Hectometerpaaltje 19.2, A12 - links
Het ongeluk met dodelijke afloop van mijn man vond plaats op de A12. Hij was nog ongeveer 6 kilometer verwijderd van huis. Hij was onderweg naar huis na zijn werkdag, maar hij is nooit thuisgekomen. Het is niet de plek waar hij is overleden, maar wel de plek waar hij zijn laatste woorden heeft gesproken. Die gelukkig over mij en ons zoontje gingen. De plek waar hij het ongeluk kreeg en de plek waar hij geen adem meer kreeg. De plek waar ik hem voorgoed uit mijn leven ben verloren en hij mij met ons zoontje achterliet.
Voor mij blijft dit een lastige plek. Het is dicht bij huis en ik kom er regelmatig langs. Gelukkig hoef ik er niet langs als ik naar mijn werk ga. Ik merk dat als ik hectometerpaaltje 19.2 nader, ik langzamer ga rijden. Ik moet ook naar het paaltje kijken en krijg regelmatig nog flashbacks van die dag. Hier heb ik EMDR-therapie voor gedaan. Gelukkig is het daardoor wel wat minder heftig, maar het blijft gebeuren. Ik kan nooit meer normaal op dat stuk van de A12 rijden. En het klinkt misschien gek, maar altijd als ik langs dit stuk rijd, heb ik het gevoel alsof er iemand naast mij in de auto zit.
Hoe ervaren jullie dit? Blijft het voor jullie ook zo’n lastige plek? Hebben jullie ook last van flashbacks? Of als je een ongeluk hebt meegemaakt en het na kan vertellen, hoe rijd je dan weer langs zo’n plek? Heeft dit ook lichamelijk effect? Blijf je angstig of kan je makkelijk weer doorgaan?
9 Reacties
En wat een mooi verhaal van je moeder! Ik heb het ook vaak alleen als ik langs de plek van het ongeluk van mijn man kom. Fijn dat ik daarin niet de enige ben!
Liefs Shyla
Wat een aangrijpend verhaal! Het verlies van je man op zo’n tragische manier, zo dicht bij huis, moet ontzettend zwaar zijn. Dat deze plek op de A12 zoveel emoties en herinneringen oproept, is heel begrijpelijk.
Ik begrijp je gevoel. Ik heb zelf een auto-ongeluk meegemaakt waarbij ik werd aangereden terwijl ik op de fiets zat. De eerste jaren durfde ik niet dezelfde route te rijden en koos ik een andere weg. Ook durfde ik lange tijd niet te fietsen. Dankzij EMDR-therapie en cognitieve gedragstherapie heb ik stapje voor stapje mijn angst overwonnen.
Het is niet vreemd dat je het gevoel hebt dat er iemand naast je zit als je langs die plek rijdt. Dit hoort bij je verwerkingsproces. Veel mensen die een trauma hebben meegemaakt, ervaren iets soortgelijks. Ik hoop dat het delen van je verhaal in deze community je steun en herkenning biedt.
Liefs, Lindsay
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat het minder moeilijk ging voelen? En heb je nu soms nog steeds moeite hiermee? Ook op andere plaatsen? Ik ben bijvoorbeeld geen held meer in het verkeer. Naar plekken rijden die ik niet ken blijf ik spannend vinden. Juist omdat ik nu weet dat een ongeluk zo gemaakt is…
Liefs Shyla
Het heeft jaren geduurde voordat het iets normaler ging voelen. Na een jaartje ben ik wel weer op de fiets gestapt, maar de plek van het ongeluk heb ik nog jaren ontweken. Tegen de tijd dat ik daar fietste was de weg verbouwd en een stuk veiliger gemaakt. Dat voelde voor mij ook ietsjes veiliger. Maar tot op de dag van vandaag blijf ik een ander gevoel houden aan die plek, of ik er nou langsloop, fiets of in de auto zit. Weliswaar als passagier, want ik heb geen rijbewijs en durf deze door mijn auto-ongelukken niet te halen. Ik ben de moed aan het verzamelen om het te doen.
