Woede..

In het cultuurhuis in de stad waar ik woon was een documentaire/filmvoorstelling in samenwerking met GGZ, te zien.                               

Het ging over een man, inmiddels al middelbare leeftijd schat ik, die best een bewogen leven heeft gehad kun je wel stellen.

In een aantal dingen totaal niet te vergelijken met mezelf maar in een aantal dingen toch wel. Opgroeien in een gezin waar al vanaf kindertijd één en ander speelt. (Bij de meneer dan misschien wat meer?) In je pubertijd dan in aanraking komen met andere 'onhandelbare pubers' en ,bij mij nog zeer 'schattige' criminaliteit (om het zo maar te noemen) als wat blikjes cola uit de supermarkt stelen. De taakstraf heb ik netjes gedaan. -waar de meneer dan al behoorlijk wat zwaardere criminaliteit uithaalde en aangaf toen veel drugs te gebruiken.

Ik ben rond m'n 13e/15e twee 'vriendjes' tegen het lijf gelopen die geweldadig en zeer bezitterig/jaloers waren, ik werd vaak uit jaloezie door hen van school weggehouden en uiteindelijk van school weggestuurd door de school zelf, had veel slaande ruzies (op een gegeven moment zo normaal dat het voor mij ook normaal werd om zelf fysiek geweldadig te worden)   en heb meerdere malen seksuele handelingen gedaan onder bedreiging of omdat er anders waarschijnlijk weer slaande ruzie volgde.. 

De meneer had ook misbruik meegemaakt. 

Waar ik dan vanaf ongeveer die leeftijd in de GGZ-molen belande, van therapie naar therapie, wat DSM-labeltjes heb verzameld, vervolgens van wachtlijst naar wachtlijst en weer terug,  heeft de meneer in de gevangenis gezeten.                                    Daar heeft de meneer ook therapie gehad, z'n jeugdtrauma's kunnen verwerken, zich uiteindelijk opgebouwd tot iemand die iets positiefs wilde betekenen voor de maatschappij                                                    En werkt nu als beleidsmaker, spreker, geeft 'herstel' cursussen ect.ect.

Na de voorstelling, toen er ruimte was voor het publiek om vragen te stellen,  heb ik allereerst een compliment gegeven dat ik het mooi vond dat de meneer z'n excuses heeft gemaakt in de documentaire, over z'n gedrag uit z'n verleden. Het (zelf)inzicht dat ik vond dat hij heeft en dat hij durfde toe te geven dat hij fouten heeft gemaakt, geen fijne partner en vader te zijn geweest 

Later op de avond, na afloop toen de zaal bijna leeg was, ben ik zo brutaal geweest om nog even te gaan vragen of ik nog één best persoonlijke vraag mocht stellen. Hoe hij zich nu verhoudt tot zíjn dader van het misbruik?     Ik gaf aan hier zelf mee te worstelen. Dat ik zie dat je soms slachtoffer én dader kunt zijn, daders door omstandigheden (b.v. jeugdomgeving) deels gevormd kunnen worden. We hebben even een gesprek gehad en daarna de meneer bedankt voor z'n tijd en wel thuis gewenst.

Vandaag voel ik me woedend. Niet op de meneer zelf, nee.  Deels vind ik het mooi hoe iemand z'n verleden met trauma en geweld probeerd om te zetten naar iets positievers. 

Wel steekt het me behoorlijk dat ik eigenlijk iets soortgelijks probeer te doen.. maar dat ik me, nog steeds, aan de andere kant voel staan, tussen wachtlijsten voor (trauma)therapie en bureaucratische regels en zorgverzekeringen. Tevergeefs proberen of ik nog ergens m'n diploma kan inhalen en daarbij vaak niet aan de criteria voldoe (of het net niet lukt en ik niet meer volhoud in de aangeboden opleiding door m'n 'ggz-labeltjes') maar misschien is er toch nog een weg naartoe..

Ik ben GGZ-draaideur patiëntje, de meneer is ex-gedetineerde.                                 Nogmaals, dit is niet bedoeld als oordeel naar de meneer en om de meneer af te branden. M'n woede is meer gericht op hoe 'het systeem' dan blijkbaar lijkt te werken. Niet dat de meneer het waarschijnlijk niet moeilijk zal hebben als ex-gedetineerde en de vooroordelen die daaraan kunnen zitten in de maatschappij..

Ik vraag me nu wel serieus af of ik niet even een strafbaar feit zou gaan plegen, een tijdje de gevangenis indraai, waar ik dan misschien wél (trauma) therapie kan gaan doen, m'n diploma nog kan halen (want dat kan als ik het goed begrijp gewoon als gevangene)     En daarna hopelijk serieus iets kan gaan doen evt. als ervaringsdeskundige samenwerken met hulpverlening ipv. maanden en maanden op wachtlijsten staan en van kastjes naar muren gestuurd worden..

Sorry, deze woede moest ik even kwijt!  

 En vooralsnog doe ik dat door m'n woede over 'het (zorg)systeem' per verhaal te uiten en van me af te schrijven.                                  (wat in Nederland niet strafbaar is..)