Nooit meer....

Hier nog een persoonlijk rijmpje van mij. Sorry voor de afstanden tussen de regels. Dit komt door het knippen en plakken.

Wat als je leven in 1 moment veranderd is. 

En (bijna) niemand begrijpt wat er in je om gaat.

De pijn, het verdriet en het onvoorstelbare gemis

Nooit meer de de boosheid, vrolijkheid, verdriet, lach en gepraat

Nooit meer het gehuppel naar onze voordeur als ze komt.

Nooit meer de claxon en knipperlichten van de Lupo als ze gaat.

Het leven is 29 jaar in één keer verstomd.

Alleen de herinneringen is wat dagelijks terug komt.

Geen later meer, geen toekomst meer.

Geen moeder worden, nooit trouwen.

Om dit te weten, dat doet mij zo veel zeer.

Het gemis, dat zal ik altijd houwen.

Alles is nu zo anders, zelfs het luisteren naar muziek.

Woorden en teksten die nooit opvielen maken je wiek.

Wat is het allemaal nog waard.

Alles is zo veranderd, zelfs het gedrag van pony en paard.

Iedereen gaat door, of bergrijpen het niet.

Sommigen hebben het alleen over eigen klein verdriet.

Maar ondanks alles zijn er enkele die je niet laten zakken.

Maar ondanks alles zijn er enkele die je niet laten zakken.

Ja er er zijn nog enkele strohalmen om vast te pakken.

Dat zijn diegenen die je liefde geven of bijstaan.

Dat zijn diegenen die je verdriet niet uit de weg gaan.