Aanrijding met de fiets, mevrouw rijdt door
Dag allemaal,
28 november jl. ben ik betrokken geraakt bij een ongeluk met de fiets waarbij ik mijn linkerknie heb gebroken.
Ik reed met mij E-bike op weg naar mijn werk. Op een kruising met haaientanden schiet een oudere mevrouw met een scootmobiel van rechts het fietspad op. Ik moet hard remmen en ga onderuit. Ik heb op jonge leeftijd ook 2 kunstheupen (ben 47) , weet niet goed hoe erg het is en durf niet op te staan. Het was erg druk op de kruising. 2 mensen helpen mij uiteindelijk overeind en regelen een stoel en ik merk dat ik niet op mijn linkerknie kan staan. Ergens krijg ik mee dat de mevrouw in de scootmobiel weggaat.
Ik bel zelf de ambulance, zij controleren alles en geven aan dat er niets gebroken. Mijn man is er inmiddels en ik word in de auto geholpen waarbij ik gewoon moet proberen te lopen. Dit gaat niet en ik vraag nog of het normaal is.
De volgende dag bel ik de huisarts die aangeeft dat hij mij eigenlijk de vorige dag al had willen zien. Ik heb ‘s middags een afspraak. Bij de afspraak stuurt hij mij gelijk door naar het ziekenhuis en de foto laat een breuk zien.
Drukverband en brace en rust. As vrijdag moet ik terug voor een foto in de hoop dat het aangroeit. Ik heb nog geen idee of er nog meer kapot is aan banden ed.
Ik heb het erg lastig met het accepteren van de situatie: de afgelopen 4 jaar hebben in het teken gestaan van 2 kunstheupen, en het van 0 af aan alles (conditie en werk) opnieuw op te bouwen. Ik heb een verantwoordelijke baan, een man met een flinke verantwoordelijkheid en een kleine man van 8. En nu moet ik weer opnieuw alles op gaan bouwen. Ik voel me schuldig naar werk en gezin en mijn hoofd heeft moeite met te snappen wat er is gebeurd.
Inmiddels heb ik aangifte gedaan. In 1e instantie moet je zelf achter camera beelden aan, politie mag niet zomaar beelden vorderen als het letsel niet ernstig is ivm AVG en privacy. Onderzoek is opgestart.
Ook verzekering technisch is het gedoe omdat de mevrouw is doorgereden.
Rationeel probeer je de boel te regelen. Mentaal voel ik mij schuldig en boos en verdrietig en vraag ik mij af waarom ik zoveel op mijn bord moet krijgen. Op dit moment ben ik weer grotendeels afhankelijk: ik mag niets belasten, dus loop met krukken, gelukkig is er thuiszorg om mij te douchen en hulp bij huishouden, maar het is zo niet hoe ik dit had gewild. Ik weet het ook even niet meer zo goed.
5 Reacties
Op mij kom jij over als een dame die normaal goed weet wat ze wil en kan, maar het nu gewoon even niet ziet zitten door deze onverwachte gebeurtenis.
En dat mag he! Het is nog al niet wat.
Wel goed dat je vandaag al een gesprek met een psycholoog had, dat je een huisarts heeft die voortvarend te werk gaat.
Wens je heel veel sterkte toe.
Lieve groet, Nel
Wat een ontzettend zware situatie waar je doorheen gaat. Het is heel begrijpelijk dat je je boos, verdrietig en overweldigd voelt. Zeker na alles wat je de afgelopen jaren al hebt doorgemaakt met je kunstheupen, voelt het alsof je opnieuw helemaal terug bij af bent. Dat is een grote mentale en fysieke klap. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt en wat voor klap het is, nadat je zo hard gewerkt hebt!
Het is goed dat je rationeel zaken aan het regelen bent, zoals de aangifte en het contact met de verzekering, maar het klinkt alsof de emoties ook heel zwaar op je drukken. Het gevoel van schuld naar je werk en gezin is logisch, maar probeer te onthouden dat dit niet jouw schuld is. Heb je met je werkgever of je partner kunnen praten over hoe dit voor jou voelt en wat je nu nodig hebt?
Daarnaast lijkt het alsof je je op dit moment vooral enorm afhankelijk voelt, wat niet past bij hoe je je leven wilt inrichten. Heb je mensen in je omgeving met wie je kunt praten over die frustraties? Misschien kan dat een vriend, familielid of een professional zijn. Wat zou jou nu het meeste helpen, denk je, om deze situatie wat dragelijker te maken?
Het is niet gek dat je hoofd moeite heeft met wat er is gebeurd. Je hebt al eerder laten zien dat je veel veerkracht hebt, ook al voelt het nu misschien alsof dit te veel is. Gun jezelf de tijd en de ruimte om te herstellen – fysiek en mentaal. Ook mag je je even rot voelen en denken: waarom ik? Neem vooral de tijd!
Liefs Lindsay
Dankjewel voor je reactie. Dit wat ik vanochtend heb geschreven heeft even nodig gehad om onder woorden te brengen. Ik heb mensen ( vriendinnen, partner, ook werk) in mijn omgeving om het hier over te hebben, maar dat gaat vanuit mijzelf nog niet heel makkelijk. Morgen spreek ik een psycholoog.
Het is ergens zo onwerkelijk dat wat er is gebeurd …