Twee jaar voor het ongeluk wat ik in Nederland had, ben ik in het buitenland aangereden. Ik stak de weg over en ben aangereden. Ik brak mijn enkel en lag alleen op de weg, mijn twee vriendinnen waren op dat moment op onze stage plek. Na dag ongeluk merkte in Nederland dat ik het oversteken enorm spannend vond. Ik creeerde een copingsmechanische waarbij ik m’n vingertoppen op m’n duimtop aantikte, zodat ik mezelf afleidde (wel oplettend tijdens het oversteken). Dat vingertikken heb ik niet meer, of in mindere mate, want ik heb vaak de kinderwagen in mijn handen maar vond het wel spannend om over te steken. Vooral bij een drukke weg waar auto’s heel snel langsrijden. Dan schrik ik en schieten m’n schouders omhoog.
Met mijn dochter van 1,5 jaar ben ik nóg oplettender geworden in het verkeerd, want Amsterdam is een drukke stad waar een ongeluk elke moment kan gebeuren (en waarschijnlijk ook gebeurt).
Jouw angst om naar plekken te rijden die je niet kent en dat spannend vinden, is heel herkenbaar. Dat heb ik ook. Als ik met mensen ben die ik vertrouw is het gevoel al minder, maar alleen is het echt spannend.
Liefs
Wat heftig dat je 2x een ongeluk hebt gehad. En ook redelijk snel achter elkaar. Ik ben zelf ook een keer aangereden op de fiets en heb inderdaad nog steeds dat ik op dat punt toch extra oplet. Ook al is dit echt al meer dan 10 jaar geleden.
Dat je voorzichtiger bent met je dochter herken ik ook heel erg. Mijn zoontje is nu 3 (hij was 1 jaar en 3 maanden toen hij zijn vader verloor). Ik heb heel vaak de gedachte en de angst dat als er iets met mij gebeurd, hij niemand meer heeft. Natuurlijk wel onze familie. Maar niet meer zijn ouders, wat de belangrijkste mensen zijn. Het leven is sowieso minder onbezorgd als je kinderen krijgt. Maar als 1 belangrijkste schakel dan weg komt te vallen wordt je nog angstiger. Althans, dat is hoe ik het ervaar. Er mag niks met mij gebeuren. En met dit in mijn hoofd stap ik ook vaak in de auto. Deelnemen in en aan het verkeer is gewoon anders nu. En het maakt niet uit op welke manier ik hieraan deelneem.
Liefs Shyla
Veel van wat je verteld is ontzettend herkenbaar. Ik ben alleenstaande moeder, dus ik begrijp je gevoel dat je kind alleen achterblijft wanneer jou iets overkomt.
Mijn ongelukken zijn ook ruim 10 jaar geleden maar het staat zo vers in m’n geheugen nog. Ik denk dat we ook een manier moeten vinden om ermee te leven, wat we eigenlijk al doen, ipv eroverheen proberen te komen. Vooral hoe we zelf heel voorzichtig kunnen zijn, maar andere weggebruikers onvoorspelbaar kunnen zijn.
Ik hoop dat zulke gesprekken je ietsjes helpen. Mij helpt het wel merk ik, fijn om te delen en te kunnen praten met iemand die het écht begrijpt.
Liefs
Het is een pittig leven zo. Maar inderdaad wat je al zegt, ik probeer er niet overheen te komen. Je geeft zoiets niet “een plekje”. Ik probeer ermee te leven en het leven opnieuw vorm te geven. En dat gaat met een lach en een traan.
Met elkaar praten helpt zeker. Vooral omdat het vaak lastig is voor andere mensen om zich hier goed in te verplaatsen als je zelf niet je partner bent verloren en er niet dagelijks alleen voor staat.
We blijven het leven omarmen. Dat zou mijn man zeker gewild hebben!
Liefs Shyla
Ik ben het helemaal eens met wat je zegt: zoiets geef je niet ‘een plekje’. In jouw geval waarbij je je partner bent verloren al helemaal niet. Je verwoord het heel mooi over het vormgeven met een lach en een traan.
Liefs