren en heb je tips?
Ik mag nu weer wachten tot onze vakantie in september. Gelukkig kijk ik daar nu veel meer naar uit, nu ik deze proefvakantie heb "overleefd".
4 Reacties
warme groet
Dankjewel! Wat lief!
Qua voorbereiding heb ik vooral mijn zoontje voorbereid op de trip. Vaak zeggen dat we dit gaan doen. En hoe lang nog slapen. Niet dat hij dat begreep, maar dat hielp mij zelf ook.
Daarnaast zorgen dat ik alle papieren in orde heb. Als je partner is overleden moet je allerlei papieren meenemen om aan te tonen dat je alleen met je kind mag reizen. Dit moet ik doen tot mijn zoontje 18 is. Dus die confrontatie blijf je elke keer weer hebben.
Ik heb gezorgd dat mijn zoontje even een paar uurtjes ergens anders was zodat ik in alle rust mijn koffer in kon pakken. Dit is niet altijd makkelijk, want elke keer oppas zoeken is nogal een uitdaging.
Ik kan van mezelf nogal een paniekvogel zijn. Dus heb heel erg geprobeerd om rustig te blijven. De moeder van mijn man heeft ons naar het vliegveld gebracht. En ook dat gaf toch een soort rust voordat we gingen vertrekken.
En verder heb ik zo goed mogelijk mijn best gedaan om alles over mij heen te laten komen. Te accepteren dat er verdriet mag zijn.
En ik kijk zeker uit naar onze volgende trip. Zal weer spannend zijn, maar ik weet nu dat het ook heel goed is voor mijn zoontje en voor mij. Dus ik ben blij dat wij dit in september weer mogen en kunnen doen!
Liefs!