Soms sta je er niet eens bij stil…
Na een verkeersongeluk – of misschien zelfs meerdere – verandert er vaak zoveel in je leven. Voor mij waren er twee ongelukken, en daarna volgden talloze operaties, maar ik ging eigenlijk maar door. Ik was jong, dus stond er niet echt bij stil.
Het leven moest doorgaan, dacht ik toen, en ik ging mee in dat tempo. Pas toen ik bij deze community terechtkwam en met anderen sprak die soortgelijke ervaringen hebben, realiseerde ik me echt wat er allemaal gebeurd is. Hoeveel ik eigenlijk had meegemaakt, en hoe lang ik dat niet echt een plek heb gegeven.
Misschien herken je dit, of heb je zelf ook dat moment gehad waarop je opeens stilstond bij alles. Het kan helend zijn om erover te praten met mensen die hetzelfde doorstaan. Dus voel je vrij om iets te delen over jouw eigen ervaring, of gewoon hoe het vandaag met je gaat. Samen maken we het een stukje draaglijker.
4 Reacties
Ik moet zeggen, het verkeersongeval is niet het eerste en enige trauma wat ik in mijn leven heb opgelopen, dat is in mijn kindertijd al begonnen.
Maar als ik naar het verkeersongeval kijk, dank ik de hemel op mijn blote knietjes dat ik bij het revalidatie traject gesprekstherapie heb gehad.
Ik wilde wel dat het leven door zou gaan in hetzelfde tempo, maar werd door de coach en ergotherapeut dan gelijk weer stil gezet.
En dat had ik jouw (en alle andere) ook gegund.
Toen was ik regelmatig heel erg boos op beide dames, maar nu achteraf zie ik het als een cadeautje.
En niet dat ik daardoor zonder probleem mijn beperkingen accepteer, want daar knal ik nog regelmatig flink tegenaan, maar ik heb toen wel door mogen maken wat er gebeurde, in me en om me heen.
Liefs, Nel
Heel herkenbaar. Mijn zoon is door een ongeval overleden en na zo'n ingrijpende gebeurtenis sta je heel anders in het leven. Heel andere dingen worden belangrijk.
De eerste tijd krijg je regelmatig de vraag hoe het met je gaat maar na een tijdje wordt dat minder terwijl je er juist dan behoefte aan hebt. Soms begin ik uit mezelf vertellen hoe het gaat of noem ik de naam van mijn zoon om zo de eerste stap te zetten en mensen over een drempel heen te helpen. Ik merk dat dit voor beide kanten helpend is.
Zou het je kunnen helpen om vanuit jezelf het gesprek aan te gaan
Ja zo herkenbaar. Als je leven ineens van "330 km per uur naar 0 km per uur gaat" (f1 gerelateerd), dan ga je in een overlevingsmodus van:"JA MAAR IK MOET DOOR!"
En dat gaat niet, want je komt jezelf hoe dan ook altijd weer tegen. En in mijn geval meermaals. Na het ongeluk (24-2-2023), waarbij ik (toen ik nog op de grond lag) zei:"Ik moet opstaan, ik moet gaan werken", toen ik in de ambulance lag en mijn collega belde waar ik bleef zei:"Ja momentje, ik heb net een ongeluk gehad, ze hebben me net in de ambulance geschoven maar ik kom er zo aan", en dat ik (eenmaal in het ziekenhuis met 8 gebroken ribben en meer aan een ruggenprik lag) school belde met de woorden:"Euh, ik lig in het ziekenhuis, heb....., maar kan ik inloggen zodat ik de les gewoon kan volgen?" Bezopen natuurlijk, maar het gaat zo.
Ik heb tot 4 december 2023 het gevoel gehad om MOETEN te gaan werken, wat helemaal niet ging. Dat MOETEN is er inmiddels wel iets vanaf (let op: van de 100% zit ik nog steeds op 45%) en ik kan ook nog steeds niet accepteren dat ik niet meer kan wat ik eigenlijk wilde.
Dus JA, ik herken het heel goed. Het leven gaat door en je wilt mee. Hoe dan ook. Maar dat gaat gewoonweg niet na een (zwaar) trauma. Of je nu fysiek of mentaal of fysiek en metaal gewond bent geraakt: een trauma verandert je leven.
En dat accepteren kost tijd, niemand kan zeggen hoe lang, maar dat kost tijd. Of zoals een goede vriend van mij altijd tegen mij zegt:" Je hebt alles aan je zijde, behalve tijd. Je kunt alles aanpakken, op welke manier dan ook, behalve tijd. Tijd kan niemand beïnvloeden!"
Sterkte lieverd
Liefs XOX Chantalle