Waarheid of geen waarheid?

Ik ga continu heel hard over mijn eigen grenzen heen. Waar een ander zichzelf snijd is dat mijn manier om mezelf pijn te doen. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee moet stoppen. Zodra ik stop en stilsta val ik in een eng gat van herbelevingen en depressie. Als ik drie dagen rust neem krijg ik zelfmoordneigingen. Dus zoek ik de onrust maar weer op. Ik deel af en toe wel wat met mijn moeder. Meestal reageert ze heel afwijzend en wil ze er niet over praten. Soms zelfs tot beeindiging van het contact aan toe. Als we dan weer contact hebben kan het er wel even overgaan. Maar veilig voelt het niet.

Waarom zou het niet zinvol zijn. Zulk heftig trauma heb je toch behandeling voor nodig. Dat moet je toch niet links laten liggen?

Het ergst vind ik dat ik net was gestart met een job coach en net het contact met mijn ouders heb herstelt. Mijn moeder is vroeger ook seksueel misbruikt door haar oudere broer, en dit is altijd een mega heet hangijzer geweest. Waardoor ik mijn traumas pas laat deelde en pas laat zorg heb gehad. Mijn broer is al iets van 18 jaar drugsverslaafd en heeft ooit gezegd getwijfeld te hebben uit het leven te stappen. En dat hij toen een brief schreef met de reden dat hij drugsverslaafd is. Maar toen wij aandrongen op die brief, zij hij, dat zal ik jullie nooit vertellen bij leven, want dat is te erg. We waren allemaal ontstelt dat hij liever verslaafd blijft dan de waarheid te vertellen. En toen dacht ik al, waarschijnlijk verkrachting want dat zou mijn moeder echt niet trekken. En nu denk ik. In hemelsnaam, als dit de waarheid is, dan krijgt ze acuut een hartaanval. Hoe kan ik nu ooit nog, nog een ronde naar psytrec, zonder de waarheid aan hun te moeten vertellen. Tegelijkertijd denk ik, als dat de reden kan zijn, dat deze hel van continu alert zijn en altijd machteloos voelen dan over kan zijn, ophoud. En als mijn broer dan misschien eindelijk de drugs kan loslaten. Is het gezegde dan toch waar? The truth will set you free? Ik ben echt zo misselijk nadat ik dit geschreven heb. Ik kon bij psytrec altijd eten, ook na emdr. En vanavond wilde ik voor t eerst echt niet eten. Dank je wel voor je begripvolle reactie. Ik denk meestal meer, waarom zijn mannen zo gecreeerd door het universum? Er zijn er zoveel die dit doen, waarom toch? Ik weet dat ik echt al wel ben gegroeid. Want de schuldtoewijzing zoals ze zeggen in therapieland is wel verschoven. En ik merk wel dat ik voor het eerst mezelf belangrijker voel, of tenminste even belangrijk als mijn moeder en mijn broer. Mijn leven lang stond de zorg voor hun op 1. Maar ik wil ook gelukkig zijn. Zelfs als daardoor het kaartenhuis in elkaar valt. Ik heb al zo extreem lang klachten. In 2012 al ziek geworden. Ik wil gewoon helen. Ik kan niet meer met deze gore dingen in mij rondlopen. Ik wil emdr ik wil dat de herinnering weggaat. Ik wil ook een normaal leven. Ik heb zo hard gewerkt om normaal te zijn. Gestudeerd ondanks alles, zelfs een hoge functie gehad. En nu dit. Ik wil mijn leven terug.

Ja dat is waarom ik vrees voor t ergst dat het waar is. Ik ben er kotsmisselijk van, en de gevolgen ook voor mijn gezin.. De laatste jaar ben ik verder herstel. In 2022 nog 2x psytrec gehad en dingen begonnen mij op te vallen die ik eerst niet zag, of wilde zien. Bij bijv mannen tijdens het uitgaan die dan echt zo naar seksbelust naar me keken. Eerder negeerde ik dat, zag het niet. Totdat de behandeling verder ging over associaties, waar ligt t pijnpunt. Op die ogen, die nare donkere ogen van lust. En t laatste jaar merk ik dat mijn broer elke keer zo naar me kijkt. En dat ik niet met hem in een kamer durf te zijn alleen. Ik dacht dat dat kwam omdat hij eenzaam is en ook een gek leven heeft. Wuifde het weg. En ik dacht nog ergens dat ik gewoon nu meer mn angst voelde, en dat het aan mijn gekke hoofd lag dat ik mijn broer niet vertrouwde. Maar je broer hoort je niet wellustig aan te kijken. De laatste keer dat ik bij hem was, vroeg hij mij of ik een massage wilde. Ik was echt zo geschokt. Hij ging niet door toen ik de vraag ontwerk en daarna hebben we niet meer afgesproken. Ik zal je artikel even bekijken. Dank je wel.

