Wat nu?
Hoi allemaal,
Ik weet niet heel goed hoe dit in zijn werking gaat, en weet eigenlijk ook niet heel goed wat ik moet zeggen, maar ik denk dat mijn verhaal delen mij verder zal helpen met herstellen.
Ik heb 1,5 jaar lang een relatie gehad meet een jongen, van 15 tot 16, en tijdens deze relatie ben ik meerdere keren verkracht en mishandeld. Tijdens de relatie ging hij heel vaak door met seksuele dingen wanneer ik hem vertelde om te stoppen, en als ik hem van we af probeerde te duwen pakte hij me vaak heel strak bij mijn polsen vast en hij heeft mij ook een paar keer gewurgd, meestal totdat ik flauw viel.
De keren dat ik hem hierop aansprak noemde hij me gek en dat ik dan duidelijker zou moeten zijn, maar dan vraag ik me af hoe ik duidelijker moet zijn dan stop zeggen en hem van me af duwen? Ik heb in meerdere instanties geprobeerd de relatie te verlaten, maar hij loog tegen iedereen om ons heen dat ik hem emotioneel mishandelde, waardoor ik niemand had om naartoe te gaan, het voelde alsof ik vast aan hem zat, ik kon geen kant op.
Het is ongeveer 2 maanden geleden eindelijk uitgegaan en ik heb laatst de mensen om me heen die ik 100% vertrouw verteld over wat hij mij had aangedaan, en het voelt een beetje alsof ze me niet serieus nemen? Ze hebben 1 keer geluisterd, verteld dat ze het heel rot voor me vinden, en daarna hebben ze geen woord meer gezegd erover. Ik ga binnenkort naar therapie, in de hoop dat dat mij gaat kunnen helpen, maar ik ben ook wel geneigd om aangifte te doen. Alleen ik denk niet dat er daar iets mee gedaan zal worden, omdat wij nog allebei minderjarig zijn, en ik heb vrij weinig bewijs. Qua bewijs heb ik foto's van wonden die hij mij heeft gegeven en screenshots van hem die de verkrachting en mishandeling toegeeft online, alleen ik weet niet zeker of dat genoeg bewijs zal zijn.
Ik heb nog veel last van wat er is gebeurt, ik heb regelmatig paniekaanvallen en wordt vaak wakker van nachtmerries over wat er is gebeurt. Ik merk dat ik nu veel angstiger ben buiten, en dat ik heel erg let op alles wat er om mij heen gebeurt, ik ben altijd bang dat ik hem tegen kom. Ik weet niet goed hoe ik verder moet, niks voelt echt op het moment. Ik zit nu in mijn examens en heel goed gaan ze nu ook niet, ik kan me nergens op concentreren en de stress maakt het er niet bepaald beter op.
Misschien een kort verhaal, en ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken. Heeft iemand tips over hoe ik verder kan?
1 Reactie
Dankjewel voor het delen van je verhaal.
Wat vreselijk dat je dit is overkomen. En ik snap je verwarring van hoe moet ik nu verder.
Wat ben je goed bezig! Echt waar, uit de relatie stappen, terwijl dat heel moeilijk gemaakt werd, vertellen wat er met je gebeurd is en dat alles terwijl je examens doet. Dat is echt veel en knap.
Dat mensen aan wie je je verhaal hebt verteld er daarna niet meer naar vragen, dat herken ik ook. Fijn dat ze in eerste instantie begripvol waren, maar als het daarna stil blijft voelt het toch weer heel eenzaam. Vaak zijn mensen, omstanders, bang of onzeker, ze weten niet wat ze moeten zeggen of ze willen onbewust niet weten dat dit soort nare dingen als verkrachting en mishandeling zo dicht bij hen gebeurt. Toch mag je opnieuw steun bij ze zoeken. Misschien helpt het als je vertelt waar je op dat moment behoefte aan hebt (bijvoorbeeld dat iemand gewoon even luistert of met je meedenkt of af en toe laat weten dat er aan je gedacht wordt, of mee gaat naar een spannende afspraak... )
Heel goed dat je binnenkort met therapie begint. Ik vind je echt dapper dat je het allemaal aangaat.
Aangifte mag je zeker doen als je dat wil. De politie kan je vertellen wat ze daarmee gaan doen en of ze er iets mee kunnen. Je zou ook kunnen bellen met Slachtofferhulp Nederland, daar werken mensen die je kunnen begeleiden bij het juridische proces. Het telefoonnummer is 0900-0101
Het is helemaal aan jou of je aangifte wil doen.
Hier op de community ben je altijd welkom om te delen als je daar behoefte aan hebt. Er zijn hier veel mensen die begrijpen hoe heftig het kan zijn als iemand zo over je grenzen is gegaan.
Voor nu wens ik je veel sterkte en liefs,
Laura