Narcistische ex
Ik dacht mijn droom man te hebben gevonden.
Ik werd op handen gedragen, had nog nooit zoiets ervaren.
Dit was meant to be.
Het eerste halfjaar hadden we het fantastisch, daarna, langzaamaan begon ik rare dingen te zien. Er doken steeds meer 'gekke' trekjes op. Ik heb mijn best gedaan dit te negeren, te veranderen etc.
Tot er iets gebeurde en ik niet zo verder kon... Hij moest weg vanwege de veiligheid van mij en mijn kinderen.
Daarna is het stalken begonnen. Kaartjes, cadeautjes, bellen, alles om weer binnen te mogen komen. Uiteindelijk heb ik volledig de stekker eruit getrokken en hem overal geblokkeerd. Als ik dacht dat het makkelijker werd, helaas.
Buiten mijn eigen gevoelens, want jemig... ik mis hem, het liefste van alles wil ik dat hij terug komt maar eigenlijk hebben we het dan over de persoon die hij het eerste halfjaar was, en die persoon... die was nep.
Nu hoor ik soms dagen niets, dan voel ik mij eindelijk iets beter om dan uiteindelijk weer gebeld te worden, gehackt te worden o.id. en weer terug bij af te zijn.
Ik ben niet eens bang maar gewoon leeg, het is al erg genoeg dat de liefde van mijn leven niet bleek te zijn wie ik dacht dat hij was... Waarom kan hij mij niet gewoon met rust laten...
5 Reacties *
Hoi Xena,
Jouw verhaal lijkt op de mijne, ik heb geen kinderen met hem omdat ik hem op latere leeftijd heb leren kennen. Inmiddels haat ik hem..maar hou je sterk..er komt een dag dat je weer helemaal jezelf bent en niet meer bang hoeft te zijn!!
Liefs Kreeftje
Als antwoord op (Geen onderwerp) door a621ce7d2d5d4e…
Hoi Kreeftje,
Bedankt voor je antwoord. Fijn om te weten dat die gevoelens wel veranderen.
Dat vind ik het lastigste aan alles denk ik. Het constant switchen van boos naar hem missen. Ergens heb ik een soort medelijden voor hem. Ik word wel weer gelukkig maar hij zal de rest van zijn leven met zichzelf moeten leven en heeft hier ook niet voor gekozen.
Maar goed, de keuze om geen hulp te zoeken en mijn leven te vergallen die maakt hij toch echt zelf...
Liefs,
Hi Xena,
Wat heftig om mee te maken! Dapper om je verhaal hier te delen en te vragen om hulp.
Ik kan me goed voorstellen hoe pijnlijk, verwarrend en onrealistisch het moet zijn geweest als iemand na 6 maanden ineens omslaat in een ander persoon… of beter gezegd: in de echte persoon die hij is.
Het is goed van je om je grenzen te blijven aangeven, maar dat is inderdaad heel vermoeiend. Heb je al een melding gemaakt bij de politie hiervan? Misschien kunnen ze niet direct iets voor je doen, maar een dossier opbouwen is wel een goed idee. Bij iedere toenadering, gelijk een melding maken. Hoe meer meldingen, hoe beter.
Is het daarnaast een idee om een ander telefoonnummer te nemen, die je alleen met je dierbaren deelt? Misschien zorgt dat ervoor dat de rust enigszins wederkeert.
Daarnaast kan het misschien goed helpen om met iemand in gesprek te gaan erover. Bijvoorbeeld je huisarts? Die kan je wellicht doorverwijzen naar de praktijkondersteuner. Het is altijd goed om met een persoon hierover te praten die objectief is. Blijf het ook bespreekbaar maken met je omgeving, zodat zij op de hoogte zijn van je situatie.
Mocht je nog iets willen weten, vragen of een luisterend oor nodig hebben, dan weet je ons te vinden!
Liefs, Lindsay
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 2b0d2a5ee57f4b…
Hoi Lindsey,
Dank voor je reactie.
Het is een bizarre wereld... Ik heb gelukkig veel hulp.
Inmiddels heb ik alle stappen die jij noemt ondernomen, ook geen social media meer. Geen enkele manier om mij nog te contacten. Een paar weken geleden is de situatie namelijk flink geëscaleerd. De politie zit er gelukkig boven op, dat is erg fijn.
Het blijft een lastige situatie, vooral alle gevoelens die erbij komen.
Nogmaals dank voor je antwoord en advies!
Als antwoord op (Geen onderwerp) door d7369f577ba44d…
Ik ben ook benieuwd naar wat je zegt.