Hejj, weird hoeveel herkenning en vragen dit artikel oproept. Al jaren heb ik een instabiele bekkenbodem. Voel ik een soort blokkade aan de rechterzijde. En ik krijg haast de nijging om te checken of ik ook te veel tissue heb. Ooit bij een baarmoeder controle was het ook lastig voor die vrouw om te weten wat de status was, vanwege tissue. En dat die vrouw zegt, ik heb geen behoefte aan andere mannen. Ik wees dat altijd op mijn slechte ervaringen. Dat ik minder binding had met mannen. Maar na mijn laatste relatie en de laatste behandelingen merk ik echt dat ik het gewoon niet zie met een man. Ik herinner me ineens dat ik al jaren stiekem erg verwonderd naar vrouwen kijken. Bizar hoe de schaduw van de veel trauma hele delen van jezelf verstopt. Ik durf er nog steeds niet naar te handelen, omdat ik niet het verkeerd wil hebben. Ik merk dat ik super voorzichtig met vrouwen wil zijn en veel sneller zenuwachtig wordt als ik onder de indruk van ze ben. Mannen vinden me eigenlijk altijd wel leuk. En voor mij is het vooral irritant. Altijd al geweest. Maar ik dacht dat ook die gevoelens kwamen door het misbruik. Het idee dat ik gay ben is bij mij gewoon zo raar. Ik was zo bezig 'normaal' te zijn, dat ik t eigenlijk ook gewoon niet wilde. Ik las ooit een artikel hoe een meisje de neiging kan hebben gewoon normaal relaties aan te gaan, om goed te faken dat ze geen misbruik heeft meegemaakt. Dat ik ook oprecht wat ik deed. Als iedereen maar dacht dat t goed met me ging. Dan wist ik dat ik niet hoefde te dealen met de pijn in mijn. Vrijheid. Tot de val. Want de rugzak gaat niet weg. En ook ik kwam op mijn knieen. 6 jaar internationaal consultant en op een dag zwart voor mijn ogen, steeds regelmatiger Totdat ik niet meer durfde auto te rijden. Helaas, ik moest het aangaan. Daarom weet ik nu ook dat het geen zin heeft om dit te ontlopen. Als ik gay ben ben ik gay en als ik incest heb meegemaakt heb ik incest meegemaakt. Ik moet alleen wel een manier vinden om mezelf oke te vinden, met deze delen van mij. Want ik heb iedereen eigenlijk in mijn omgeving al gezegd dat ik denk dat ik bi ben (niet echt bi dus, denk ik, meer lesbisch) en iedereen zij echt, ja prima toch. Maar ik ben ook 9 maanden geleden begonnen naar de kerk te gaan. Omdat ik echt behoefde had aan 'geloof, hoop en liefde' en vooral vertrouwen terug in het universum of God. En nu ben ik super blij met de mooie kerkdiensten en zit ik met de afkeuring tegen lesbisch,bi, gay door deze kerk. Wat een gedoe. Ben t een beetje zat om altijd te moeten nadenken, of een ander het wel oke zal vinden, wie ik ben. Ik wil misschien niet zo graag normaal zijn, als ik altijd dacht. Ik wil gewoon mij mogen zijn, en niet lastig gevallen worden. Bedankt voor het delen van het artikel!! Ik weet nog niet hoe ik dit 'zooitje' want zo voelt t. Ga oplossen. Maar ik heb nu al zoveel hordes genomen bij psytrec, ik ga nu niet me bij deze dingen neerleggen en blijven doen alsof ik wel weer hersteld ben en alsof ik het ook wel zou kunnen met een man in een relatie